Laat u niet misleiden door de Motörhead-achtige stamper It's Gonna Be A Long Night, waarmee Quebec opent. Het is de enige keer dat popmaestro's Gene en Dean Ween de remmen echt los gooien op een plaat die vooral opvalt door zijn ingetogen, sombere songs met teksten die dit keer verder reiken dan de gewoonlijke surrealistische woordspelerijen over meisjes, mutanten of etenswaren. "Couldn't taste the taste that I was tastin' / Couldn't hear the waste that I was makin'", zingt Gene in het country-getinte Chocolate Town. In de drie jaar sinds hun vorige album White Pepper is er dan ook veel gebeurd. De laatste keer dat ik Gene ontmoette, tijdens Lowlands 2000, was hij minstens 15 kilo aangekomen, sprak geen drie woorden coherent, stond op het punt om een Turks brood te verkrachten en wilde eigenlijk alleen nog maar naar huis. Sindsdien hebben beide heren hun relatie op de klippen zien lopen, en raakte drummer Claude Coleman betrokken bij een auto-ongeluk (waar hij inmiddels weer van hersteld is, hoewel niet van de partij op Quebec). What don't kill you, makes you stronger, en zoveel narigheid levert een bulk prachtssongs op, waarvan het van apocalyptische liefdessmart doortrokken If You Could Save Yourself (You'd Save Us All) het absolute hoogtepunt is; alsof Faith No More het in deze song op een akkoordje heeft gegooid met Phil Spector. Ook in Tried And True en I Don't Want It heeft de Weenesque gekkigheid plaatsgemaakt voor introspectieve, tijdloze pop waar niemand ooit genoeg van zou mogen krijgen. Hey There Fancypants, een herhalingsoefening à la Mister Richard Smoker, klinkt echter geforceerd vrolijk en vermoeid, en een schijnbaar toch altijd weer verplicht niemendalletje als The F**ked Jam past gewoon niet op deze plaat. Dat is jammer, want zonder die ballast was dit met voorsprong de beste Ween-plaat geweest die ze ooit gemaakt hebben. (Tonio van Vugt)