- New Rose Hotel
- Together/Tillsammans
- Ginger Snaps
- La Saison des Hommes
- Komm, süßer Tod
- Otesánek
- Ternitz Tennesee
- Jalla! Jalla!
- Crouching Tiger, Hidden Dragon
- Pollock
New Rose Hotel (USA, 1998)
Regisseur Abel Ferrara bezit het ongelooflijke talent om meesterwerken
('The Bad Lieutenant', The Funeral') af te wisselen met uiterst beroerde
dieptepunten ('The Addiction', 'The Blackout'). In welk licht moet
u dan
het volgens de critici mislukte 'New Rose Hotel' zien? Sculder zag
de film
en concludeerde dat deze cyber-film noir lang zo slecht niet is als men
u wilt doen geloven. Naar verluid zat Ferrara meer met zijn neus in de
poederdoos dan op de set, en werd de film aan de hand van het script
(naar
een kort verhaal van Wiliam Gibson) tot een einde geïmproviseerd
door
de acteurs. Gelukkig heten die acteurs Christopher Walken en Willem
Defoe
en die vinden wij nooit rot om te zien (Asia Argento mocht ook meedoen
voor 'good looks'). Een voorzichtige
GO!
ditmaal, ingeval u fan
bent van Walken, Defoe of Ferrara (of benieuwd bent naar de blote borsten
van Argento).
Together/Tillsammans (Zweden, 2000)
Lukas Moodysson ging er vorig jaar met de publieksprijs vandoor voor
zijn 'Fucking Åmål'. Die prijs zal dit keer naar alle waarschijnlijkheid
worden weggekaapt door landgenoot Josef Fares ('Jalla! Jalla!'), maar
dat
neemt niet weg dat 'Together' een grote aanrader is. We kunnen lekker
lachen
om die rare hippies in het Zweden van de jaren '70 met hun opvattingen
over vrije seks, Leninistisch-Marxistisch socialistisch geneuzel en
biologisch
geteelde groenten, maar we voelen ook mee met de vader wiens kinderen
door
moeder meegenomen worden naar de commune van haar broer, die op zijn
beurt
weer niet tegen zijn vriendin durft te zeggen dat hij het niet zo leuk
vindt dat ze 'met iedereen naar bed mag gaan'. Moodysson toont ons dat
er tussen al die wereldverbeteraars ook enorme egoïsten rondliepen
(had u anders gedacht?), en dat hippies, al met al, ook maar mensen
waren.
GØ!
John Fawcetts sublieme horrorfilm wordt voorafgegaan door de korte film 'Camera' van maestro David Cronenberg, en dat is niet zonder reden: wat volgt kan zich meten met Cronenberg''s beste werk. 'Ginger Snaps' is The Fly in een weerwolvenjasje, met een recalcitrant puberend meisje in Jeff Goldblum's rol. Zelden werd de tragiek van de puberteit (en die van het weerwolf zijn) in een horrorfilm zo voelbaar in beeld gebracht, mede dankzij prachtig spel van Katharine Isabelle als het jongere zusje van de weerwolf. Bloed is er in overvloed (ook de genreliefhebbers mogen tevreden zijn), de computereffecten werden goddank in de kast gelaten en de slotscène, hoe wrang ook, is een van de beste die we in de afgelopen jaren zagen. Vijf sterren, en dus een absolute GO!
La Saison des Hommes (Tunesië/Frankrijk, 2000)
Pas op wanneer de Festivalkrant een term als 'verstilde beelden' gebruikt, want wat wij zagen is een film die net zo opwindend is als een dagje uit met de Plattelandsvrouwen van Ridderkerk. In dit geval mag u Ridderkerk vervangen door Tunis, waar drie generaties vrouwen worstelen met traditionele waarden in een steeds moderner wordende maatschappij. En hoewel de relevantie van zo'n film in het land van herkomst natuurlijk niet onderschat mag worden, schotelt regisseuse Moufida Tlati haar westerse publiek bij vlagen tenenkrommend acteerwerk en moddervette symboliek voor in een gedateerd aandoende filmhuisfilm die traag is als dikke couscous door een dunne zeef. Je moet er van houden, maar wij zeggen dus: DON'T!
Komm, süßer Tod (Oostenrijk, 2000)
Regisseur Wolfgang Murnberger laat zien dat Oostenrijk een enorme inhaalslag heeft gemaakt op het gebied van humor (tenzij u Michael Haneke ook al om te lachen vond) in deze razend spannende verfilming van de roman van misdaadauteur Wolfgang Haas. Cabaretier Josef Hader (een bijna-naamgenoot van die andere Oostenrijkse clown) speelt met verve de rol van de gedesillusioneerde kettingrokende politieman Brenner die in zijn nieuwe job als ambulancechauffeur betrokken raakt bij een dubbele moord én een oorlog met een concurrerend bedrijf. Meer verklappen is uit den boze, behalve dan dat Oostenrijkers een nog grotere hekel aan Duitsers blijken te hebben dan Nederlanders. Wij zeggen volmondig: GO!
Otesánek (Tsjechië, 2000)
Wees voorzichtig met wat u wenst, want wanneer wensen in vervulling gaan, zijn de gevolgen niet te overzien. Aldus de strekking van Otesánek, de nieuwe film van de Tsjechische animatiegrootmeester Jan Svankmajer. Een man verrast zijn onvruchtbare echtgenote met een baby van hout, maar de grap loopt uit de hand wanneer het kind tot leven komt en blijk geeft van een onstilbare honger. Animatie speelt een kleine maar belangrijke rol in deze nieuwe film, gebaseerd op een oud volksverhaal. Met twee uur is Otesánek aan de lange kant, ook omdat de personages nogal schetsmatig zijn neergezet, maar de film bevat genoeg verrassende (en soms zeer bloederige) momenten en zwarte humor om de aandacht vast te houden. In de inventieve visuele uitwerking van deze horrorvariant op Pinokkio bewijst Svankmajer dat hij als filmmaker nog altijd een klasse apart is, en dus: GO!
Ternitz Tennesee (Oostenrijk, 2000)
Het moet toch niet gekker worden met die Oostenrijkers! Mirjam Unger laat ons ook al lachen met haar 'coming of age'-komedie over de twee naïeve bakvissen Betty en Lilly, die hun dromen zien uitkomen met de komst van hun idool El Bresli, een wel heel bizarre Elvis-imitator die handelt in keukenapparatuur en dansend tussen de staafmixers op 'erotische' wijze met een roos langs zijn 'pelvis' strijkt. Maar hij is niet de enige foute man die hier opduikt: wat dacht u van een plastisch chirurg die met Lilly dobbelt over de prijs van haar 'Pamela Anderson'-operatie, waarna er besloten wordt om eerst maar één borst te doen en later, wanneer ze wat gespaard heeft, de andere! Volgens Unger zal deze film vooral vrouwen aanspreken, maar ook Sculder kreeg pijn in zijn zij van het lachen, en daarom voor beide seksen een GO!
Jalla! Jalla! (Zweden, 2000)
In 'Jalla! Jalla!' heeft ieder zo zijn problemen. De jonge Libanees Roro heeft een Zweeds vriendinnetje, maar dreigt aan Yasmin te worden uitgehuwelijkt door haar drammerige eikel van een broer, terwijl Roro's beste vriend Måns al weken aan acute impotentie lijdt. Deze film heeft alles om publiekswinnaar te worden: humor, drama, romantiek, een maatschappelijk relevant thema en een piepjonge debuterende regisseur. Maar is het daarom ook een film die ú moet gaan zien? Regisseur Josef Fares houdt flink de vaart erin en hanteert de nodige zelfspot, de acteurs (onder wie Fares' broer en vader) hebben er zichtbaar lol in en de scènes waarin Måns zich te pas en te pas beklaagt over het verlies van zijn mannelijkheid zijn hilarisch. Uw dienaren hebben hard gelachen en waren blij een multi-culturele film te zien waarin de problemen nu eens niet van racistische aard zijn. GO GO GO!
'Sense And Sensiblity meets Enter The Dragon', zo ongeveer omschreef Ang Lee zijn nieuwste film, een eerbetoon aan de 'martial arts'-films uit zijn jeugd. Grote thema's als Leven en Dood, Schuld en Boete en Zelfzuchtigheid en Zelfopoffering worden vermengd met verbluffende actiescènes (de choreografie komt uit dezelfde koker als die in 'The Matrix') en fijnzinnige humor, dat alles met een opvallend feministische inslag. Chow Yun-Fat als de krijger die zijn pensionering gedwarsboomd ziet door de diefstal van zijn magische zwaard is zoals gewoonlijk geweldig om te zien. En wie zich eenmaal gewonnen geeft aan de onwaarschijnlijke vechtscènes (krijgers lopen tegen muren op, vliegen en vechten op boomtoppen) en 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' aanvaardt als het oogverblindende sprookje dat het is, beleeft twee fijne uren in het donker. GO!, zouden wij zo zeggen.
Pollock (USA, 2000)
De rol van de even geniale als zelfdestructieve schilder Jackson Pollock is zonder twijfel acteur Ed Harris' 'finest hour'. Harris, die de film ook regisseerde en produceerde, laat zien dat hij veel meer kan dan tweede viool spelen in 'Apollo 13' of 'The Truman Show' en draagt bijna in zijn eentje de hele film. Zelden zagen we een acteur op zo'n natuurlijke wijze schilderen, want hoe makkelijk trap je niet in de valkuil van 'begeesterd'' schmieren, zeker wanneer je een action painter als Jackson Pollock speelt (Harris had het voordeel dat er filmmateriaal van Pollock voorhanden was, maar toch). Twee duimen omhoog dus voor Harris, maar ook voor Marcia Gay Harden als zijn ontdekker en echtgenote Lee Krasner, die niet kon voorkomen dat Pollock zichzelf ondanks zijn succes volkomen in de vernieling hielp. En hoewel uw dienaar Mully het geheel minder vond dan de som der delen, bevelen wij alleen al vanwege de acteerprestatie van Harris de film aan met een GO!
Met dank aan Pieter van Oudheusden