Resfest is al lang en breed weer over, maar we kunnen het niet laten u lastig te vallen met al het moois dat we daar hebben gezien. Zodat u er alsnog van kunt genieten, als u er niet bij was (schaam u!). Mét uiteraard de nodige linkjes!

Dag 2 was voor de documentaires:

‘Just For Kicks’ is een schaterlachdocumentaire van regieduo Lisa Leone en Thibaut de Longeville. Ze volgen de levensloop van sneakers vanaf het moment dat gympen niet alleen meer aan sportersvoeten prijken. De aftrap van de film is gesitueerd in de zeventiger jaren; New Yorkse stijladepten adopteerden het schoeisel en zetten een hele generatie aan tot gymschoenfetisjisme. Daarna introduceerde Run DMC de ongestrikte Adidas-gympen in het straatbeeld. Geïnspireerd door de schoenen van gedetineerden die na inname van de veters altijd met veterloze schoenen door hun cel sloften, lieten de Run DMC-leden de vetergaten leeg en riepen hun publiek op hetzelfde te doen. In een interview met de overgebleven leden van Run DMC, Scoop Jackson en Russell Simmon, wordt over hun relatie met Adidas uitgeweid. Met terugwerkende kracht is er alsnog promotiegeld op de bankrekening van de rappers gestort. Adidas groeide toentertijd uit tot de koploper van de gymschoenindustrie.
De consument gebruikte de sneaker vooral voor niet-atletische doeleinden. Er zijn gesprekken te zien met directeuren van sportmerken, met hebberige sneaker-koopverslaafden, een muziekverslaggever, sportschoenspecialisten, antropologen en trendwatchers. De interviews en archiefbeelden zijn vlot aan elkaar geplakt. Vermakelijk en bevlogen vertelt iedereen over hun ervaringen met, en de weetjes van, aanverwante onderwerpen. Filmmakers Leone en Longeville selecteerden gedegen. De ‘Just for Kicks’-soundtrack nodigt uit om verderop in de nacht thuis nog wat ouwe hip-hopkoeien uit de sloot te halen. Wat we jammer vinden is dat het gevoel dat Nike er reclamegeld in heeft gepompt, groter wordt naarmate de film naar zijn einde loopt, terwijl Adidas notabene het merk was dat als eerste massaal aan de voeten van niet-sporters werd gesignaleerd. Ook de hebberigheid en de drang naar statusverhoging die sportschoenen bij sommige mensen veroorzaakt is soms misselijkmakend.
Desondanks is de film zeer het bekijken waard. Dus mocht ‘Just For Kicks’ in het Filmhuis bij u in de buurt komen, sla dan wat cola en popcorn in en beleef voor 75 minuten ‘the American Dream’.

De eerste documentaire over graffiti waarbij ons eens niet het gevoel bekruipt dat het gemaakt is door een insider. De kijker blijft geen onwetende buitenstaander. Doug Pray neemt een diepe duik in de levens van o.a. Earsnot, Claudia (Claw), Enem, Saber en Jade. Ze leven verspreid over de grote steden van Amerika. Allen hebben andere achtergronden, maar pijnlijke raakvlakken zijn niet van de lucht. Door heftige ervaringen, vaak een gevoel verstoten te zijn of op zoek naar erkenning van hun identiteit, nemen ze de spuitbus of verfstift ter hand om te bewijzen dat ze er echt zijn. De talenten lopen uiteen. Zo is Jade een dwangneuroot die als doel heeft zoveel mogelijk treinstellen te voorzien van een saaie zwart-witte J en D, terwijl bijvoorbeeld Saber zijn gevoelsleven door de losse pols werpt en momenteel exposeert in musea.
En dan is er ook nog ene Joe van ‘The Graffiti Guerilla’ in voor. Mooie graffiti kan hij appreciëren, maar lelijke tags (een geschreven naam of boodschap in graffiti-letters die snel is neergekrabbeld om een territorium af te bakenen) worden door hem bij de eerste signalering gelijk verwijderd. De graffitispuiters zijn allen rond de dertig. De enige die een relatie heeft is de guerillaman. Dat stemt verdrietig, zeker als je als kijker op de hoogte wordt gebracht van het geweld waaraan de exterieurverfverslaafden bloot staan. Gelukkig weet Doug Prayer een positieve draai aan het einde te geven, maar dat de in ‘Infamy’ geportretteerde graffitischrijvers een bewogen leven leiden is een feit.

En dan waren er ook nog de nodige muziekclips:

Motortreffen met bier, knokpartijen, verbrand BBQ-vlees, en metal-danspasjes zijn door Airsite weergegeven in zwarte inkt op gelinieerd papier. We buigen zeer diep voor de animator die met zo weinig lijnen alle motorrijdersclichés in deze hilarische clip op het netvlies brengt. Hier en daar doen de tekeningen denken aan Maaike Hartjes. Het liedje ‘Shouty Track’ van Lemon Jelly blijft minder hangen dan de grappige illustraties. Na korte tijd ga je het filmpje missen, dus misschien een aanrader om Shout toe te voegen aan uw favoriete internetadressen.

Het publiek is voyeur van vingerende en rukkende begin-twintigers. Zonder in ranzige details te treden heeft Alex Nam masturbatie in beeld gebracht; hij heeft het in zijn waarde gelaten en teruggebracht tot het fijne gevoel dat het geeft. Er is weinig vlezigs te zien, enkel gezichtsuitdrukkingen die boekdelen of complete novelles spreken. Eerder zagen we al clips met close-ups van vrijwilligers die geharst werden of voor een nare behandeling in de tandartsstoel lagen. ‘Romantic Death’ is een aangenamere variant daarop.

Poesjes kijken met Jon Watts op www.smugglersite.com

De krenten van de Restfest-pap hadden we de eerste twee dagen al verorberd. De laatste dag ontwaarden we slechts een paar gave digitale korte filmpjes tussen het zes uur durende programma:

DJ Danger Mouse mixte ‘The White Album’ van The Beatles met Encore van Jay-Z (‘The Black Album’) grandioos tot het nieuwe ‘The Grey Album’. Ramon en Pedro wisten op hun beurt de remix op te waarderen met ‘The Grey Video’. Daarin maakten ze van live-beelden van The Beatles en Jay-Z een sluitende mish-mash met eigen beelden, zonder hinderlijke overgangen. Wat de supermix extra uniek maakt is dat de overgebleven Beatles zich van ‘The Grey Album’ distantieerde en dat de mix niet langer uitgebracht mag worden. Gelukkig heeft DJ Danger Mouse de video op het internet kunnen behouden door op de site te vermelden dat het bij ‘The Grey Video’ om een “experiment” gaat. Dit welgeslaagde experiment vergt qua downloaden even wat tijd met z’n 22 MB, maar dan heeft u ook wat.

Resfest-conclusie
Het aantal bezoekers op Resfest Nederland is in tegenstelling tot het buitenland extreem laag. Is Nederland er gewoonweg nog niet klaar voor om de digitale korte film met open armen te ontvangen, of heeft de publicitit gefaald? We hopen dat Resfest in ons land een herkansing zal krijgen. Misschien is het een idee om de digitale korte film nog meer ruimte te geven tijdens het Rotterdamse Filmfestival, zodat er voor dit genre meer belangstelling komt. Tot die tijd zijn de korte-filmfreaks afhankelijk van wat MTV zal leveren.