Kent u die van Elvis Presley die meedeed aan een Elvis-imitatiewedstrijd?
Hij werd derde. Op het debuutalbum I Love van het Belgische combo Das Pop doet zanger/drummer Bent Van Looy soms zó zijn best om als Bowie anno 1972 te klinken dat hij de échte Thin White Duke bijkans in een acute identeitiscrisis doet belanden (in 'Baby Of Gold' en 'A Naked Girl'), om vervolgens weer te lijken op die andere Bowie-imitator-de-luxe, Damon Albarn ('The Love Program', 'Rosie'), dit alles lekker vet aangezet met authentieker-dan-uw-Oxford-punk-van-op-de-hoek-Engels accent. Het moge duidelijk zijn waar Das Pop de mustard haalt. Had ik overigens The Buggles al als inspiratiebron genoemd voor openingssong en MTV-hit 'The One'? Affijn, beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen is nog steeds het oudste adagium in de popmuziek, en u hoort mij dan verder ook niet klagen. Temeer daar de heren van Das Pop niet alleen gehaaide meesterdieven blijken, maar hun gestolen waar met zoveel inventiviteit en creativiteit op de markt brengen dat je ze alles vergeeft. Je hóórt dat deze voormalige winnaars van Humo's Rock Rally hun helden Bowie, Blur en The Jam in hun genen hebben; het is liefde en geen verlate poging om aan te haken bij de Britpop-naweeën. En hoewel een song als 'Rosie' wel heel duidelijk is geinspireerd door nota bene 'Villa Rosie' (!) van Blur's Modern Life Is Rubbish, klinkt in de experimenten met dansritmes en gitaren genoeg door van deze tijd, zodat de band niet volledig in de retro-hoek hoeft te worden gedumpt. I Love bevat elf ijzersterke songs, gespeeld door slimme muzikanten, die bijgestaan door de uiteraard Engelse producer Phil Vinall (The Auteurs, Placebo) van de luisteraar een willoze medeplichtige maken aan de oudste misdaad in de muziekgeschiedenis. En ach, Bowie en Blur zijn ook niet in hun eerste jatwerkje gestikt.

(Tonio van Vugt)