Sculder's & Mully's GO's en DON'T's
xXx , USA 2002
29-10-2002
Regie: Rob Cohen. Met: Vin Diesel, Asia Argento, Samuel L. Jackson, Marton Csokas.
Vanaf 24 oktober in de bioscopen.
In de openingsscène van 'xXx' (spreek uit: Triple X) zien we hoe een geheim agent in smoking zich een weg probeert te banen door een op Rammstein dansende menigte in een Praagse nachtclub, waarna een welgemikte kogel tussen de schouderbladen zijn deel wordt. Dat het perfect gekapte slachtoffer sterke overeenkomsten met James Bond vertoont is beslist geen toeval; 007 heeft zijn langste tijd wel gehad als we de makers van 'xXx' moeten geloven. Daarvoor in de plaats komt de rauwe, ongepolijste actieheld die zo van straat is geplukt. Letterlijk, want Xander Cage (Vin Diesel), bijgenaamd xXx, is een anti-autoritaire adrenaline-junkie die voor de kick allerlei halsbrekende toeren uithaalt. Fukken met de auto van de gouverneur kun je echter beter niet doen, want dan trek je de aandacht van de Amerikaanse geheime dienst. Enter Samuel L. Jackson, compleet met smerig litteken, die hem voor de keuze stelt: brommen of infiltreren in een groepje Tjechische lowlifes zoals Cage zelf, die blijkbaar met vuige plannetjes bezig zijn. Dus reist onze held af naar Praag, altijd goed voor een paar mooie locaties (en je bespaart nog eens wat op de crewkosten), en voor je 'terroristen-met-dodelijk-chemisch-wapen' kunt zeggen zijn we weer twee uur verder.
Met zijn eierhoofd, mooi uitgelichte spierbundels en heavy tattoo's staat Vin Diesel inderdaad mijlenver af van Bond en de zijnen (zo heeft xXx leren schieten op een Playstation!), maar voor een film die zich afzet tegen het 'oude' geheim agenten-genre zijn er opvallend veel overeenkomsten. Zo is er de gek die de wereld wil vernietigen, de verplichte gadgets (waaronder een -olala!- X-raybril) en het mooie meisje (Asia Argento), dat aan het slot in de armen van onze held eindigt. Zelfs de ironie waarmee dit gepaard gaat is regelrecht ge...eh...leend uit de Bond-films. Nu wil het geval dat Sculder en Mully geen grote fans zijn van de James Bond-films (die met Connery daargelaten), en dus ook 'xXx' met groeiend ongeduld uitzaten. Wie zijn kicks krijgt van spectaculaire stunts zoals surfboarden op een lawine of motorcrossen in een brandende cokeplantage (dit even terzijde: moet u ook altijd zo lachen als u een auto ziet ontploffen vóór hij de grond raakt?), kan met een gerust hart een kaartje kopen. Tegen hen die op een afrekening met alle denkbare Hollywood-cliché's hadden gehoopt zeggen Sculder en Mully: DON'T!
Tot slot nog een vraag: wat heeft Oost-Europa de Amerikanen toch ooit geflikt, dat alle terroristen in recente Hollywood-films ('Bad Company', 'The Sum Of All Fears') hier vandaan schijnen te moeten komen?
Regie: Rob Cohen. Met: Vin Diesel, Asia Argento, Samuel L. Jackson, Marton Csokas.
Vanaf 24 oktober in de bioscopen.
In de openingsscène van 'xXx' (spreek uit: Triple X) zien we hoe een geheim agent in smoking zich een weg probeert te banen door een op Rammstein dansende menigte in een Praagse nachtclub, waarna een welgemikte kogel tussen de schouderbladen zijn deel wordt. Dat het perfect gekapte slachtoffer sterke overeenkomsten met James Bond vertoont is beslist geen toeval; 007 heeft zijn langste tijd wel gehad als we de makers van 'xXx' moeten geloven. Daarvoor in de plaats komt de rauwe, ongepolijste actieheld die zo van straat is geplukt. Letterlijk, want Xander Cage (Vin Diesel), bijgenaamd xXx, is een anti-autoritaire adrenaline-junkie die voor de kick allerlei halsbrekende toeren uithaalt. Fukken met de auto van de gouverneur kun je echter beter niet doen, want dan trek je de aandacht van de Amerikaanse geheime dienst. Enter Samuel L. Jackson, compleet met smerig litteken, die hem voor de keuze stelt: brommen of infiltreren in een groepje Tjechische lowlifes zoals Cage zelf, die blijkbaar met vuige plannetjes bezig zijn. Dus reist onze held af naar Praag, altijd goed voor een paar mooie locaties (en je bespaart nog eens wat op de crewkosten), en voor je 'terroristen-met-dodelijk-chemisch-wapen' kunt zeggen zijn we weer twee uur verder.
Met zijn eierhoofd, mooi uitgelichte spierbundels en heavy tattoo's staat Vin Diesel inderdaad mijlenver af van Bond en de zijnen (zo heeft xXx leren schieten op een Playstation!), maar voor een film die zich afzet tegen het 'oude' geheim agenten-genre zijn er opvallend veel overeenkomsten. Zo is er de gek die de wereld wil vernietigen, de verplichte gadgets (waaronder een -olala!- X-raybril) en het mooie meisje (Asia Argento), dat aan het slot in de armen van onze held eindigt. Zelfs de ironie waarmee dit gepaard gaat is regelrecht ge...eh...leend uit de Bond-films. Nu wil het geval dat Sculder en Mully geen grote fans zijn van de James Bond-films (die met Connery daargelaten), en dus ook 'xXx' met groeiend ongeduld uitzaten. Wie zijn kicks krijgt van spectaculaire stunts zoals surfboarden op een lawine of motorcrossen in een brandende cokeplantage (dit even terzijde: moet u ook altijd zo lachen als u een auto ziet ontploffen vóór hij de grond raakt?), kan met een gerust hart een kaartje kopen. Tegen hen die op een afrekening met alle denkbare Hollywood-cliché's hadden gehoopt zeggen Sculder en Mully: DON'T!
Tot slot nog een vraag: wat heeft Oost-Europa de Amerikanen toch ooit geflikt, dat alle terroristen in recente Hollywood-films ('Bad Company', 'The Sum Of All Fears') hier vandaan schijnen te moeten komen?
Resident Evil, GB/Duitsland 2002
4-9-2002
Regie: Paul W.S. Anderson. Met: Milla Jovovich, Michelle Rodriguez, Eric Mabius, Colin Salmon.
Vanaf 12 september in de bioscopen
Aanvankelijk was regisseur George A. Romero gevraagd voor de verfilming van het immens populaire videospel 'Resident Evil'; het was immers zijn klassieke 'Living Dead'-trilogie die met zijn horden zombies en bloederig geweld model had gestaan voor het spel. Maar meer dan een reclamefilmpje voor 'Resident Evil' voor de Japanse markt zat er niet in, bang als de producenten waren voor een te eigenzinnige aanpak. Enter Paul W.S. Anderson, de man die eerder al in 'Event Horizon' liet zien hoe je een hoop gorigheid koppelt aan een over-the-top plot. Anderson is dan ook in zijn element als hij grossiert in kannibalistische ondoden, boosaardige computers en genetisch gemuteerde puppies in dit 'Living Dead'-ontmoet-'Aliens'-feestje.
Milla Jovovich is de onwaarschijnlijk mooie, aan geheugenverlies lijdende Alice die zich aansluit bij een groep commandos die moet uitzoeken wat er is gebeurd met de leiding van een ondergronds wetenschapscentrum, dat gefinancierd wordt door de duistere Umbrella Corporation. In vleesetende zombies veranderen stond in elk geval niet op hun doelstellingenlijstje, zoveel is zeker... Niks nieuws onder de zon dus voor wie de 'Living Dead'-films heeft gezien. De beste scène zit dan ook aan het begin van de film, wanneer de eerste zombie zich nog moet laten zien. Vier commando's proberen door te dringen tot de Red Queen, het boosaardige verre nichtje van computer HAL uit '2001'. De Red Queen schakelt echter haar defensiesysteem in, en zelfs uw ervaren kijker Sculder was niet voorbereid op wat er dan gebeurt; zoals wel vaker zit het venijn 'm in de staart.
Zo is er meer niet wat het lijkt te zijn, maar dat is van secundair belang, zoals ook de plot rond het terugkerende geheugen van Alice. 'Resident Evil' is in de eerste plaats kontschoppende cyberhorror met nagelbijtende actie-scènes en geweldige make-up (wanneer stoppen we eens met die nepperige CGI?), waarbij Jovovich in haar spannende rode jurkje nergens haar cool verliest, zelfs niet tijdens een potje karate met een hondsdolle ondode Dobermann. En voor je 'Ripley' kunt zeggen is zij het, samen met de sombere Rain (Michelle Rodriquez), die de wereld moet redden, daarbij de mannelijke cast ver achter zich latend. GO!
Regie: Paul W.S. Anderson. Met: Milla Jovovich, Michelle Rodriguez, Eric Mabius, Colin Salmon.
Vanaf 12 september in de bioscopen
Aanvankelijk was regisseur George A. Romero gevraagd voor de verfilming van het immens populaire videospel 'Resident Evil'; het was immers zijn klassieke 'Living Dead'-trilogie die met zijn horden zombies en bloederig geweld model had gestaan voor het spel. Maar meer dan een reclamefilmpje voor 'Resident Evil' voor de Japanse markt zat er niet in, bang als de producenten waren voor een te eigenzinnige aanpak. Enter Paul W.S. Anderson, de man die eerder al in 'Event Horizon' liet zien hoe je een hoop gorigheid koppelt aan een over-the-top plot. Anderson is dan ook in zijn element als hij grossiert in kannibalistische ondoden, boosaardige computers en genetisch gemuteerde puppies in dit 'Living Dead'-ontmoet-'Aliens'-feestje.
Milla Jovovich is de onwaarschijnlijk mooie, aan geheugenverlies lijdende Alice die zich aansluit bij een groep commandos die moet uitzoeken wat er is gebeurd met de leiding van een ondergronds wetenschapscentrum, dat gefinancierd wordt door de duistere Umbrella Corporation. In vleesetende zombies veranderen stond in elk geval niet op hun doelstellingenlijstje, zoveel is zeker... Niks nieuws onder de zon dus voor wie de 'Living Dead'-films heeft gezien. De beste scène zit dan ook aan het begin van de film, wanneer de eerste zombie zich nog moet laten zien. Vier commando's proberen door te dringen tot de Red Queen, het boosaardige verre nichtje van computer HAL uit '2001'. De Red Queen schakelt echter haar defensiesysteem in, en zelfs uw ervaren kijker Sculder was niet voorbereid op wat er dan gebeurt; zoals wel vaker zit het venijn 'm in de staart.
Zo is er meer niet wat het lijkt te zijn, maar dat is van secundair belang, zoals ook de plot rond het terugkerende geheugen van Alice. 'Resident Evil' is in de eerste plaats kontschoppende cyberhorror met nagelbijtende actie-scènes en geweldige make-up (wanneer stoppen we eens met die nepperige CGI?), waarbij Jovovich in haar spannende rode jurkje nergens haar cool verliest, zelfs niet tijdens een potje karate met een hondsdolle ondode Dobermann. En voor je 'Ripley' kunt zeggen is zij het, samen met de sombere Rain (Michelle Rodriquez), die de wereld moet redden, daarbij de mannelijke cast ver achter zich latend. GO!
Spider-Man, USA 2002
5-7-2002
Regie: Sam Raimi. Met: Tobey Maguire, Kirsten Dunst, Willem Dafoe, James Franco.
Vanaf 27 juni in de bioscoop
Verfilmingen van superheldenstrips: de meesterwerken die dit genre heeft opgeleverd zijn te tellen op de vingers van de handen van Kapitein Haak. Zeperds als 'Spawn' en 'Batman & Robin' deden vermoeden dat de lat niet zo hoog hoeft als je comic-fans geld uit de zakken wilt kloppen. Gelukkig stonden daar intelligente adapties als Tim Burtons eerste twee Batman-films en het recentere X-Men tegenover. Daarbij lijkt het er overigens op dat uitgeverij Marvel daarin de gelukkigste hand heeft: naast The X-Men onderging ook hun stripheld Blade twee geslaagde verfilmingen, en niemand minder dan regisseur Ang Lee ('Crouching Tiger, Hidden Dragon') mag straks met The Hulk gaan stoeien. Maar eerst is daar 'Spider-Man', de lang uitgestelde en langverwachte verfilming van Marvels bekendste held. Voor wie nog niet bekend is met de geschiedenis van het spinnenmenneke: de kneuzige scholier Peter Parker wordt gebeten door een genetisch gemanipuleerde spin, waarna hij enorme krachten en bovennatuurlijk scherpe zintuigen ontwikkelt. Uit zijn porieën groeien haakjes waarmee hij tegen muren kan klimmen en uit zijn polsen schieten spinnenwebben (wat altijd handig is als je niet wilt opstaan om een biertje te pakken). Dat er echter ook verantwoordelijkheden bij komen kijken wanneer je superkrachten hebt, wordt Peter al snel duidelijk als hij zijn oom Ben verliest door een grove nalatigheid. En een normaal bestaan kun je ook wel vergeten als je in een kek pakje tussen de skyscrapers van New York slingert om boeven te vangen...
Van de werkelijk schitterende openingstitels tot de ontroerende slotscène, en alle verbluffende actiescènes daar tussenin, is 'Spiderman' alles wat je van een zomerfilm mag verwachten. Tobey Maguire is perfect als de nerdy Peter Parker, Kirsten Dunst als love interest Mary Jane is om op te vreten, en Willem Dafoe, de Jack Nicholson voor de fijnproevers, speelt met zichtbaar duivels genoegen zijn schurkenrol van The Green Goblin. Regisseur Sam 'Evil Dead' Raimi geeft de liefhebbers van actie en humor wat ze willen, maar verliest nooit de menselijke tragiek uit het oog. En dat kun je van maar heel weinig superheldenfilms zeggen. GO SPIDEY GO!!!
Regie: Sam Raimi. Met: Tobey Maguire, Kirsten Dunst, Willem Dafoe, James Franco.
Vanaf 27 juni in de bioscoop
Verfilmingen van superheldenstrips: de meesterwerken die dit genre heeft opgeleverd zijn te tellen op de vingers van de handen van Kapitein Haak. Zeperds als 'Spawn' en 'Batman & Robin' deden vermoeden dat de lat niet zo hoog hoeft als je comic-fans geld uit de zakken wilt kloppen. Gelukkig stonden daar intelligente adapties als Tim Burtons eerste twee Batman-films en het recentere X-Men tegenover. Daarbij lijkt het er overigens op dat uitgeverij Marvel daarin de gelukkigste hand heeft: naast The X-Men onderging ook hun stripheld Blade twee geslaagde verfilmingen, en niemand minder dan regisseur Ang Lee ('Crouching Tiger, Hidden Dragon') mag straks met The Hulk gaan stoeien. Maar eerst is daar 'Spider-Man', de lang uitgestelde en langverwachte verfilming van Marvels bekendste held. Voor wie nog niet bekend is met de geschiedenis van het spinnenmenneke: de kneuzige scholier Peter Parker wordt gebeten door een genetisch gemanipuleerde spin, waarna hij enorme krachten en bovennatuurlijk scherpe zintuigen ontwikkelt. Uit zijn porieën groeien haakjes waarmee hij tegen muren kan klimmen en uit zijn polsen schieten spinnenwebben (wat altijd handig is als je niet wilt opstaan om een biertje te pakken). Dat er echter ook verantwoordelijkheden bij komen kijken wanneer je superkrachten hebt, wordt Peter al snel duidelijk als hij zijn oom Ben verliest door een grove nalatigheid. En een normaal bestaan kun je ook wel vergeten als je in een kek pakje tussen de skyscrapers van New York slingert om boeven te vangen...
Van de werkelijk schitterende openingstitels tot de ontroerende slotscène, en alle verbluffende actiescènes daar tussenin, is 'Spiderman' alles wat je van een zomerfilm mag verwachten. Tobey Maguire is perfect als de nerdy Peter Parker, Kirsten Dunst als love interest Mary Jane is om op te vreten, en Willem Dafoe, de Jack Nicholson voor de fijnproevers, speelt met zichtbaar duivels genoegen zijn schurkenrol van The Green Goblin. Regisseur Sam 'Evil Dead' Raimi geeft de liefhebbers van actie en humor wat ze willen, maar verliest nooit de menselijke tragiek uit het oog. En dat kun je van maar heel weinig superheldenfilms zeggen. GO SPIDEY GO!!!
Scooby Doo, USA/2002
26-6-2002
Regie: Raja Gosnell. Met Sarah Michelle Gellar, Matthew Lillard, Freddie Prinze Jr., Rowan Atkinson
Vanaf 20 juni in de bioscoop
Wat te verwachten van een live-actionverfilming van een in retrospectie eigenlijk behoorlijk suffe animatie-serie over vier spokenjagers en hun bange, altijd hongerige hond? 'Scooby Doo' kreeg dezelfde behandeling als bijvoorbeeld 'The Brady Bunch' en 'Charlie's Angels': die van een jaren '70 tv-serie gezien door de ogen van nu. Zodat 'Scooby Doo' zowel eerbetoon als milde parodie is geworden, waarin de sterke kanten van de oorspronkelijke serie (zoals de vier conflicterende karakters: mooi versus brains) fijn worden uitgespeeld en de zwakke kanten (zoals de melige humor en het irritante kuthondje Scrappy Doo) flink - soms zelfs letterlijk - in de zeik worden gezet. In tegensteling tot de ultragoedkope animatie van de Hanna & Barbera-serie zien camerawerk en art direction er prachtig uit, en Scooby Doo is een overtuigend geanimeerde CGI-hond temidden van echte acteurs, die zo te zien allemaal de tijd van hun leven hebben. Er is ook nog een verhaaltje, maar dat is in handen van voormalig Troma(!)-scenarist James Gunn vooral een kapstok voor een eindeloze reeks briljante grappen, in de categoriën subtiel tot ongegeneerd vulgair. Nog nooit hebben we zo hard moeten lachen om een scheten- en boerwedstrijd! En wanneer Sarah Michelle Gellar als spokenjager Daphne in haar purperen jurkje een karategevecht aangaat met een worstelaar, menen we toch heel even de herkennigstune van Buffy The Vampire Slayer te horen. Sculder en Mully zeggen: GO!!!
Regie: Raja Gosnell. Met Sarah Michelle Gellar, Matthew Lillard, Freddie Prinze Jr., Rowan Atkinson
Vanaf 20 juni in de bioscoop
Wat te verwachten van een live-actionverfilming van een in retrospectie eigenlijk behoorlijk suffe animatie-serie over vier spokenjagers en hun bange, altijd hongerige hond? 'Scooby Doo' kreeg dezelfde behandeling als bijvoorbeeld 'The Brady Bunch' en 'Charlie's Angels': die van een jaren '70 tv-serie gezien door de ogen van nu. Zodat 'Scooby Doo' zowel eerbetoon als milde parodie is geworden, waarin de sterke kanten van de oorspronkelijke serie (zoals de vier conflicterende karakters: mooi versus brains) fijn worden uitgespeeld en de zwakke kanten (zoals de melige humor en het irritante kuthondje Scrappy Doo) flink - soms zelfs letterlijk - in de zeik worden gezet. In tegensteling tot de ultragoedkope animatie van de Hanna & Barbera-serie zien camerawerk en art direction er prachtig uit, en Scooby Doo is een overtuigend geanimeerde CGI-hond temidden van echte acteurs, die zo te zien allemaal de tijd van hun leven hebben. Er is ook nog een verhaaltje, maar dat is in handen van voormalig Troma(!)-scenarist James Gunn vooral een kapstok voor een eindeloze reeks briljante grappen, in de categoriën subtiel tot ongegeneerd vulgair. Nog nooit hebben we zo hard moeten lachen om een scheten- en boerwedstrijd! En wanneer Sarah Michelle Gellar als spokenjager Daphne in haar purperen jurkje een karategevecht aangaat met een worstelaar, menen we toch heel even de herkennigstune van Buffy The Vampire Slayer te horen. Sculder en Mully zeggen: GO!!!