Sculder's & Mully's GO's en DON'T's
Lord Of The Rings 2: The Two Towers, USA / New Zealand 2002
16-12-2002
Regie: Peter Jackson. Met: Elijah Wood, Viggo Mortensen, Ian McKellen, Liv Tyler, Miranda Otto, Brad Dourif en vele, vele anderen.
Vanaf 18 december in de bioscopen
Eerst een kleine waarschuwing vooraf: diegenen die deel 1 uit Jacksons Ring-trilogie haatten, zullen in onderstaande recensie niets maar dan ook niets tegenkomen dat hen zal innemen voor deel 2. Dit gezegd hebbende lijkt het ons dat Tolkien - een bij vlagen zure man die vertaler Max Schuchart ooit meedeelde zijn Ring-vertaling maar niks te vinden (om hem dan bij andere gelegenheden als voorbeeld van hoe het moest onder de neus van andere vertalers te duwen!) - vast ook niet gediend zou zijn van Jacksons aanpak: vaart! humor! vrouwen! Moeten wij ons daar aan storen, wat De Meester er van gevonden zou hebben? Nee, natuurlijk niet. Hoewel Mully na een moeizame start de complete trilogie heeft uitgelezen, is Sculder nooit verder gekomen dan deel 1. De conclusie luidde: Tolkien had fantastische ideeën, maar was een allerberoerdst stilist die zich niet zelden verloor in slaapverwekkende details.
Gelukkig voor ons en voor u is er dan nu de film. Het is een lange weg die Peter Jackson heeft afgelegd van de rubber maskers uit 'Bad Taste' en de stopmotion-geanimeerde rataap uit 'Braindead' naar de volledig computergeanimeerde Gollem in het miljardenproject 'The Two Towers', maar als er één ding duidelijk is, is het wel dit: nooit heeft Jackson de essentie uit het oog verloren. Niet de indrukwekkende effecten voeren de boventoon, maar hart en ziel. De dieptragische Gollem ontroert, wekt medelijden en stoot af, is kortom een CGI-monster van vlees en bloed, en doet niet onder voor pak 'm beet Elijah Wood als Frodo. Naarmate deze zijn doel nadert (weet u het nog? Frodo moet naar Mordor, thuis van de duistere heer Sauron, om de Ring van de Macht daar in de vuurberg te donderen - enfin) wordt de roep van Sauron sterker en neemt zijn doodsdrift toe, wat in twee sterke, angstige scènes geïllustreerd wordt. Voorwaar geen onderneming voor mietjes dus, die tocht naar Mordor.
En dat geldt in gelijke mate voor de verfilming van LOTR. Met nog grotere veldslagen en dito monsters en alle uiteenwaaierende verhaallijnen, is het een niet te onderschatten prestatie van Jackson dat hij in de 'slechts' drie uur die 'The Two Towers' duurt ook ruimte heeft gevonden voor karakterontwikkeling, rustpunten én typische Jackson- humor (skatende elfen! dwergwerpen!). En natuurlijk wederom een rol voor zijn eigen kinderen als 'Cute Rohan Refugee Children'. Jackson heeft overigens aangekondigd hierna weer één of twee kleinere films te willen maken. Dat lijkt ons geen loze belofte; groter dan Lord Of The Rings worden films voorlopig niet... GO!!!
Regie: Peter Jackson. Met: Elijah Wood, Viggo Mortensen, Ian McKellen, Liv Tyler, Miranda Otto, Brad Dourif en vele, vele anderen.
Vanaf 18 december in de bioscopen
Eerst een kleine waarschuwing vooraf: diegenen die deel 1 uit Jacksons Ring-trilogie haatten, zullen in onderstaande recensie niets maar dan ook niets tegenkomen dat hen zal innemen voor deel 2. Dit gezegd hebbende lijkt het ons dat Tolkien - een bij vlagen zure man die vertaler Max Schuchart ooit meedeelde zijn Ring-vertaling maar niks te vinden (om hem dan bij andere gelegenheden als voorbeeld van hoe het moest onder de neus van andere vertalers te duwen!) - vast ook niet gediend zou zijn van Jacksons aanpak: vaart! humor! vrouwen! Moeten wij ons daar aan storen, wat De Meester er van gevonden zou hebben? Nee, natuurlijk niet. Hoewel Mully na een moeizame start de complete trilogie heeft uitgelezen, is Sculder nooit verder gekomen dan deel 1. De conclusie luidde: Tolkien had fantastische ideeën, maar was een allerberoerdst stilist die zich niet zelden verloor in slaapverwekkende details.
Gelukkig voor ons en voor u is er dan nu de film. Het is een lange weg die Peter Jackson heeft afgelegd van de rubber maskers uit 'Bad Taste' en de stopmotion-geanimeerde rataap uit 'Braindead' naar de volledig computergeanimeerde Gollem in het miljardenproject 'The Two Towers', maar als er één ding duidelijk is, is het wel dit: nooit heeft Jackson de essentie uit het oog verloren. Niet de indrukwekkende effecten voeren de boventoon, maar hart en ziel. De dieptragische Gollem ontroert, wekt medelijden en stoot af, is kortom een CGI-monster van vlees en bloed, en doet niet onder voor pak 'm beet Elijah Wood als Frodo. Naarmate deze zijn doel nadert (weet u het nog? Frodo moet naar Mordor, thuis van de duistere heer Sauron, om de Ring van de Macht daar in de vuurberg te donderen - enfin) wordt de roep van Sauron sterker en neemt zijn doodsdrift toe, wat in twee sterke, angstige scènes geïllustreerd wordt. Voorwaar geen onderneming voor mietjes dus, die tocht naar Mordor.
En dat geldt in gelijke mate voor de verfilming van LOTR. Met nog grotere veldslagen en dito monsters en alle uiteenwaaierende verhaallijnen, is het een niet te onderschatten prestatie van Jackson dat hij in de 'slechts' drie uur die 'The Two Towers' duurt ook ruimte heeft gevonden voor karakterontwikkeling, rustpunten én typische Jackson- humor (skatende elfen! dwergwerpen!). En natuurlijk wederom een rol voor zijn eigen kinderen als 'Cute Rohan Refugee Children'. Jackson heeft overigens aangekondigd hierna weer één of twee kleinere films te willen maken. Dat lijkt ons geen loze belofte; groter dan Lord Of The Rings worden films voorlopig niet... GO!!!
Changing Lanes, USA 2002
11-12-2002
Regie: Roger Michell. Met: Ben Affleck, Samuel L. Jackson, Toni Collette, Sydney Pollack.
Vanaf 5 december in de bioscoop
Voor films met Samuel L. Jackson mag u ons altijd en overal wakker maken, maar wanneer het om Ben Affleck gaat staat uw recensentenkoppel niet geheel op één lijn. Toch kon deze 'zijden kous', zoals een collega van S&M hem onlangs niet onverdienstelijk omschreef, uw dienaar Sculder niet bij 'Changing Lanes' weghouden.
Jackson speelt hier namelijk een glansrol als Doyle Gipson, een ex-alcoholist met een kort lontje. Op weg naar de rechtbank, waar hij de voogdij over zijn kinderen hoopt te krijgen, knalt hij bij het invoegen (vandaar de titel) op de auto van advocaat Gavin Banek (Ben Affleck), die, u raadt het al, ook op weg is naar de rechtbank. Hij moet daar verschijnen in verband met een onfrisse kwestie rond het beheer van een liefdadigheidsfonds. Tijd om de aanrijding netjes af te handelen neemt Banek niet, maar wanneer hij Gipson ook een lift naar de rechtbank weigert, loopt hij over de verkeerde heen. In de haast heeft Banek een belangrijk bewijsstuk op de plaats van het ongeluk laten liggen, en het zal hem de nodige moeite gaan kosten dat weer uit handen te krijgen van de koppige Gipson. Die ziet voor het verlies van de voogdij over zijn kinderen namelijk maar één schuldige: de hufterige bleekscheet door wie hij te laat bij de rechtbank kwam. In het kat- en muisspel om de documenten dat daarop volgt worden steeds grovere middelen niet geschuwd, en wat als een drama begint neemt thrillerachtige vormen aan, met knipogen naar films als 'Falling Down' en 'The Firm'.
Na 'Notting Hill' brengt regisseur Roger Michell met 'Changing Lanes' aldus heel andere kost. En hoewel het einde toch weer naar Hollywood riekt, weet hij goedkoop sentiment (vaderloze kindertjes! stoute advocaat komt tot inkeer!) met zijn strakke regie gelukkig te voorkomen. Intussen vraagt uw recensent Sculder zich nog steeds af of Ben Affleck wel meer is dan een mooie jongen en de toekomstige ex van Jennifer Lopez. Want hoewel hij hier laat zien meer te kunnen, wordt hij wel mooi weggespeeld door Jackson, die achter een stel dikke brillenglazen nog steeds cool as fuck is (en eigenlijk een beetje té cool voor zijn rol als loser, zoals in de scène waarin hij twee arrogante yuppen een afranseling geeft). 'Changing Lanes' is misschien niet geheel vlekkeloos, maar Sculder en Mully zeggen: GO!
Regie: Roger Michell. Met: Ben Affleck, Samuel L. Jackson, Toni Collette, Sydney Pollack.
Vanaf 5 december in de bioscoop
Voor films met Samuel L. Jackson mag u ons altijd en overal wakker maken, maar wanneer het om Ben Affleck gaat staat uw recensentenkoppel niet geheel op één lijn. Toch kon deze 'zijden kous', zoals een collega van S&M hem onlangs niet onverdienstelijk omschreef, uw dienaar Sculder niet bij 'Changing Lanes' weghouden.
Jackson speelt hier namelijk een glansrol als Doyle Gipson, een ex-alcoholist met een kort lontje. Op weg naar de rechtbank, waar hij de voogdij over zijn kinderen hoopt te krijgen, knalt hij bij het invoegen (vandaar de titel) op de auto van advocaat Gavin Banek (Ben Affleck), die, u raadt het al, ook op weg is naar de rechtbank. Hij moet daar verschijnen in verband met een onfrisse kwestie rond het beheer van een liefdadigheidsfonds. Tijd om de aanrijding netjes af te handelen neemt Banek niet, maar wanneer hij Gipson ook een lift naar de rechtbank weigert, loopt hij over de verkeerde heen. In de haast heeft Banek een belangrijk bewijsstuk op de plaats van het ongeluk laten liggen, en het zal hem de nodige moeite gaan kosten dat weer uit handen te krijgen van de koppige Gipson. Die ziet voor het verlies van de voogdij over zijn kinderen namelijk maar één schuldige: de hufterige bleekscheet door wie hij te laat bij de rechtbank kwam. In het kat- en muisspel om de documenten dat daarop volgt worden steeds grovere middelen niet geschuwd, en wat als een drama begint neemt thrillerachtige vormen aan, met knipogen naar films als 'Falling Down' en 'The Firm'.
Na 'Notting Hill' brengt regisseur Roger Michell met 'Changing Lanes' aldus heel andere kost. En hoewel het einde toch weer naar Hollywood riekt, weet hij goedkoop sentiment (vaderloze kindertjes! stoute advocaat komt tot inkeer!) met zijn strakke regie gelukkig te voorkomen. Intussen vraagt uw recensent Sculder zich nog steeds af of Ben Affleck wel meer is dan een mooie jongen en de toekomstige ex van Jennifer Lopez. Want hoewel hij hier laat zien meer te kunnen, wordt hij wel mooi weggespeeld door Jackson, die achter een stel dikke brillenglazen nog steeds cool as fuck is (en eigenlijk een beetje té cool voor zijn rol als loser, zoals in de scène waarin hij twee arrogante yuppen een afranseling geeft). 'Changing Lanes' is misschien niet geheel vlekkeloos, maar Sculder en Mully zeggen: GO!
Ghost Ship, USA 2002
11-12-2002
Regie: Steve Beck. Met: Gabriel Byrne, Julianna Margulies, Desmond Harrington, Isaiah Washington.
Vanaf 5 december in de bioscoop
De verdienste van een goede horror- of fantasyfilm is dat hij de kijker voor een paar uur gevangen houdt in een wereld waar alles mogelijk is en waar de ratio is onderworpen aan de verbeelding; een wereld waarvan we weten dat hij niet bestaat, maar die in het donker van de bioscoop voor even de enige echte wereld is die ertoe doet. Een film kan alleen echt nagelbijtend eng, meeslepend en spannend zijn, wanneer we er in gelóven (en geldt dat overigens niet voor élk filmgenre?). Een niet te verwaarlozen uitgangspunt eigenlijk, als je er eens goed over nadenkt.
Zo niet voor de gemakzuchtige zakkenvullers van Dark Castle Entertainment, het productiemaatschappijtje van Joel Silver en Robert 'Back To The Future' Zemeckis, dat het op zich nobele doel heeft de jaren '50 B-horrorfilm nieuw leven in te blazen. 'Ghost Ship', hun derde film na 'The House On Haunted Hill' en 'Thir13en Ghosts', begint dan ook veelbelovend: na de in roze krulletters vormgegeven openingscredits, waarachter we een luxe cruiseschip à la 'Loveboat' met dito muziekje ontwaren, volgt een scène die letterlijk en figuurlijk door merg en been gaat. Vervolgens gaat het snel bergafwaarts met het voorspelbare scenario (iets wat regisseur Beck blijkbaar ook wel doorheeft, want halverwege de film laat hij de openingsscène nog maar eens terugkomen). Wanneer veertig jaar later het cruiseschip uit de eerste scène opduikt, gaat een groepje illegale bergers onder leiding van de ooit zo glorieuze Gabriel Byrne kijken of er nog iets te redden valt. Jazeker, en wel hun eigen vege lijf, want het spookt niet te weinig aan boord. De daarop volgende obligate afvalrace onder de bemanning wordt zo clichématig afgewerkt, dat Sculders aandacht al gauw verlegd werd naar vraagstukken als "hoe kan het dat scheepsruimtes boven de zeespiegel eruit zien alsof ze zich onder water bevinden". Dan heb je als filmmaker een groot probleem en heb je je uitgangspunt behoorlijk verwaarloosd. Ons advies: DON'T!
Regie: Steve Beck. Met: Gabriel Byrne, Julianna Margulies, Desmond Harrington, Isaiah Washington.
Vanaf 5 december in de bioscoop
De verdienste van een goede horror- of fantasyfilm is dat hij de kijker voor een paar uur gevangen houdt in een wereld waar alles mogelijk is en waar de ratio is onderworpen aan de verbeelding; een wereld waarvan we weten dat hij niet bestaat, maar die in het donker van de bioscoop voor even de enige echte wereld is die ertoe doet. Een film kan alleen echt nagelbijtend eng, meeslepend en spannend zijn, wanneer we er in gelóven (en geldt dat overigens niet voor élk filmgenre?). Een niet te verwaarlozen uitgangspunt eigenlijk, als je er eens goed over nadenkt.
Zo niet voor de gemakzuchtige zakkenvullers van Dark Castle Entertainment, het productiemaatschappijtje van Joel Silver en Robert 'Back To The Future' Zemeckis, dat het op zich nobele doel heeft de jaren '50 B-horrorfilm nieuw leven in te blazen. 'Ghost Ship', hun derde film na 'The House On Haunted Hill' en 'Thir13en Ghosts', begint dan ook veelbelovend: na de in roze krulletters vormgegeven openingscredits, waarachter we een luxe cruiseschip à la 'Loveboat' met dito muziekje ontwaren, volgt een scène die letterlijk en figuurlijk door merg en been gaat. Vervolgens gaat het snel bergafwaarts met het voorspelbare scenario (iets wat regisseur Beck blijkbaar ook wel doorheeft, want halverwege de film laat hij de openingsscène nog maar eens terugkomen). Wanneer veertig jaar later het cruiseschip uit de eerste scène opduikt, gaat een groepje illegale bergers onder leiding van de ooit zo glorieuze Gabriel Byrne kijken of er nog iets te redden valt. Jazeker, en wel hun eigen vege lijf, want het spookt niet te weinig aan boord. De daarop volgende obligate afvalrace onder de bemanning wordt zo clichématig afgewerkt, dat Sculders aandacht al gauw verlegd werd naar vraagstukken als "hoe kan het dat scheepsruimtes boven de zeespiegel eruit zien alsof ze zich onder water bevinden". Dan heb je als filmmaker een groot probleem en heb je je uitgangspunt behoorlijk verwaarloosd. Ons advies: DON'T!
Nine Queens, Argentinië 2000
7-11-2002
Regie: Fabián Bielinsky. Met: Gastón Pauls, Ricardo Darín, Leticia Bredice, Oscar Nuñez.
Vanaf 7 november in de bioscopen.
De negen koninginnen uit de titel zijn geen als vrouwen verklede kerels, maar negen zeldzame misdrukken uit een postzegelcollectie. Postzegels verzamelen is niet alleen voor dat nooit volwassen geworden achterneefje dat elke familie wel heeft adrenalineverhogend, maar ook voor oplichters. Dat blijkt wel wanneer de jonge Juan door zijn kersverse 'mentor' Marcos wordt betrokken bij een zwendel om de negen 'Koninginnen' (vervalsingen wel te verstaan) voor veel geld te verpatsen aan een rijke verzamelaar die toevallig in de stad is. Maar de zakenman in kwestie is iemand met wie je beter niet kunt sollen, en als dan ook nog de vervalsingen gestolen worden breekt de pleuris uit. En zoals het in een oplichtersfilm hoort, is al gauw niet meer duidelijk wie nou wie bedondert...
De hier onbekende acteur Gastón Pauls zet een charmante jonge Juan neer die met zijn geweten worstelt, terwijl de rücksichtsloze Marcos, die er -foei!- niet voor terugdeinst oude dametjes op te lichten, met duivelse verve door de hier al evenmin bekende Ricardo Darín wordt neergezet. De Argentijnse regisseur Fabián Bielinsky tekende ook voor het doordachte scenario, dat hij vervolgens met veel spanning en de nodige humor uitwerkte, en waarin geweld opvallend afwezig is. Daarnaast heeft hij een aantal onverwachte valstrikken voor de kijker uitgezet, zonder dat de film aan plotwendingen ten onder gaat. Een fris windje van buiten Hollywood, en daarom roepen Sculder en Mully in koor: GO!!!
Regie: Fabián Bielinsky. Met: Gastón Pauls, Ricardo Darín, Leticia Bredice, Oscar Nuñez.
Vanaf 7 november in de bioscopen.
De negen koninginnen uit de titel zijn geen als vrouwen verklede kerels, maar negen zeldzame misdrukken uit een postzegelcollectie. Postzegels verzamelen is niet alleen voor dat nooit volwassen geworden achterneefje dat elke familie wel heeft adrenalineverhogend, maar ook voor oplichters. Dat blijkt wel wanneer de jonge Juan door zijn kersverse 'mentor' Marcos wordt betrokken bij een zwendel om de negen 'Koninginnen' (vervalsingen wel te verstaan) voor veel geld te verpatsen aan een rijke verzamelaar die toevallig in de stad is. Maar de zakenman in kwestie is iemand met wie je beter niet kunt sollen, en als dan ook nog de vervalsingen gestolen worden breekt de pleuris uit. En zoals het in een oplichtersfilm hoort, is al gauw niet meer duidelijk wie nou wie bedondert...
De hier onbekende acteur Gastón Pauls zet een charmante jonge Juan neer die met zijn geweten worstelt, terwijl de rücksichtsloze Marcos, die er -foei!- niet voor terugdeinst oude dametjes op te lichten, met duivelse verve door de hier al evenmin bekende Ricardo Darín wordt neergezet. De Argentijnse regisseur Fabián Bielinsky tekende ook voor het doordachte scenario, dat hij vervolgens met veel spanning en de nodige humor uitwerkte, en waarin geweld opvallend afwezig is. Daarnaast heeft hij een aantal onverwachte valstrikken voor de kijker uitgezet, zonder dat de film aan plotwendingen ten onder gaat. Een fris windje van buiten Hollywood, en daarom roepen Sculder en Mully in koor: GO!!!
Full Frontal, USA 2002
7-11-2002
Regie: Steven Soderbergh. Met: Julia Roberts, David Duchovny, David Hyde Pierce, Catherine Keener.
Vanaf 7 november in de bioscopen.
Steven Soderberghs laatste was de kaskraker 'Ocean's Eleven', met onder meer Brad Pitt en Julia Roberts. En hoewel die namen ook op de loonlijst van 'Full Frontal' staan, is zijn dit geen 'Ocean's Eleven 2' (die komt er volgend jaar aan, toepasselijk 'Ocean's Twelve' getiteld) . 'Full Frontal' is een arthouse-film, een vermakelijk tussendoortje: Dogma op zijn Amerikaans, grotendeels geschoten met de digitale camera en natuurlijk (dat wil zeggen, veelal slecht) licht. Het lijkt er dan ook op dat Soderbergh deze film voornamelijk voor zijn eigen plezier heeft gemaakt. Dat ook de acteurs zin hadden om eens iets anders te doen is eveneens duidelijk van hun spel af te lezen. David Duchovny (collega Mulder uit 'The X-Files') is a-typisch gecast als de depressieve, wandtegeltjes-wijsheden strooiende filmregisseur Gus, die met zijn korte rol de karakters en verschillende plotlijntjes in de film met elkaar verbindt. Julia Roberts speelt bijna een parodie op haar andere rollen (of is dus gewoon zichzelf), als de journaliste in Gus' nieuwe film die verliefd wordt op een zwarte filmster die ze moet interviewen, waarbij ze hem ook volgt op de set van zíjn nieuwste film. Een film in een film in een film dus, compleet met verwijzingen naar onder andere Soderberghs eigen 'The Limey' (met Terence Stamp in een grappige cameo). Op de achtergrond zijn we ook nog eens getuige van de voorbereidingen voor een toneelstuk over Hitler, waarbij de acteur die Hitler speelt (Nicky Katt) de show steelt met zijn politiek incorrecte strapatsen. Ondanks alle kritiek die je op 'Full Frontal' kunt hebben (navelstaarderij, warrig scenario van Coleman Hough, opzettelijk (?) amateuristisch gebruik van de digitale camera), blijkt dit experimentele tussendoortje uiteindelijk onderhoudender dan je aanvankelijk zou vermoeden. En hoeveel regisseurs zouden hier in Hollywood mee weg komen zonder hun carrière door het toilet te spoelen? Sculder en Mully zeggen, weliswaar bescheiden, GO.
Regie: Steven Soderbergh. Met: Julia Roberts, David Duchovny, David Hyde Pierce, Catherine Keener.
Vanaf 7 november in de bioscopen.
Steven Soderberghs laatste was de kaskraker 'Ocean's Eleven', met onder meer Brad Pitt en Julia Roberts. En hoewel die namen ook op de loonlijst van 'Full Frontal' staan, is zijn dit geen 'Ocean's Eleven 2' (die komt er volgend jaar aan, toepasselijk 'Ocean's Twelve' getiteld) . 'Full Frontal' is een arthouse-film, een vermakelijk tussendoortje: Dogma op zijn Amerikaans, grotendeels geschoten met de digitale camera en natuurlijk (dat wil zeggen, veelal slecht) licht. Het lijkt er dan ook op dat Soderbergh deze film voornamelijk voor zijn eigen plezier heeft gemaakt. Dat ook de acteurs zin hadden om eens iets anders te doen is eveneens duidelijk van hun spel af te lezen. David Duchovny (collega Mulder uit 'The X-Files') is a-typisch gecast als de depressieve, wandtegeltjes-wijsheden strooiende filmregisseur Gus, die met zijn korte rol de karakters en verschillende plotlijntjes in de film met elkaar verbindt. Julia Roberts speelt bijna een parodie op haar andere rollen (of is dus gewoon zichzelf), als de journaliste in Gus' nieuwe film die verliefd wordt op een zwarte filmster die ze moet interviewen, waarbij ze hem ook volgt op de set van zíjn nieuwste film. Een film in een film in een film dus, compleet met verwijzingen naar onder andere Soderberghs eigen 'The Limey' (met Terence Stamp in een grappige cameo). Op de achtergrond zijn we ook nog eens getuige van de voorbereidingen voor een toneelstuk over Hitler, waarbij de acteur die Hitler speelt (Nicky Katt) de show steelt met zijn politiek incorrecte strapatsen. Ondanks alle kritiek die je op 'Full Frontal' kunt hebben (navelstaarderij, warrig scenario van Coleman Hough, opzettelijk (?) amateuristisch gebruik van de digitale camera), blijkt dit experimentele tussendoortje uiteindelijk onderhoudender dan je aanvankelijk zou vermoeden. En hoeveel regisseurs zouden hier in Hollywood mee weg komen zonder hun carrière door het toilet te spoelen? Sculder en Mully zeggen, weliswaar bescheiden, GO.
Klik hier
voor meer Sculder & Mully.