Solondz jongleert met namen en actrices om een eenvoudig verhaaltje diepgang te verschaffen. Maar het verhaaltje blijft simpel.
Solondz bedrijft de zwarte humor met een dikke negerin en blije gristenen. Dus de humor blijft gemakkelijk.

Het Surinaamse broodje is een handige versnapering voor het opvullen van gaatjes: tot laat op de avond verkrijgbaar op een dozijn verkooppunten in de buurt. En tijdens de volgende film kan de buurman of -vrouw gratis meenagenieten.
Het kampioensbroodje is het broodje dat smaakt zoals het eruitziet: het broodje kots.

Het grootste aantal anekdotes in één film plempen, dat is het record dat Manic zelf wil halen. De recordpoging slaagt, de film dientengevolge niet. Irritante voice-over en montage (bokswedstrijd versneden met flitsen ganzengevecht) duiden de vanzelfsprekende beelden kapot.

Peilloos kinderleed in een Koerdisch vluchtelingenkamp is zonder poespas en mèt een vleugje zwarte humor verfilmd. Rond de Amerikaanse inval in Irak tiert de handel in landmijnen welig in het mini-maatschappijtje van gevluchte kinderen.
Godzijdank de winnaar van de publieksprijs en niet het mislukte Brothers.

Een vette bek en de daaruit voorvloeiende ranzigheid wil een mens maar eenmaal per festival halen. Bram Ladage is niet wijs en bakt zijn piepers in slaolie. Onverzadigde vetzuren maken de klant onverzadigbaar, zo is de gedachte. De ranzigheid wordt toch nog waargemaakt dankzij de fritessaus 25%.

Puberende jongens zijn tweede-generatieslachtoffers van de Katholieke kerk, vergiftigende industrie en alcoholisme. Terechte Tigerwinnaar is deprimerend en in ieder aspect geweldig vormgegeven.

Adolphe, Jacquot zelf en de camera zijn verliefd op Isabelle Adjani. Oerdegelijk uitgevoerd kostuumdrama wordt mooi gedragen door een melancholische Adjani.

Travestiet 007 overtreft de trap. Deze Thaise pret wordt vertoond in een treurigstemmende warez-kopie. Wordt het festival binnenkort omgedoopt tot International DivX Festival Rotterdam?

Rond de festivalweekends is de reguliere festivalhoreca overbelast. Snel voedsel naar binnen werken is onmogelijk, laat staan snel smakelijk voedsel. Wie in Pathé of De Doelen bivakkeert kan aperap aanschuiven aan de lopende band van Happy Sushi. Direct bij binnenkomst wordt de glazen boterham besteld, van de neon-verlichte band worden de baby-octopus en de tonijnsalade gegrist en binnen enkele seconden heeft de festivalbezoeker zonder tijd een smakelijke versnapering voor zich.

Potentieel interessant verhaal (hoe wordt een Amerikaanse veiligheidsbeamte moslim-terrorist?) wordt totaal om zeep geholpen. No-budget betekent niet dat je een Parkinson-patiënt als cameraman moet aanstellen of dat je alle opgenomen ruis versterkt de zaal in moet sturen.

Embedded met Amerikaantjes in Falluja, voordat de pleuris uitbrak, dat levert allicht wat spannende scènes op. Maar verder komt het niet. Soldaten lijken net mensen, die ook een mening hebben. Alsof we dat niet wisten.

Na een curieus begin maakt een politieman zich zorgen om zijn penis dimension en de daaruit voortvloeiende buitenechtelijke relatie van zijn vrouw. Traag.

Tykweriaans noodlotsdrama vertelt sympathiek de liefdesgeschiedenis tussen ambulancemedewerker met trauma en hoogzwangere kersverse weduwe. Wordt nooit echt meeslepend, toch net 4 sterren.

Een heuse 9-11 klucht. Vietnam-veteraan die teveel Agent Pink (de vroege, onverdunde variant van Agent Orange) heeft gesnoven, geeft een doorgeslagen post-11-september imitatie van Walter Sobchak ten beste. Eén probleem: Wenders is geen regisseur van kluchten, ook nu niet. Dus eindigt het met pathetisch gestaar naar de WTC bouwput.

Misdaadvehikel zoals wel vaker uit Zuid-Amerika is vertoond: veel close-ups, veel gezwiep met de camera, veel testosteron, veel 'puta' en 'plata'. Vermoeiend en dus slaapverwekkend.

Leegloop in een Castilliaans dorp. De laatste boreling maakt een film over de overgebleven keuvelende oudjes en een blinde landschapschilder. De begaafplaats raakt steeds voller, aan de horizon verschijnen windmolens, in de lucht trekken straaljagers lijnen richting Irak en het vervallen kastolen wordt verbouwd tot een tuttig 5-sterrenhotel.
Verplichte kost voor de Spanje-fanaat die verslaafd is aan het uitzicht op de hoogvlakte.

De film begint. Wij zien Sophie. Sophie maakt een hoedje. Ze naait de bloemetjes vast aan het hoedje.
Microsoft blijkt inderdaad een partner en doet aan product placement.

Oorlogsfotograaf komt in zijn geboortedorp voor de begrafenis van zijn vader. Oude koeien komen uit de sloot, de koeien blijken lijken in de kast te zijn, en voor je het weet zit je midden in een fikse Griekse tragedie.
Maar moet dat met die slotscène? Eén ster eraf.

Bij het verlaten van Luxor, na 06/05, is het door de brandweer voorgeschreven aantal meters uitgang gedecimeerd: slechts 1 deur is open. Veiligheidsmaatregelen? Ook de dranghekken staan er weer.
Bij aankomst voor de surprisefilm staat een flinke rij voor Luxor. Een opstootje? Nee, Astrid Joosten staat tussen de dranghekken op een rode loper. Ojee. Voor haar een massa fotografen en ander persvolk, achter haar de rij bezoekers die naar binnen wil. Om het tafereel extra glamour te geven, is er maar 1 deur open: over de rode loper moeten de soapsterretjes zich door de rij naar binnen wurmen.
Eenmaal in de rij aangesloten word ik aangetikt, Jeroen Krabbé wil naar binnen. Ojee, deze surprise zou wel eens een onaangename verassing kunnen wezen: dit is toch niet het nieuwe product dat van god los is?
In de zaal kondigt René Mioch de film aan en wrijft het er nog eens flink in: iedereen wist natuurlijk allang wat de surprisefilm was. Hij waarschuwt de galagasten dat dit festivalpubliek is, dat men vaak nòg een film gaat zien, dat vroegtijdig opstappen niets hoeft te betekenen.

Jeroen speelt een doorsnee Krabbé, Astrid speelt een abominabele Joosten. Jan speelt een degelijke Decleir, met de Matrix (dit keer met blauwe tekens) in zijn hoofd. Het verhaal is onzinnig. Er wordt een spannende Philips breedbeeldthriller gesuggereerd, maar vanaf het begin weet de kijker dat die thriller in Jan's hoofd zit, waardoor er weinig te thrillen valt. Niet van god los, dat wel.

Een film maken over Zutman's verjaardag, als dat maar goed gaat.
Wanneer je de context weglaat, is 06/05 een (v)aardige en vermakelijke politieke thriller. De hoeveelheid overbekende archiefbeelden is vanuit dat perspectief groot en dat haalt de vaart wat uit de film. Drie sterren.
Met context zorgt de driedubbele ironie voor een extra ster. De zaal houdt de adem in als Tara Elders een groot slagersmes op de keel van heur Turkse geliefde zet.

Zonder twijfel dé festivalkneiter van 2005. 12 jarig jongetje is gezinshoofd van drie al even engelachtige kinderen in Tokyo. Hartverwarmend en -scheurend tegelijkertijd, zonder één seconde van de 140 minuten sentimenteel of vet te worden, en met voorbeeldige eenheid van plaats op 41 vierkante meter.
Alsof dat nog niet genoeg is, ook nog es waargebeurd.

Het mogelijke, totaal uit de handgelopen vervolg op het schrijnende Folie privée zit boordevol lelijke uit de klei getrokken walekoppen. Zanger komt per ongeluk in een nasmeulende Bermuda-relatiedriehoek terecht.
In de traditie van C'est arrivé, inclusief hèt citaat van het festival: "Cherchez la putain, Lars!"

Gemakzuchtige en flauwe kopie van 'South Park: Bigger Longer & Uncut'. Karakterloze poppen, een dictator die een liedje zingt en een handvol geslaagde grappen uitgesmeerd over 100 minuten.

Noot: Er wordt in de film gekotst.

Twijfelen over het aantal sterren is niet mogelijk bij deze mooi-animeerderij op basis van Zero-Content. Het Totaal Afwezig Zijn Van Een Verhaal ™ in deze bombastische dialogenbrij brengt de makers aan het twijfelen; in het laatste kwartier, moet in ene een personage de boel (welke boel?) in 2 zinnen uitleggen. Daarna wordt de boel (welke boel?) afgerond met moralistisch geneuzel.
De soundtrack kan oprecht K.U.T. genoemd worden, van Europe hardrock tot Japanse Clannad / Enya en een toefje Requiem van Mozart, alles op volume 10. Visueel overweldigend, dat wel ja, maar alleen maar omdat er geen maat gehouden wordt: een blanco pixel? snel een particle-system erop!

De regisseur van dit echtscheidingsdrama is in de zaal, en wil graag achteraf discussieren over de film. Het drama, met het zoontje als biljartbal, speelt zich ter verhoging van de sfeer af in de Ardennen.
Prima materiaal voor een kleine zendgemachtigde, wel achteraf het nummer van Korrelatie tonen.

Plezierig Patagonisch niemendalletje. Man op leeftijd verliest baan en krijgt er een prijswinnende impotente vechthond voor terug.

Op alle festivallocaties zijn broodjes x of y verkrijgbaar. Op alle festivallocaties zit op zo'n broodje behalve x of y ook een groen blaadje, een alfalfasprietje en in het ergste geval natte kledder. In de buurt van Lantaren/Venster is een alternatief zonder fratsen: een broodje kaas met kaas.

Een nieuwe etappe in Kim Ki-Duk's spirituele zoektocht. In de hoofdrol geen Zen-boeddhist of Samaritaan maar een lankmoedige messias. Opgeruimde inbreker geeft gratis de planten van vakantiegangers water, wordt verliefd op mishandelde vrouw en keert vaak de andere wang toe.
Mooi verhaal, technisch uitstekend uitgevoerd en af en toe nogal zoet.

Conceptueel aardig en het eerste half uur is aangenaam kaal, maar waarom moet de boel vertroebeld worden met de suggestie van een vaag plot? 2 man in 1 kamer, dat was genoeg.

Wie geen tijd heeft om te kauwen kan de broodnodige calorieën ook in vloeibare vorm tot zich nemen. Een goudgele versnapering kost bij Pathé het idiote bedrag van twee euro zeventig. Het zoetige goedje is verpakt in een aanstellerig statiegeldloos flesje waar je alleen in het donker mee gezien wilt worden.

Lee Marvin, ijzervreter pur sang, is met 4 aanvankelijke groentjes (onder wie Mark Hamill) verantwoordelijk voor de overwinning in alle grote slagen van WO II (Noord-Afrika -> Sicilië -> Omaha Beach -> Ardennen -> concentratiekamp). Van dik hout zaagt Sam Fuller klassiekers zoals ze niet meer gemaakt worden.
Het ingekorte origineel uit 1980 had qua epos ook 15 jaar eerder gemaakt kunnen zijn. De actiescènes evenaren zowat Private Ryan, maar Lee in het kamp is wat koddig.

Oef, dat is allemaal wel heel kort door de bocht.

Dat iemand een gewisse dood overleeft, kan eventueel nog worden gezien als een kleine 'factual error'. Wat daarna volgt is dermate plat uitgevoerd dat het vakkundig omzeilen van de sentimentele valkuilen uiteindelijk niet ter zake doet.

Dingen te doen in de Mexicaanse woestijn, als je in een hutje langs de snelweg woont:

• hengelen naar slangen;
• slangen villen en zongedroogd tentoonstellen langs de snelweg;
• slangen voeren aan gevangen valken en adelaars;
• marmotten vangen met vallen;
• vogels uit cactussen katapulteren;
• kooitjes uit fietsspaken maken;
• nesten op verse eieren / jongen controleren;
• vogels voeren met natte kledder;
• drijfjacht op woenstijnratten met pikhouweel en katapult;
• gevangen vogel in dubbeldekse kooi val stoppen als lokvogel en in een cactus plaatsen;
• ellendig krijsende vogelsoort vrijlaten wegens generlei marktwaarde;
• vanuit de kraamloze santenkraam kijken naar de voorbijrazende vrachtwagens;
• standvastig prijsonderhandelen met haarlakkende dames in incidenteel stoppende SUV's.

Gelardeerd met een fuga van Bach.

Disclaimer: animals were harmed making this movie.

Dopepusher wil maar 1 ding en dat heeft ie op z'n achterhoofd getatoeëerd: RESPECT. Het enige dat ie naar dat hoofd krijgt is IDIOOT of LOSER. Hoekige snuivende Denen en vuilbekkende snuivende Deninnen.

Eerste deel lijkt gebaseerd op een Radio Bergeijk onderzoek naar restaurant 'De Chinese Muur' en diens link met het streekziekenhuis. 4 sterren.
Tweede deel is een slappe herhaling van Oldboy-thematiek door de Koreaanse Tarantino protegé. 3 sterren.
Derde deel is een fraai gestileerde Miike over een tragisch Mieke. 4 sterren.

Ter voorbereiding op bovenstaande 'Three... Extremes', snel naar Dim-Sum restaurant Grand Palace. Uitstekende oesters, wat zutballetjes om in de stemming te komen voor de film en excuusgroente om de stevige trek te stillen.
Ook aan te raden na de film, open tot 2 uur 's nachts.

Onderwijzen of onderwezen worden. Top-vermaak voor het hele gezin, een film die wel eens terecht de publieksprijs zou kunnen winnen.

De catalogus meldt: 'te diep geworteld in jungle-spookverhalen om als speelfilm geheel volgbaar te zijn'. Dat klopt. 's Nachts de jungle filmen op zoek naar een geest die een naakte vent blijkt, dat hou je geen 2 uur vol.

100 onverfilmde scenario's uit 100 jaar cinema, behandeld in een uiterst bibliofiel boek, zijn het uitgangspunt voor een reeks VPRO-films. Dit eerste deel behandelt voornamelijk het boek en enkele scenario's van beroemde schrijvers / kunstenaars (George Perec, Margrit, Ossip Mandelstam, Getrude Stein).
Fraai uitgevoerd, maar wil niet ècht van de grond komen.

silent_man@mail.ru wordt bedreigd door Donald_d. Beeldschermen en andere stekkerapparaten worden gefilmd met een mobiele telefoon van Russische makelij, gecomprimeerd met RealVideo, om vervolgens op een bioscoopdoek te belanden. Tijd voor een middagdutje, maar dat is lastig met deze overdosis pixelflikker.

Innemende road-movie waarin 2 gezinnen in de zelfgebouwde camper annex familie-snelkookpan van oom Oscar dwars door Argentinië rijden. Onderweg zijn er hindernissen als een lekke koppakking en een ontstoken kies. Alsof er niet voldoende familie-fall-out is om oma's bloeddruk te doen stijgen. Moedig voorwaarts, is het motto.

Rolstoeler met een spraakcomputer waar Stephen Hawking een punt aan kan zuigen, drinkt het ene lekkere blikbiertje na het andere. Halverwege ontpopt Sumida-san zich tot een slasher in ninjatenue, tot hoorbaar genoegen van de aanwezige gehandicapte acteur die hem speelt.
Übercult op lelijke zwart-wit digitale video.

3500 insecten in 5 minuten, gemiddeld bijna 12 per seconde, dat klinkt als een geanimeerd Breedster-gifje, maar deze insecten komen uit het natuurhistorisch museum van Luzern. Noest vakwerk.

Boertige komedie over Iraanse vluchtelingen kampt met een probleem: een verhaal over Iraanse vluchtelingen is zelden boertig komisch. Dat wordt aan het einde natuurlijk pijnlijk duidelijk.
Veel betere alternatieven van enige jaren terug: het surrealistische Blackboards en het realistische In This World.

Even simpel als doeltreffend: film in een rechtbank kleine zaken en succes is automatisch verzekerd. Hilariteit en tragiek wisselen elkaar in rap tempo af. In de beklaagdenbank neemt een breed scala van personen plaats, van vineuze kunstenares op leeftijd tot illegaal zonder nationaliteit, van socioloog met een hobby voor wetteksten tot patient stijf van de tranquilizers.
Vlekkeloos uitgevoerd.

Stuurloos drama over..., tja waarover eigenlijk? Volgende keer nadenken over een verhaal, Fei. Of niet verfilmen, dat mag natuurlijk ook.

Westerkaatje is het redelijk alternatief in Pathé, niet alleen prijstechnisch. Fris en fruitig aangekleed is het een plek om relatief rustig te zitten, al kan die rust met de permanente tocht te maken hebben.
De espresso in karton is wat waterig, de aanbevolen hoeveelheid cafeïne wordt niet gehaald.

Enkel suspense, geen actie en geen effecten.
De nieuwe receptioniste krijgt een warm onthaal volgens vaste Oostenrijkse receptuur: ongeschonden koorknapen, een dronken kok, gruizige dorpsdisco's, haperende liftmuzak, veel wees-gegroetjes, afgunstige collegae, een leeg zwembad, een eng bos en politiemannen die naar haar voorganger aan het dreggen zijn.

Noot:
Dit jaar betaalt de bezoeker 8 euro voor een film die doorgaans (met reden) het filmhuis niet haalt. Reserveringskosten incluis is dat duurder dan de zaterdagavondfilm bij Pathé. En voor dat bedrag mag de bezoeker nu ook om tien uur 's ochtends naar een reclame van de firma Microsoft kijken.

Als je tegen oorlog bent, moet je ipso facto tegen de mens zijn. Dus maakt Miike maakt een anti-oorlogsfilm met als motto: kill all.
Wie bij Kill Bill 1 dacht dat het wel een onsje minder mag, kan dit beter mijden. Bij aanvang imiteert Izo bijbelvast Christus aan het kruis, even later blijkt hij de staatsterrorist die na entree in het paradijs net zo lief de 72 maagden spiest.
Ook met archiefbeelden van Hitler, paddestoelwolken en Japanse kinders met gasmaskers. En een rolletje voor Kitano Takeshi.

Film over ouders van gehandicapten schuwt de sentimentaliteit niet.

Vrouw wordt op de dag dat ze wordt aangenomen weer ontslagen, omdat ze er depressief uitziet. Man legt als ingehuurd bruiloftsfilmer alleen huilende mensen vast. Als de telefoon gaat nemen beide werklozen niet op, het gaat vast over een uitstaande schuld. Etcetera enzovoorts, plezante zwarte zwart-wit humor voor de liefhebber.
Zoals zoveel films te lang.

Wie tijdens het festival overdag van of naar Cinerama moet, dient verplicht te consumeren bij Panini. Versere of betere Italiaanse broodjes bestaan niet: direct gebakken en belegd met het bestelde ingediënt. Bestrooid en bestreken met extragratis aanvullende verse parafernalia.

Parisiënne doet aan coming-of-age. Argeloze logeerpartijtjes in het ouderlijk huis ontaarden in bankoverval met gijzelingsdrama. Geen overloos Frans geleuter, wel wat aan de trage kant.

Grolsch sponsort het festival al jaren niet meer. In de schouwburg heeft Beck's haar complete productlijn uitgestald: longneck koelkasten en prominente tapkraantjes met ranke glazen. Bij de bar blijkt er ook een witte pomp te zijn met tijgerbier, dat uitgeschonken wordt in naamloze vaasjes. Zo kan de bezoeker ontsnappen aan een trendy imago. Prima bier, zo blijkt.
Niet verwonderlijk, nader onderzoek leert dat hier sprake is van een handige marketingtruc. Tijgerbier komt ook uit Bremen en is bovendien gelijk geprijsd.

Deze 'anarchistische [..] energieke [..] excentrieke [..] merkwaardige [..] idiote' poging tot absurdisme is random gemixte tinnef. De programmeur weet ook niet meer waarom deze film naar Rotterdam werd gehaald en spreekt van een potentiële cultfavoriet.
Absurd dat deze bagger door de selectie komt.

Neef en nicht lossen een half kruiswoordraadsel op in een scène van 10 minuten, goed voor 2 minpunten, want je kunt ook overdrijven. De rest van de film bestaat uit al even trage maar wel wonderschone observaties van de bowlingballenjongen in een eikenhouten bowlingpaleis.

Het Koreaanse schoolmeisje in dito uniform bakt hoerenlopers een koekje van eigen deeg, ondertussen imiteert haar vader een katholieke Charles Bronson in Death Wish. Een poging tot dezelfde gekkigheid als The Isle, ditmaal wat gemaakt en vooral vol vettige symboliek.

Mooie mensen in de nacht, lange nachten vol verdwaalde Bladerunner-citaten en een meesterfotograaf die zijn nieuwste vondst demonstreert door consequent naast de mooie mensen te mikken.
De titel slaat op het aantal gemiste kansen om de film in een beschaafde tijdspanne af te ronden, de gemiddelde bezoeker grijpt een van die kansen.

Aardige voorlichtingsfilm vertelt een dun verhaaltje geforceerd niet-chronologisch. Niet alle fictie is pulp fictie.

De Islam klinkt in Jakarta als een permanente monotone takkeherrie waarin af en toe de woorden 'bankstel' en 'appel' te horen zijn. Gejongleer met de camera zonder dat het loze mooifilmerij wordt.
Tip voor de stripliefhebber: let op de fijne islamitische comics vol hel en verdoemenis.

Plotwendingen met een zwaailicht kun je niet echt verborgen noemen. Desondanks niet onaangenaam, voor een Nederlandse film.

Veruit de beste Nederlandse èn de beste euthanasiefilm van afgelopen jaar. De minste in dat rijkbedeelde subgenre won een Oscar in 2004, dit jaar is de pamflettistische Spaanse inzending genomineerd. Simon haalde de nominaties niet.