Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: regisseurs van videoclips en commercials hebben doorgaans een aandachtsspanne van één tot drie minuten. Hoedt u als ze debuteren met een sf-spektakel van tweeënhalf uur.

De toetsing: Je hebt over the top, en je hebt over the top. En dan heb je ‘Casshern’. Voormalig clipregisseur Kiriya houdt van zijn klassieken, van ‘Metropolis’ tot ‘Star Wars’ en van ‘Akira’ tot ‘Blade Runner’ en Albert Speer en weer terug. Bovendien kijkt hij ook niet op een stijlwisselinkje meer of minder, en is hij verrukt van alle mogelijke filters die er op een camera of in een computer zitten. Kazuaki gedraagt zich als een kind dat maar niet kan kiezen uit alle verschillende materialen in zijn nieuwe kleurdoos, en ze daarom allemaal door elkaar gebruikt. Ook het script, over opstandige mutanten die vernietigende robots op een fascistoïde mensheid afsturen, lijkt zo nu en dan uit de koker van een twaalfjarige te komen. De vraag is natuurlijk (ironisch toontje) of dit alles zal eindigen met de totale vernietiging van de aarde, zoals alleen de Japanners dat kunnen. Ondertussen is er ook de Grote Boodschap dat mensen niet in staat zijn om géén oorlog te voeren, en die wordt eindeloos en genadeloos door uw strot geduwd. Maar het ziet er dus wel allemaal prachtig uit, overzichtelijk geserveerd in blokjes van 5 tot 10 minuten. De recensent en het publiek twijfelen tussen één en vijf sterren. Het worden er toch vijf, wegens een onvergetelijke filmervaring, waar nog lang discussie over mogelijk is.