De liefde voor sixties garagerock wordt nog altijd over de hele aardbol met veel plezier uitgeleefd. Met het haar in het juiste model geknipt, de beatmuziek zo nauwkeurig mogelijk met veertig jaar oude gitaren nagespeeld en het romantisch lief en leed vanzelfsprekend in het Engels bezongen, wordt het genre met succes levend gehouden. Maar Fransen zijn nog altijd Fransen. Bij hen heeft de eigen taal een streepje voor, dus zingen The Dadds minstens de helft van hun nummers in het Frans (al valt hun Engels zeker niet tegen). Laat u niet misleiden door de vier dames op het hoesje; het gaat hier om vijf mannen uit Rennes die de sixties niet dunnetjes overdoen, maar er hun eigen punkrock-phutspot van maken met vrolijk rockende orgeltjes, brutale punky gitaren, mondharmonica en tamboerijngerammel. En veel hartzeer natuurlijk. Ze zappen tussen heel wat inspiratiebronnen heen en weer: The Kinks, Yardbirds, Buzzcocks, maar ook Pulp Fiction en Serge Gainsbourg (hun website bevat nogal wat namedropping). Beter goed geleend dan slecht bedacht gaat ook hier op, mits je het juiste evenwicht vindt tussen de sixtiesfan uithangen en een eigen geluid produceren. Dat laatste is wel gelukt. Het is absoluut een voordeel dat ze niet authentiek proberen te klinken. Dat soort bandjes zijn er toch al meer dan genoeg. Vooral de Franstalige liedjes klinken erg overtuigend en verfrissend eigenwijs. Hun gevoel voor humor is nog een extra pluspunt. Als je op de titels afgaat, lijken zichzelf niet al te serieus te nemen. The clouds have groovy faces, Ma poule aux yeux d’or en Johnny Thunders is my broom (???) Horen? Luister hier naar drie MP3’s.