Meneer Noun heeft vele verhalen en mysteries, maar praat vooral graag over koetjes en kalfjes met zijn buurvrouw, de jonge Anna. Lijkt te beginnen als een documentaire, gaat daarna over op een lyrisch epistel, waarna het van veraf te voorspellen noodlot toeslaat. Daarna wijst meneer Noun aan Anna de schuldige aan, als een soort Ti-Ta-Tovenaar uit het hiernamaals. In het begin wel aardig, maar naarmate de film vordert slaat de potsierlijkheid toe. Aan het eind worden alle verhaallijntjes keurig uitgelegd.

Film begint in de beste traditie van een Engels sociaal-realistisch drama: kijvende wijven, slechte huwelijken, wiebelcamera, onverstaanbaar dialect, gemaakt met geld van UK Film Council.
Totdat Jay samen met z'n SAS-kompaan Gal besluit om nog één hit job te doen, om zich daarna uit het wereldje terug te trekken. Dat hun slachtoffers iedere keer opgelucht reageren als ze de dood in de ogen staren is al een voorbode dat er meer aan de hand is, en ook het gedrag van Jay wordt steeds irrationeler. Halverwege kantelt de film in een occulte orgie van geweld (denk aan Eyes Wide Shut), die de kijker flink aan het puzzelen zet om het plot nog te begrijpen.
Dat is het grootste probleem met deze film: er zijn genoeg aanwijzingen naar wat nog komen moet, maar die niet ingelost worden, en andersom gebeurt er later veel dat niet te rijmen is met het voorgaande. Zo lijkt het er op een gegeven moment op dat we naar de droom van Jay kijken, maar dat wordt niet duidelijk, en is ook niet op een andere manier ergens uit af te leiden.
Zo blijft de kijker achter met het gevoel dat de plotgaten werkelijk plotgaten zijn, en dat doet, naast het onverstaanbare dialect, nodeloos afbreuk aan de hele film. Wat betreft de verstaanbaarheid: volgende keer gewoon ondertitelen.

Laura schrijft zich met haar vriendin in voor de miss Baja California-verkiezing. Om dit te vieren gaan ze naar een feestje dat al snel ontaardt in een moordpartij. Laura kan wegkomen, maar gaat op zoek naar haar vermiste vriendin voor wie ze het ergste vreest. Dit leidt haar recht in de armen van de daders, en zo wordt ze gedwongen om hand- en spandiensten te verrichten voor de drugsmaffia. Haar eigen impulsieve keuzes daarin trekken haar steeds verder omlaag in het moeras van de Mexicaanse drugsoorlog, waarin zowel het nietsontziende geweld als de nietsontziende corruptie regeren.
Het komt niet al te vaak voor dat er voor een dragende hoofdrol gekozen wordt voor een niet al te snugger personage, maar hier draagt het bij aan de beklemmende wetmatigheid van het plot.

Film in de traditie zoals die door Traffic of Gomorra is gevestigd: fictie ingebed in rauw realisme, dit keer van de Mexicaanse drugsmaffia.

Operateur van een achterafbioscoop die binnen een paar dagen zal sluiten, is niet alleen filmfreak, maar heeft ook een nachtelijke obsessie met vrouwen die oorbellen dragen. Die moeten ze bij hem inleveren. Omdat dat niet vrijwillig gaat, pleegt menigeen dat niet na te kunnen vertellen. Natuurlijk heeft dit te maken met een verstoorde moederbinding, wat zou het anders kunnen zijn?
Conventionele horrorfilm die niet echt spannend wil worden, maar onderhoudend is hij wel.

Een hete zomer in een pools boerendorp, waarin een plotselinge verdwijning een cascade van bizarre en gewelddadige handelingen in gang zet. Artistieke filmerij (wiebelende camera, opzettelijk foute kadrering, spaarzame dialogen) doet het altijd goed in het art-housecircuit maar trekt in deze de kijker moeizaam mee in het raadspelletje naar het plot. En dat is jammer, want dat zou (normaal uitgewerkt) best goed kunnen zijn. Maar ja, alles om te voorkomen dat je in het verhaal meegaat, want uiteindelijk zijn het allemaal enge boerenkinkels en moet de kijker weer voor voyeur spelen.
Ik doe een gok: de makers komen uit de stad.

'Doe eens gek', dacht de maker, en leukte zijn rammelende 'Sixth Sense'-achtige plotje op met een subplot van een stel vissers die een pratende vis kelen. Nog niet tevreden besloot hij er nog een dimensie aan toe te voegen, want met 3-D krijgt al dat saaie Koreaanse gedreutel vast meer diepgang. Als een ware Swedish Chef laat Park zien dat hij niet voor één gat te vangen is. Iemand nog een donut?

De legende van Kaspar Hauser naverteld in een moderne jasje: Kaspar spoelt aan op een strand en wordt gevonden door de Sheriff, die hem opvoedt tot techno-DJ. Dit alles in een vorm die lijkt op Electroma van Daft Punk, met een dosis La Strada van Fellini.



Tot zover het goede nieuws. Zoals iedereen weet is het geen goed idee om Vincent Gallo een rol in je film te geven. Dat hij in deze prent een dubbelrol heeft, betekent dat hij van de regisseur een vrijbrief heeft gekregen om de helft van de film te verpesten met zijn ego. Het resterende deel compenseert dit niet: die mist souplesse en finesse. Een omstandigheid die de pompende franse techno van Vitalic niet goed kan maken.

Vier mensen, een gymnaste, haar trainer, een ambulancerijder en een verpleegster vormen een geheim genootschap dat zich 'de Alpen' noemt en zichzelf verhuurt om de rol van de overleden geliefde te spelen, om mensen te helpen bij hun rouwverwerking. Dat dit deformerende rollenspel ook niet voor henzelf zonder gevolgen blijft, is eigenlijk al meteen duidelijk. Maar hoe loopt dit af?



Wie de vorige film van Lanthimos heeft gezien, Dogtooth, weet zich op bekend terrein: emotieloos geacteerde dialogen, sadistische mannen die commanderen en masochistische vrouwen die deze behandeling gelaten ondergaan, alles om in het gevlei te komen. Deze zwartgallige kijk maakt dat de de film wel heel erg op z'n voorganger lijkt, ondanks de geheel andere setting.

De laatste aardling, science fiction op z'n Italiaans. Luca ontwijkt het liefst iedere blik (vooral die van vrouwen), is ober in een bingohal, rijdt een betrouwbare auto en gaat regelmatig naar de hoeren. Een ideale pispaal voor zijn collega's dus. Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de aanstaande landing van buitenaarde wezens, blijft hij in zijn eigen wereldje, waar niemand hem pijn kan doen. Totdat de buitenaardse wezens ook bij hem een doorbraak veroorzaken.



De film is een bewerking van de graphic novel Nessuno mi farà del male van Giacomo Monti, brengt goed acteerwerk en rake karakteriseringen, vol met wrang-grappige scenes die deze film ver uit tillen boven de gemiddelde stripverfilming.

Een filmfestival zonder Takashi heb ik nog niet meegemaakt, en ook dit keer heeft hij zijn laatste productie afgevaardigd, een rechtbankfim gebaseerd op een videospel van Nintendo. In de toekomst worden in de strijd tegen misdaad rechtszaken in drie dagen beslist, iets dat meer druk op de presentatie advocaten legt... De jonge advocaat Phoenix Wright krijgt meer zaken op te lossen dan hij zelf had gedacht, ook om zijn jeugdvrienden uit het gevang te houden. Dit levert -- uiteraard -- een hoop verwikkelingen op, de 135 minuten zijn zó vol. De visuele grappen en de CGI zijn weer als vanouds.



Zoals het met Japanse films en zeker die van Takashi is: vraag je niet teveel af wat er gebeurt, maar geniet er van. Zo snap ik niet waarom dat blauwe pluchen tekenfilmfiguur voor het plot zo'n essentiele rol moet krijgen. Maar dat zijn de verkeerde vragen.

Soms is het aardig om te zien wat collegarecensenten van een film vinden, en de verschillende lijnen waaronder een film gewaardeerd wordt, waarbij het verrassend is dat dezelfde film soms leidt tot een waardering van nul (0) of vijf (5) sterren. Niet bij deze film. Hier kan ik me volledig aansluiten bij de recensie van Marcel Ruijters. Uitleggen waarom deze film 1 ster krijgt is een herhaling van zetten.

Ellende komt nooit alleen: vrouw verliest na een slippertje met een vriend van haar man eerst de hak van haar schoen, daarna haar tas en wordt meteen daarop bruut verkracht door drie politieagenten. Dat noopt tot een tegenreaktie, die in haar geval atypisch is: als eerste sloopt ze vakkundig de hypocrisie van haar huwelijk en haar vriendenkring, en vervolgens zoekt ze een van haar verkrachters op om te ontdekken of er zoiets bestaat als echte liefde, en de vraag of je die kan vinden als je doelbewust het lot opzoekt en de gevolgen daarvan lijdzaam ondergaat. Meestal leiden dit soort slachtofferrollen tot larmoyante idiotie, hier niet.

Briljant onderkoeld geacteerd, met een paar memorabele scenes: eerdergenoemde 'feest'-toespraak (denk aan Festen), de aangifte op het politiebureau, en een bloedstollende orale bevrediging in een ranzige lift.

Geen film voor shiny happy people.

De IFFR site schrijft: "Martin (Willem Dafoe) wordt door een mysterieus biotechbedrijf naar de Tasmaanse wildernis gestuurd om de laatste Tasmaanse tijger te vinden. De eenzame expedities in het onherbergzame landschap dwingen hem de realiteit van zijn werk onder ogen te zien, met dramatische gevolgen."

Represntatief voorbeeld van de vaker gehanteerde Austrlische praktijk om de film meer export-cachet te geven door er een Hollywoodacteur in te zetten. En Willem Dafoe acteert zich kranig door dit warrige script, over een indringer die de lokale status quo verstoort, in dit geval tussen ecologische activoerders en de houthakkersindustrie. De gebruikte ingredienten zijn verder: een snufje Deliverance, een beetje sociaal-realistisch drama, a love angle, en die Tasmaanse tijger dus. Wel aardig zijn de wildernisscenes, bijvoorbeeld hoe Dafoe een wallabie vangt en slacht.

(Niet verwarren met die andere film The Hunter, die dit jaar ook op het festival draait.)

Kom, een mopje Blue Movie om in de sfeer te komen:



Wat betreft 'Snuff': obscure cult van het genre 'Kom met je waldhoorn tussen mijn Alpen'. Voortijdig de zaal verlaten.

Horror-regisseur neemt anno 1970 de vrije drugs en sekscultuur van de 1968-generatie op de hak met perverse sex-acts van het genre Reefer Madness meets Russ Meyer. Dat gaat een tijd goed, maar dan raakt de maker ook een beetje de draad kwijt, en vult de rest op met zijn eigen kijk op hoe een LSD-trip er uit ziet (denk aan: lijkt op horror). Toen brak de film, het einde heb ik niet afgewacht.

met als voorfilm Vereda tropical: een bijzonder vermakelijk filmpje over de sexuele relaties die een man heeft met zijn fruit, en de openhartige gesprekken die hij daarover voert met een vriendin.

Pubermeisje Izumi vindt een portemonnee met daarin 300.000 yen, en leent meteen de helft uit. Vervolgens pakken haar vriendinnen het geld af ('geef terug!') en vervolgens wordt besloten om de portemonnee terug te geven aan de eigenaar. De vergelijking op de IFFr-site met 'A bout de souffle' is eenvoudig te maken: schijnbare terloopsheden leiden van het een tot het ander. Typisch Japans: door de argeloze onschuld van de hoofdpersonen lijkt het alsof we hier met een kinderfilm van doen te hebben, en ook lijkt de film geen (maatschappelijk) thema te hebben. Maar de film heeft eigenlijk vele thema's die als stoffering dienen voor een traditioneel coming-of-age verhaal van onze hoofdpersoon. Keurig werk, niet spectaculair.