Een paar jaar geleden signaleerde ik op deze plaats een verontrustende toename van het gebruik van de term 'album' daar waar de spreker bedoeld te zeggen 'cd' of 'plaat'. Het is sindsdien alleen maar erger geworden. Het 'album'-virus is buitengewoon virulent gebleken, en nu zitten wij met de brokken. Je kunt geen recensie lezen, geen radiopresentator horen, of het is 'album' dit en 'album' dat. Het gaat zelfs zover dat doodgewone lp's uit het pre cd tijdperk met terugwerkende kracht alsnog 'veralbumd' worden. Dan hoor je bijvoorbeeld "Bitter Creek" op de radio, en na afloop van het lied snattert de dienstdoende radio-eend: 'U hoorde "Bitter Creek" van de Eagles, van hun album Desperado uit 1973.' Dat zulk taalgebruik de Here Here een gruwel is, daar zitten deze mensen niet mee.
Een ander verhaal wordt het, als de artiesten ons geen keus laten en het resultaat hunner inspanningen The Album noemen. Die dingen komen voor. Soms met verwarrende gevolgen. Abba bijvoorbeeld had al drie elpees gebakken toen ze in 1977 doodleuk met The Album kwamen aanzetten. Dat kan dus niet. Een titel als The Album suggereert dat er één plaat is (vandaar ook The), en niet meer. Een band die dit wel goed begreep was het Engelse Eater. Zij maakten één lp, noemden die plaat The Album, en dat was het dan. Nooit meer iets van vernomen sindsdien.
Sindsdien, dat was 1978. Het was de tijd waarin schoolmeisjes buttons zo groot als gebakschoteltjes, met daarop de grijnzende kop van John Travolta, voor hun ontluikende borstjes hadden hangen. Van Eater had vrijwel niemand ooit gehoord.
Piepjonge knullen waren het, die gasten van Eater. Voor het besturen van een automobiel waren zij nog te jong, en als ik het wel heb mocht een deel van de band zelfs nog niet eens op een brommer tuffen. Maar wel mooi de geluidsstudio in en een lp volrocken. Punkrocken, that is. Hardcore punk met vette producties, zoals Discharge, GBH en English Dogs, de wereld kende het nog niet in 1978. Dit moeten wij in gedachten houden als wij The Album nu, in 2001, op de draaimat leggen.
De plaat begint goddelijk, met een lekker kletterend basloopje, waar doorheen al snel een snerpgitaar opklinkt. "You" is ook verder een dik-in-orde liedje. Dat het verder allemaal niet zo hard en clean klinkt als wij heden ten dage gewend zijn, boo hoo, dit is punk! Maar wel punk met gevoel voor liedjes en poptunes, getuige ook covers van Velvet Underground, David Bowie en Alice Cooper.
En, beste mensen, die verrukkelijke knorbas, voorin het geluidsbeeld, die ratelt de gehele lp voort met de meest fantastische loopjes en riedels. Alleen daarmee al scoort The Album handenvol punten. "Anne"! Wereldnummer, met een het wanhoop en frustratie overkolkend refrein: 'Anne... Anne... Anne!' Goed zangertje ook, met precies de juiste mate van ongepolijstheid, zoals een paar jaar later ook de zanger van Stiff Little Fingers zou klinken. Puike plaat dus, het bordje met '9' gaat omhoog, en daarmee is The Album voorlopig koploper in deze reeks.
In de zijdeur Jukebox:
"You"
"Room for one"
"Lock it up"
"Anne"
"No Brains".

Arnold Heikamp

zijdeur@planet.nl