Bob Flanagan (1952-1996) was performancekunstenaar en masochist, en we kenden hem al als onderwerp van een boek in de 'Re/Search'-reeks (van de makers van 'Incredibly Strange Music' 1 & 2 en het net zo invloedrijke 'Incredibly Strange Films'). Bob was voor velen "de man die zijn pik op een plankje spijkerde" en ja, dat deed Bob, want Bob was masochist én performancekunstenaar, maar dat had ik geloof ik al gezegd. Met die wetenschap in het achterhoofd was ik toch wat huiverig voor deze dvd. Want ik mag dan wel een liefhebber van geweld en horror zijn, écht pijnlijke zaken, al is het maar het inbrengen van een injectienaald, daar kan de Videoman niet zo goed tegen. Ik heb het eind echter makkelijk gehaald, want Bob was naast masochist ook nog eens geweldig gráppig, en dat relativeert de boel nogal.
Bob was ziek, en dan bedoel ik lichamelijk: hij leed aan een zeldzame longziekte (cystic fibrosis) waarbij zijn longen langzaam maar zeker volliepen met vocht en snot tot er geen adem meer te halen zou zijn. Bob ging er vanuit dat hij niet ouder zou worden dan 10, maar dat pakte anders uit en alles na zijn tiende werd dus een groot kado. Door op geheel eigen wijze met pijn om te gaan haalde hij uiteindelijk de 44. "CF would have killed me if it wasn't for S&M", aldus Bob. Hij werd daarbij geholpen door zijn vriendin Sheree Rose, sadiste en dominatrix van de hardste soort. Samen maakten ze kunst van zijn lichaam door er de grootste rottigheid mee uit te halen. Je kunt het niet zo vreselijk verzinnen of het werd uitgevoerd, gefotografeerd en gefilmd. Want Bob was niet alleen van de SM, hij was ook van de kunst en die dook er boven op natuurlijk, met onder meer exposities in dure galeries in New York en gastoptredens in videoclips van Nine Inch Nails. Het zou waarschijnlijk allemaal niet om aan te zien geweest zijn als Bob Flanagan niet zo'n fraaie verteller en grapjas geweest was. En als hij zichzelf in zijn auto naar het ziekenhuis rijdt wanneer hij voelt dat het einde nadert, babbelt hij, zuurstofmasker op de kop, nog rustig voort... Het leven is één grote show en de kijker mag tot het allerlaatste pijnlijke en ontroerende moment meegenieten. Gaat dat zien, maar don't try this at home, kids! (Jan Gorter)