Bij het beluisteren van de nieuwe White Stripes-plaat Icky Thump weet je meteen: dit is een klassieker. Vanaf de eerste, ontzettend op Led Zeppelin lijkende gitaarriff van het titelnummer, via het hilarische Conquest (inclusief geweldige trompetten), het werkelijk knallende Bone Broke en het heel ingetogen A Martyr For My Love For You tot het Rolling Stones-achtige slotnummer Effect and Cause neemt Jack White je mee op een trip van herkenning. Led Zeppelin on acid is de omschrijving die wat mij betreft het dichtstbij komt - maar dan wel de oude Led Zeppelin, de Led Zep die vernieuwing hoog in het vaandel had.
Bij de eerste beluistering denk je dat je alle songs ergens van kent, maar de originaliteit van de songs laat zich al gauw niet meer loochenen, van stevige gitaarrock (overboord zijn de pianogestuurde nummers, welkom terug de elektrische gitaar) naar noise en weer terug naar pop.
Natuurlijk, het is en blijft makkelijk om te zeggen: als je dan toch van je vrouw afgaat, gooi haar dan ook uit de band, maar helaas mag Meg blijven drummen, en zoals op alle White Stripes-platen blijft dat de achilleshiel. Hoewel je op deze plaat wel voor het eerst het idee hebt dat ze drumles heeft genomen, of dat er digitaal een hoop is rechtgetrokken en opgekalefaterd. The White Stripes zijn met Icky Thump definitief The White Hypes voorbij en bewijzen dat ze gewoon hele goede muziek maken voor iedereen die houdt van stevig en niet bang is verrast te worden.