'Om mekaar in Dokkum' is Guido van Driels vijfde album. Er zijn genoeg stripauteurs in Nederland die méér boeken hebben gemaakt, maar wie is percentueel zovaak bekroond als hij? En ook nu lijkt er sterk op dat Van Driel wéér het album van het jaar heeft afgeleverd. Alle voorwaarden zijn voor handen: een spannende plot waarin diepzinnigheid en humor elkaar perfect aanvullen, levensechte personages, intelligente dialogen, sfeervol tekenwerk en niet in de laatste plaats: maatschappelijke relevantie. Het is een verhaal over georganiseerde misdaad en de asielzoekersproblematiek. Daarmee geeft het goed de tijdsgeest weer. Zelfs het sleetse weetje over de moord op St. Bonifatius is op een schrandere manier in het verhaal verwerkt.

'Om mekaar in Dokkum' heeft twee zeer verschillende hoofdpersonages, die elkaar pas in de eindscene zullen ontmoeten. Ten eerste Ronnie, een bikkelharde Amsterdamse crimineel, die in de toiletten van de Arena door een geheimzinnige wreker wordt neergeschoten. Dan is er Eduardo, een intelligente Angolese asielzoeker, die te getraumatiseerd is om over zijn verleden te praten en daarmee zijn kansen op een verblijf in Nederland vergooit. Hij bereidt zich voor op een bestaan in de illegaliteit.

Ronnie overleeft ternauwernood de aanslag, maar is na zijn bijna-dood-ervaring een gelouterd mens. Samen met zijn incompetente bodyguard Janus gaat hij op zoek naar de schutter. Er is namelijk een aanwijzing, dat die uit Dokkum afkomstig is. Wraak is niet eens Ronnies eerste motivatie (zoals uiteraard in zijn 'vorige leven' het geval zou zijn geweest), wél een verklaring. Tot de zinderende slotscene blijft de reden van de moordaanslag voor hem een mysterie. Een mysterie is altijd de motor voor een spannend verhaal, maar zo lang de rit duurt, is er veel tijd voor filosofische overpeinzingen en gesprekken. Terwijl de domme Janus kibbelt met een excentrieke Dokkumse ober, denkt Ronnie terug aan zijn opvoeding die de basis legde voor een bestaan als crimineel: zijn vader leerde hem niemand te vertrouwen. Hij realiseert zich steeds meer dat deze leefregel je slechts tot een eenzaam mens maakt. Dat het ook anders kan, dat we er zijn 'om mekaar te helpen', is de uiteindelijke boodschap van dit verhaal. En dat is nu eens níet boodschapperig gebracht -Ronnie zal zijn criminele bestaan namelijk niet opgeven.

De aanleiding voor dit boek is tamelijk uniek: het betreft namelijk een kunstopdracht, die Van Driel aannam voor het nieuwe gemeentehuis van Dongeradeel te Dokkum. In het nawoord geeft de auteur aan, dat de hem gegunde tijd aan de krappe kant was -een jaar, terwijl hij aan de voorganger, 'Toen we van de Duitsers verloren' vier jaar had gewerkt. Om tijd te winnen heeft hij enkele vrienden gevraagd voor foto's te poseren, om als basis voor zijn tekeningen te dienen. Anders dan bij veel andere strips waar zichtbaar met veel fotomateriaal is gewerkt, levert dit een soepel verteld verhaal op. Zó soepel, dat ik me best kan voorstellen dat Guido Van Driel ooit de overstap naar film maakt. Maar ik hóóp het natuurlijk niet. 'Om mekaar in Dokkum' is zo'n strip waarin alles klopt, met personages die je zogezegd in je hart sluit, stuk voor stuk. Dat is zeldzaam.