Oef, dat is allemaal wel heel kort door de bocht.

Dat iemand een gewisse dood overleeft, kan eventueel nog worden gezien als een kleine 'factual error'. Wat daarna volgt is dermate plat uitgevoerd dat het vakkundig omzeilen van de sentimentele valkuilen uiteindelijk niet ter zake doet.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: Deense filmmakers die zich proberen los te worstelen van hun Dogma-verleden gaan plat op hun bek (zie Thomas Vinterberg). Susanne Bier oogstte lof met het intieme ‘Open Hearts’, en mag zich nu vertillen aan een oorlogsdrama.

De toetsing: Kom, vergeet die malle gekkigheid hierboven, en geef Bier een staande ovatie voor de manier waarop zij in haar achtste film omgaat met verse oorlogswonden die, zoals we inmiddels weten, nimmer zullen helen. ‘Je zult in Afghanistan niets tegenkomen waarvoor je niet getraind bent’, zo propagandraaskalt de legerleiding tegen kannonnenvoer-met-een-rang Michael (Ulrik Thomsen uit ‘Festen’). Maar het thuisfront zit met de ernstig gebakken peren wanneer Michael in zijn helicopter uit de lucht geschoten wordt. ‘Brødre’, zoals de Deense titel luidt, is aangrijpend drama met hier en daar een gulle, bevrijdende lach en enkele venijnig naar de keel vliegende scènes voor het juiste evenwicht. Het acteren is subliem, tot en met de kinderen toe. Eén punt van kritiek: de Jerry Bruckheimer-effecten die Bier op de helicopter loslaat maakt de plotwending die even later volgt er niet geloofwaardiger op. Desalniettemin is ‘Brødre’ een onvervalste vijfsterrenervaring.