Sculder en Mully geven advies vanaf het 19e Festival van de Fantastische Film.
Meer informatie over het festival is te lezen in dit artikel.

16-4-2003
Regie: Oxide Pang, Danny Pang
Met: Angelica Lee, Lawrence Chou, Chutcha Rujinanon, Yut Lai So.
Het is uitkijken geblazen met donors in horrorfilms, zo leerden wij al van een film als 'Body Parts' waarin Jeff Fahey opgescheept zit met een donorarm met een eigen wil, afkomstig van een moordenaar. In 'The Eye' van de gebroeders Pang ('Bangkok Dangerous') krijgt de blinde Mun (de mooie en formidabele Angelica Lee) na een hoornvliestransplantatie haar gezichtsvermogen terug. Maar al gauw krijgt ze meer te zien dan haar lief is. Wie staat daar in de schaduw? Wie is dat in de lift? En waarom verandert haar kamer elke nacht van vorm? De antwoorden op die vragen geven Oxide en Danny Pang ons niet voordat we ons eerst een paar keer goed lam zijn geschrokken. De onder het festivalpubliek veel gehoorde klacht dat Aziatische horrorfilms soms zo onbegrijpelijk zijn is in het geval van 'The Eye' ongegrond. De film is toegankelijk zonder daar ook maar één moment aan gruwel of spaning in te leveren, met een slot dat de kijker nog lang zal heugen. Maar wat wil je met een filmtraditie als die van Hongkong, die evenzeer stevig verankerd is in de westerse als de oosterse cultuur. GO!!!
Vanaf 19 juni in de bioscopen

16-4-2003
Regie: James Gardner (= Jesús Franco).
Met: Lina Romay, Monica Swinn, Olivier Mathot, Jess Frank (= Jesús Franco).
Van de sfeervolle gothic horror van 'The Awful Dr. Orloff' uit 1962 naar de sleazy softporno van 'Midnight Party' 13 jaar later, het lijkt voor de argeloze kijker een niet te volgen ontwikkeling in de carrière van veelfilmer Jésus (Jess) Franco. De festivalcatalogus spreekt van een geslaagde parodie op de spionagefilm, maar wie 'Midnight Party' ziet vraagt zich onwillekeurig af of de oude Spaanse viespeuk zich daar zelf ook van bewust was toen hij deze film maakte. Daarvoor oogt de film uiteindelijk te chaotisch en amateuristisch, terwijl de aanhoudende reeks beavershots het label 'exploitaitie' meer dan rechtvaardigt. Na de langgerekte openingsscène waarin Romay ons wijdbeens verwelkomt, volgt een reeks beelden die duidelijk niet op één set zijn opgenomen maar wel die suggestie moeten wekken en door een voiceover bijelkaar worden gehouden (tijdens de stripact lopen zelfs beeld en geluid op hilarische wijze uitelkaar). Het daarop volgende verhaaltje over een stripdanseres (Romay) die na een nachtelijk triootje wakker wordt naast twee bloederige lijken, is een mooie aanleiding voor veel sadistische vernederingen, carnavaleske lesbo- en trioseks, gebef, gesjor en gedoe met Romay als constant lijdend voorwerp, waarbij de cameraman de grootste moeite heeft om alle handelingen scherp op film te krijgen. Een parodie dus? Jazeker, maar dan toch vooral op Franco's eigen werk. Het feest is helemaal compleet wanneer footage uit het begin van de film halverwege nog eens gebruikt wordt, continuïteit aan de laars gelapt (Romay in roze stoeipakje, vervolgens in het zwart, vervolgens weer in het roze) en -in de kopie die wij zagen- ook de ondertitelaar regelmatig lunchpauze houdt. De striptease-act die wordt afgewisseld met beelden van opgezette dieren is complete waanzin, evenals de dialogen over verontreinigd water en huishoudgeld die Romay, gekleed in slechts haar slipje, heeft met haar hubby (denk hierbij aan een ranzige versie van Robert De Niro in 'Jackie Brown'). Franco zelf draaft nog op als kreupele schurk, en nee, dat is géén Oscarmateriaal. Net zomin als de film zelf, die, maar dat had u inmiddels al wel begrepen, van begin tot eind een waar volksfestijn is. Wat Franco's oorspronkelijke intentie ook heeft mogen zijn. GO!
Het festival loopt alweer ten einde, maar Franco's werk wordt momenteel met grote regelmaat op dvd uitgebracht bij o.a. De Filmfreak en het Extrem-label, dus u heeft geen enkel excuus om ongeFranceerd door het leven te gaan.

16-4-2003
Regie: Don Coscarelli
Met: Bruce Campbell, Ossie Davis, Reggie Bannister
De Sneak Preview van het FFF afgelopen maandag was 'Bubba Ho-tep' van Don Coscarelli. Don kent u wel van de vermakelijke 'Phantasm'-films met moordzuchtige bollen en parallele werelden. Nu komt hij (bij ons weten voor het eerst) met een compleet ander genre: de Elvis-Mummie-film, een noviteit die in het begin erg lijkt goed te werken. Elvis slijt zijn laatste dagen in een verlopen bejaardentehuis deep down in Texas. Zijn beste vriend is Jack Kennedy, die om veiligheidsredenen tot zwarte man is omgebouwd. Tegelijkertijd loopt er een moordzuchtige mummie rond die de oudjes verslindt. Ach, het is weer eens wat anders dan jonge maagden...
Elvis wordt werkelijk briljant neergezet door 'Evil Dead'-held Bruce Campell, die ronduit onherkenbaar is geschminkt als overbejaarde Elvis. Helaas is vermoedelijk het complete budget van de film dan ook aan die make-up opgegaan, want de mummie en zijn dodelijke torren zijn van het niveau feestwinkel-op-de-hoek. Dus dat zorgt voor een tweeledig gevoel: origineel genre en sterke vertolkingen (Elvis die met zijn looprek achter de mummie aanstrompelt), maar veel te weinig actie of verhaal om een film mee te vullen. En een Elvis-film zonder Elvis-muziek is als horror zonder bloed. DON'T!!!
Niet te zien in de bioscopen, dus u zult naar de videotheek moeten. Of liever gezegd, niet dus.

14-4-2003
Regie: Hideo Nakata
Met: Hitomi Kuroki, Rio Kanno, Fumiyo Kohinata, Shigemitsu Ogi.
Als Amerikanen een spookhuisfilm maken, gebruiken ze daarvoor een afgelegen, Victoriaans huis met 'haunted' in koeienletters op het bordje in de tuin (een film als 'Poltergeist' daargelaten). Japanners plaatsen hun spookhuizen midden in de stad of een buitenwijk, waar nietsvermoedende brave burgers hun intrek nemen. Wij vragen u wat enger is. In 'Dark Water' van Hideo Nakata (de originele 'Ring') is het de jonge moeder Yoshimi, die met haar dochterje Ikuko een flat betrekt waar de beheerder het niet zo nauw neemt met onderhoud. Yoshimi is een inzinking nabij, want verwikkeld in een gevecht met haar ex-man over de voogdij van Ikuko, en onder zulke omstandigheden kan een mens het heel slecht hebben dat het plafond lekt, er op de onbewoonde etage boven voetstapjes klinken en er van tijd tot tijd een rood kindertasje op de vreemdste plaatsen opduikt. En hadden we al gezegd dat het plafond lekt?
'Dark Water' is urban horror van eh... het zuiverste water, en er vloeit geen druppel bloed; Nakata weet een nieuwe wending te geven aan het gebruik van verlaten gangen, liften en het titelpesonage. Daarbij weet hij ook nog eens diep te ontroeren in de slotscène, waardoor, zoals de catalogus het zo treffend omschrijft, het verhaal meer is dan een op te helderen raadsel alleen. Een film als deze verdient een distributie in onze bioscopen, en gezien de Nederlandse ondertiteling van deze print is die kans niet denkbeeldig. GO GO GO!!!
Nog te zien: wo 16-4 Cin1 16.00

14-4-2003
Regie: Marc Evans
Met: Sean CW Johnson, Kris Lemche, Laura Regan, Jennifer Sky.
Twee jaar geleden draaide tijdens het FFF de reality-tv spoof: 'Series 7: The Contenders', die het erg goed deed bij het horrorpubliek. Hierin moesten de deelnemers van de series elkaar vermoorden om te kunnen winnen. 'My Little Eye' pakt het veel subtieler aan en dat zorgt voor een veel pijnlijker relaas. Vijf jongeren moeten zes maanden in een afgelegen huis doorbrengen en als ze het alle vijf halen verdienen ze ieder een miljoen dollar. Dat lijkt ook goed te gaan totdat....
Deze Britse productie met Amerikaanse cast bewijst maar weer eens dat klein heel fijn kan zijn: een vaste lokatie, een handjevol sterke acteurs en een sterk gegeven zorgen voor een vreselijk beklemmende ervaring. Wat ook meehelpt is de bijna anale cameravoering van webcam naar webcam. Zelfs in pennen of zaklantaarns lijkt zich een camera te bevinden. Samen met de kippenvel bezorgende geluidseffecten en muziek (vooral de avondkloktoeter galmt nu nog door onze oren) maakt dat 'My Little Eye' tot een onvergetelijke en afgrijselijke bioscoopervaring. Zoals een van de bezoekers zich terecht afvroeg: “Waarom ga ik eigenlijk altijd weer naar dit soort films?” Ervaar het zelf en GO!!!

14-4-2003
Regie: Michael J. Bassett
Met: Jamie Bell, Andy Serkis, Hugo Speer, Mathew Rhys.
Waarom zijn Inspector Morse, Mr. Bean en Tony Blair altijd zo bleek? Juist: omdat ze uit Groot-Brittanië komen: het land van de regen, waar de zon immer straalt door afwezigheid. Dat blijkt ook weer eens in 'Deathwatch', waarin een groepje soldaten in de Eerste Wereldoorlog verdwaalt en zich in een door 'het kwaad' geteisterde Duitse loopgraaf verschanst. De hele film regen en modder. In het begin is dat nog wel imposant: je voelt de hele bioscoop nat en klam worden. Maar na een half uur is de lol er wel van af en begint de loopgraaf behoorlijk te vervelen. Zelfs wanneer een voor een de soldaten ten prooi vallen aan 'het kwaad' (wat dat hier ook moge zijn). Alsof de loopgravenoorlog op zich nog niet gruwelijk genoeg was...
Als de film tien minuten geduurd had, was het misschien nog een succes geweest, maar dit is een martelgang. Leuk is dat de rol van de meest bloeddorstige soldaat wordt vertolkt door Andy Serkis, die wij natuurlijk niet herkennen van zijn rol als Gollum in LOTR. De hoofdrol is weggelegd voor die aandoenlijk dansende Jamie Bell uit Billy Elliot. Maar helaas hebben we hier te maken met een debuterende regisseur die net zo slap regisseert als schrijft, dus komt ook Bell niet goed uit de verf. Het slot van de film is een misser, helemaal wanneer een stapel lijken met een vreselijk goedkope computeranimatie als stokpoppetjes in een kuil valt.
DON'T!
Nog te zien: ma 14-4 Cin1 16.00

14-4-2003
Regie: Danny Boyle.
Met: Cillian Murphy, Naomie Harris, Megan Burns, Brenadan Gleeson.
'28 Days Later' is een geslaagde hommage, bijna een remake, van de drie beste zombiefilms ooit gemaakt: George A. Romero's 'Night of the Living Dead', 'Dawn of the Dead' en 'Day of the Dead'. “Remake van een triliogie? Onmogelijk!”, zult u roepen. Toch moet Danny Boyle (Trainspotting en ook –helaas- The Beach) er altijd van gedroomd heben zelf ook een zombiefilm te maken. Waarom dan niet het beste van de trilogie in één film stoppen en er ook nog een paar verbeteringen aan toevoegen. En dat is 'm gelukt! Wat dacht u bijvoorbeeld van zombies die niet sloom waggelend rondlopen als een eh... zombie, maar juist razendsnel zijn. Dat levert een hoop filmpret op. Verder is de hele film is opgenomen met een videocamera. Weest gerust, die slingert niet alle kanten op zoals in 'The Blair Witch Project', maar registreert keurig belichte en netjes uitgekaderde beelden. En ook al is een dergelijke beeldkwaliteit niet altijd even fijn op het grote doek, in deze film werkt het. Het past bij het beeld wat geschetst wordt van een beschaving die op het randje van uitsterven staat. Ook als u de 'Dead'-triliogie niet heeft gezien (wat doet u hier dan eigenlijk!?) kunt u met een gerust kloppend hart naar deze film (al is nog niet helemaal zeker dat hij na het festival in de bioscopen komt). Eén klein minpuntje: de gore is minimaal, maar daar staat tegenover dat het 'alleen op de wereld'-gehalte maximaal is. GO!!!

14-4-2003
'Regie': Uwe Boll
Met: Jurgen Prochnov, Jonathan Cherry, Clint Howard, Ona Grauer.
Deze 'film' is gebaseerd op het gelijknamige 'shoot' m up'-videospel, waarin net als in 'Resident Evil' de speler het tegen horden zombies op moeten nemen. Maar waar in de verfilming van 'Resident Evil' nog een poging werd gedaan tot zoiets als een plot en karakterinvulling, is 'The House Of The Dead' niet meer dan de vleesgeworden videogame (iets waar we te pas en te onpas aan herinnerd worden door ingevoegde beelden uit het spel zelf). Vijf oversekste en geestelijk gehandicapte jongeren komen aan op een eiland waar een grote dance party gehouden wordt (lees: twintig man, een biertent en twee speakerboxen - de party was duidelijk een sluitpost in het budget). Maar leider Erdnußkäse, de eerste feestgangers zijn al opgepeuzeld door zombies, en de overlevende jongeren verschuilen zich in een eng huis waarbij de art director zich overduidelijk heeft laten inspireren door de archtitectuur van de Efteling. Tijdens het routineuze hak- en smijtwerk dat daarop volgt ontpoppen de kinderkes zich als specialisten in karate en automatische wapens, ja zelfs kenners van middeleeuwse geschriften en biologische experimenten.
Dat deze film is geselecteerd voor de Zilveren Méliès, een prijs voor de beste Europese Fantastische Film tijdens het FFF (want Duitse regisseur), is natuurlijk een geslaagde practical joke. En zo valt er op meer fronten te genieten van dit stupide merchandise-product, zoals de dialogen en vele oneliners. Onze topvijf:

1. “These are zombies. Accept it and deal with it.”
2. “Here's a book. It looks old. Maybe it can help us.”
3. “He's got a Tom Cruise smile and a Rainman brain.”
4. “It's blood, but it's not human. It's not natural. It's fucking genius!”
5. “Let's kill zombies. Let's go!”

En daar sluiten Sculder en Mully zich bij aan. GO!!! Naar de videotheek weliswaar, want als dit ooit in de Nederlandse bioscopen komt eten wij onze hoed op. Met huid en haar.