Er bestaat een filmwet die voorschrijft dat onwetende helden ondanks (of juist dankzij) hun onnozelheid altijd goed terechtkomen. Denk bijvoorbeeld aan 'Forest Gump', een typisch sentimenteel en reactionair Hollywoodproduct. De narigheid die Boerke overkomt werkt dan wel bevrijdend. De kraaloogjes waarmee Boerke voor zich uitkijkt en de gewaagde eenvoud van de tekeningen (primaire kleuren met een scheut grijs; de vergelijking met Dick Bruna ligt voor de hand) geven al aan dat de wereld veel te hard en te complex voor hem is. In deze bundeling van eerder in 'Humo' verschenen strips pleegt de held volgens mijn eigen statistiek in 17% van de gevallen zelfmoord en voor de rest verongelukt hij meestal of veroorzaakt hij andermans ondergang. De jonge Vlaamse tekenaar Pieter De Poortere (1976) heeft aangegeven dat hij, hoewel hij veel van Boerke houdt, het niet kan nalaten hem steeds in de ergst denkbare situaties te plaatsen. Uiteraard komen allerlei actuele Belgische schandalen aan bod, zoals het Vlaams Blok en de hormonenmaffia. In zwartgalligheid doet dit album niet onder voor Franquins 'Zwartkijken' en de pastorale drama's worden allemaal met zeer sterke, suggestieve tekeningen (en bijna geen tekst) in hoog tempo verteld. Op bladzijde 1 is het al raak. Boerke krijgt een hartaanval. Hij heeft een nieuw hart nodig. Kort daarvoor heeft een depressieve jongen zich opgehangen en Boerke krijgt zijn donorhart. Plus de depressies van de vorige eigenaar. En zo hangt ook Boerke zich op. Als u denkt dat het allemaal niet treuriger kan, wacht dan tot u halverwege dit boek Boerkes vrouwelijke tegenhanger tegenkomt: Hoerke! Kortom, een van de sterkste debuutalbums van de laatste jaren. Want er is ook een wet - veel ouder dan Hollywood - die zegt: hoe dramatischer, hoe grappiger. (Marcel Ruijters)

NB Vanaf januari 2002 verschijnt Boerke ook elke twee maanden in Zone 5300