Het Hitdossier maakt er geen melding van, maar de zonderlinge Engelse muzikant Nick Nicely schijnt ooit in een Nederlandse hitparade te hebben gestaan. Het in 1982 uitgebrachte 'Hilly Fields' was in ieder geval een cult-hit, net als het een jaar daarvoor verschenen 'DCT Dreams', wat in de tipparade bleef steken. Met zijn vervormde vocalen, strijkers, echoklanken en zelfs primitief scratch-werk is 'Hilly Fields' een wonderlijk staaltje studio-techniek, waarmee Nicely openlijk eer betuigt aan psychedelische mijlpalen als 'Strawberry Fields Forever' (1967) van The Beatles en 'God Only Knows' (1966) van The Beach Boys. Nicely wordt aanvankelijk geschaard onder de nostalgisch getinte stroming New Romantic, een trend in de popmuziek van begin jaren '80 waarin met gitaren en synthesizers naar een groots geluid wordt gestreefd. Maar waar het bij groepjes als A Flock of Seagulls en Heaven 17 vooral draait om uitbundige kleding en haardracht stopt Nicely al zijn bewondering voor vroegere tijden in de productie van de muziek. Poptijdschrift NME bestempelt 'Hilly Fields' hierdoor tot 'beste psychedelische plaat sinds de jaren '60'. Na enkele singles die vooral veel gedraaid worden op de Engelse radio lijkt Nicely te zijn verdwenen van de aardbodem tot in 2003 de verzamelaar 'Psychotropia' op een obscuur vinyl-label verschijnt, met daarop de bewuste singles en onuitgebracht studiowerk. De onlangs verschenen cd-versie van 'Psychotropia' bewijst dat Nicely's liedjes overeind zijn gebleven en nog steeds urgent klinken, in tegenstelling tot het verschaalde materiaal van zijn New Romantic-tijdgenoten. In nummers als 'On the Beach' en 'Treeline' weerklinkt nog wel de foute jaren tachtig-bombast, maar voor het overige combineert Nicely elementen uit de jaren '60 (compacte liedjes, gitaren, strijkers en weirde studiotrucs) en '80 (elektronica en synthesizerpop) tot een niet tijdgebonden geheel. Nicely's vreemde opvatting van tijd helpt daarbij: 'Hilly Fields' heeft de ondertitel '1892' en verder komen tekstfragmenten voorbij als 'why did you leave me in 1955' en 'a hundred years later in ten minutes time'. Gecombineerd met verwijzingen naar wolken, kleuren, wereldreizen, marmelade, aubergines en een Monty Python-achtig gevoel voor humor is 'Psychotropia' een wonderlijke, wisselvallige plaat geworden die goed past in de collectie van iedere liefhebber van het psychedelische genre.