Srinath C. Samarasinghe
04-02-2012 11:45 Cinerama 1
Meneer Noun heeft vele verhalen en mysteries, maar praat vooral graag over
koetjes en kalfjes met zijn buurvrouw, de jonge Anna. Lijkt te beginnen als
een documentaire, gaat daarna over op een lyrisch epistel, waarna het van
veraf te voorspellen noodlot toeslaat. Daarna wijst meneer Noun aan Anna de
schuldige aan, als een soort Ti-Ta-Tovenaar uit het hiernamaals. In het
begin wel aardig, maar naarmate de film vordert slaat de potsierlijkheid
toe. Aan het eind worden alle verhaallijntjes keurig uitgelegd.
Ben Wheatley
03-02-2012 22:30
Film begint in de beste traditie van een Engels sociaal-realistisch drama:
kijvende wijven, slechte huwelijken, wiebelcamera, onverstaanbaar dialect,
gemaakt met geld van UK Film Council.
Totdat Jay samen met z'n SAS-kompaan Gal besluit om nog één hit job te doen, om zich daarna uit het wereldje terug te trekken. Dat hun slachtoffers iedere keer opgelucht reageren als ze de dood in de ogen staren is al een voorbode dat er meer aan de hand is, en ook het gedrag van Jay wordt steeds irrationeler. Halverwege kantelt de film in een occulte orgie van geweld (denk aan Eyes Wide Shut), die de kijker flink aan het puzzelen zet om het plot nog te begrijpen.
Dat is het grootste probleem met deze film: er zijn genoeg aanwijzingen naar wat nog komen moet, maar die niet ingelost worden, en andersom gebeurt er later veel dat niet te rijmen is met het voorgaande. Zo lijkt het er op een gegeven moment op dat we naar de droom van Jay kijken, maar dat wordt niet duidelijk, en is ook niet op een andere manier ergens uit af te leiden.
Zo blijft de kijker achter met het gevoel dat de plotgaten werkelijk plotgaten zijn, en dat doet, naast het onverstaanbare dialect, nodeloos afbreuk aan de hele film. Wat betreft de verstaanbaarheid: volgende keer gewoon ondertitelen.
Totdat Jay samen met z'n SAS-kompaan Gal besluit om nog één hit job te doen, om zich daarna uit het wereldje terug te trekken. Dat hun slachtoffers iedere keer opgelucht reageren als ze de dood in de ogen staren is al een voorbode dat er meer aan de hand is, en ook het gedrag van Jay wordt steeds irrationeler. Halverwege kantelt de film in een occulte orgie van geweld (denk aan Eyes Wide Shut), die de kijker flink aan het puzzelen zet om het plot nog te begrijpen.
Dat is het grootste probleem met deze film: er zijn genoeg aanwijzingen naar wat nog komen moet, maar die niet ingelost worden, en andersom gebeurt er later veel dat niet te rijmen is met het voorgaande. Zo lijkt het er op een gegeven moment op dat we naar de droom van Jay kijken, maar dat wordt niet duidelijk, en is ook niet op een andere manier ergens uit af te leiden.
Zo blijft de kijker achter met het gevoel dat de plotgaten werkelijk plotgaten zijn, en dat doet, naast het onverstaanbare dialect, nodeloos afbreuk aan de hele film. Wat betreft de verstaanbaarheid: volgende keer gewoon ondertitelen.
Gerardo Naranjo Gonzalez
03-02-2012 18:30 Pathé 1
Laura schrijft zich met haar vriendin in voor de miss Baja
California-verkiezing. Om dit te vieren gaan ze naar een feestje dat al
snel ontaardt in een moordpartij. Laura kan wegkomen, maar gaat op zoek
naar haar vermiste vriendin voor wie ze het ergste vreest. Dit leidt haar
recht in de armen van de daders, en zo wordt ze gedwongen om hand- en
spandiensten te verrichten voor de drugsmaffia. Haar eigen impulsieve
keuzes daarin trekken haar steeds verder omlaag in het moeras van de
Mexicaanse drugsoorlog, waarin zowel het nietsontziende geweld als de
nietsontziende corruptie regeren.
Het komt niet al te vaak voor dat er voor een dragende hoofdrol gekozen wordt voor een niet al te snugger personage, maar hier draagt het bij aan de beklemmende wetmatigheid van het plot.
Film in de traditie zoals die door Traffic of Gomorra is gevestigd: fictie ingebed in rauw realisme, dit keer van de Mexicaanse drugsmaffia.
Het komt niet al te vaak voor dat er voor een dragende hoofdrol gekozen wordt voor een niet al te snugger personage, maar hier draagt het bij aan de beklemmende wetmatigheid van het plot.
Film in de traditie zoals die door Traffic of Gomorra is gevestigd: fictie ingebed in rauw realisme, dit keer van de Mexicaanse drugsmaffia.
Laurent Achard
31-01-2012 22:30 Luxor
Operateur van een achterafbioscoop die binnen een paar dagen zal sluiten,
is niet alleen filmfreak, maar heeft ook een nachtelijke obsessie met
vrouwen die oorbellen dragen. Die moeten ze bij hem inleveren. Omdat dat
niet vrijwillig gaat, pleegt menigeen dat niet na te kunnen vertellen.
Natuurlijk heeft dit te maken met een verstoorde moederbinding, wat zou het
anders kunnen zijn?
Conventionele horrorfilm die niet echt spannend wil worden, maar onderhoudend is hij wel.
Conventionele horrorfilm die niet echt spannend wil worden, maar onderhoudend is hij wel.
Anka & Wilhelm Sasnal
31-01-2012 16:45 Cinerama 2
Een hete zomer in een pools boerendorp, waarin een plotselinge verdwijning
een cascade van bizarre en gewelddadige handelingen in gang zet. Artistieke
filmerij (wiebelende camera, opzettelijk foute kadrering, spaarzame
dialogen) doet het altijd goed in het art-housecircuit maar trekt in deze
de kijker moeizaam mee in het raadspelletje naar het plot. En dat is
jammer, want dat zou (normaal uitgewerkt) best goed kunnen zijn. Maar ja,
alles om te voorkomen dat je in het verhaal meegaat, want uiteindelijk zijn
het allemaal enge boerenkinkels en moet de kijker weer voor voyeur spelen.
Ik doe een gok: de makers komen uit de stad.
Ik doe een gok: de makers komen uit de stad.
Park Hong-Min
30-01-2012 22:15 Pathé 3
'Doe eens gek', dacht de maker, en leukte zijn rammelende 'Sixth
Sense'-achtige plotje op met een subplot van een stel vissers die een
pratende vis kelen. Nog niet tevreden besloot hij er nog een dimensie aan
toe te voegen, want met 3-D krijgt al dat saaie Koreaanse gedreutel vast
meer diepgang.
Als een ware Swedish Chef laat Park zien dat hij niet voor
één gat te vangen is. Iemand nog een donut?
Davide Manuli
30-01-2012 19:00 Pathé 1
De legende van
Kaspar Hauser naverteld in een moderne jasje: Kaspar spoelt aan op een
strand en wordt gevonden door de Sheriff, die hem opvoedt tot techno-DJ.
Dit alles in een vorm die lijkt op Electroma van Daft Punk, met een
dosis La Strada van Fellini.
Tot zover het goede nieuws. Zoals iedereen weet is het geen goed idee om Vincent Gallo een rol in je film te geven. Dat hij in deze prent een dubbelrol heeft, betekent dat hij van de regisseur een vrijbrief heeft gekregen om de helft van de film te verpesten met zijn ego. Het resterende deel compenseert dit niet: die mist souplesse en finesse. Een omstandigheid die de pompende franse techno van Vitalic niet goed kan maken.
Tot zover het goede nieuws. Zoals iedereen weet is het geen goed idee om Vincent Gallo een rol in je film te geven. Dat hij in deze prent een dubbelrol heeft, betekent dat hij van de regisseur een vrijbrief heeft gekregen om de helft van de film te verpesten met zijn ego. Het resterende deel compenseert dit niet: die mist souplesse en finesse. Een omstandigheid die de pompende franse techno van Vitalic niet goed kan maken.
Yorgos Lanthimos
30-01-2012 16:30 Cinerama 2
Vier mensen, een gymnaste, haar trainer, een ambulancerijder en een
verpleegster vormen een geheim genootschap dat zich 'de Alpen' noemt en
zichzelf verhuurt om de rol van de overleden geliefde te spelen, om mensen
te helpen bij hun rouwverwerking. Dat dit deformerende rollenspel ook niet
voor henzelf zonder gevolgen blijft, is eigenlijk al meteen duidelijk. Maar
hoe loopt dit af?
Wie de vorige film van Lanthimos heeft gezien, Dogtooth, weet zich op bekend terrein: emotieloos geacteerde dialogen, sadistische mannen die commanderen en masochistische vrouwen die deze behandeling gelaten ondergaan, alles om in het gevlei te komen. Deze zwartgallige kijk maakt dat de de film wel heel erg op z'n voorganger lijkt, ondanks de geheel andere setting.
Wie de vorige film van Lanthimos heeft gezien, Dogtooth, weet zich op bekend terrein: emotieloos geacteerde dialogen, sadistische mannen die commanderen en masochistische vrouwen die deze behandeling gelaten ondergaan, alles om in het gevlei te komen. Deze zwartgallige kijk maakt dat de de film wel heel erg op z'n voorganger lijkt, ondanks de geheel andere setting.
Gianni Pacinotti
29-01-2012 22:15 Doelen Jurriaanse Zaal
De laatste aardling, science fiction op z'n Italiaans. Luca ontwijkt het
liefst iedere blik (vooral die van vrouwen), is ober in een bingohal, rijdt
een betrouwbare auto en gaat regelmatig naar de hoeren. Een ideale pispaal
voor zijn collega's dus. Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de
aanstaande landing van buitenaarde wezens, blijft hij in zijn eigen
wereldje, waar niemand hem pijn kan doen. Totdat de buitenaardse wezens ook
bij hem een doorbraak veroorzaken.
De film is een bewerking van de graphic novel Nessuno mi farà del male van Giacomo Monti, brengt goed acteerwerk en rake karakteriseringen, vol met wrang-grappige scenes die deze film ver uit tillen boven de gemiddelde stripverfilming.
De film is een bewerking van de graphic novel Nessuno mi farà del male van Giacomo Monti, brengt goed acteerwerk en rake karakteriseringen, vol met wrang-grappige scenes die deze film ver uit tillen boven de gemiddelde stripverfilming.
Miike Takashi
29-01-2012 14:00 Schouwburg Grote Zaal
Een filmfestival zonder Takashi heb ik nog niet meegemaakt, en ook dit keer
heeft hij zijn laatste productie afgevaardigd, een rechtbankfim gebaseerd
op een videospel van Nintendo. In de toekomst worden in de strijd tegen
misdaad rechtszaken in drie dagen beslist, iets dat meer druk op de
presentatie advocaten legt... De jonge advocaat Phoenix Wright krijgt meer
zaken op te lossen dan hij zelf had gedacht, ook om zijn jeugdvrienden uit
het gevang te houden. Dit levert -- uiteraard -- een hoop verwikkelingen
op, de 135 minuten zijn zó vol. De visuele grappen en de CGI zijn
weer als vanouds.
Zoals het met Japanse films en zeker die van Takashi is: vraag je niet teveel af wat er gebeurt, maar geniet er van. Zo snap ik niet waarom dat blauwe pluchen tekenfilmfiguur voor het plot zo'n essentiele rol moet krijgen. Maar dat zijn de verkeerde vragen.
Zoals het met Japanse films en zeker die van Takashi is: vraag je niet teveel af wat er gebeurt, maar geniet er van. Zo snap ik niet waarom dat blauwe pluchen tekenfilmfiguur voor het plot zo'n essentiele rol moet krijgen. Maar dat zijn de verkeerde vragen.
Yamasaki Juichiro
28-01-2012 22:00 Cinerama 3
Soms is het aardig om te zien wat collegarecensenten van een film vinden,
en de verschillende lijnen waaronder een film gewaardeerd wordt, waarbij
het verrassend is dat dezelfde film soms leidt tot een waardering van nul
(0) of vijf (5) sterren. Niet bij deze film. Hier kan ik me volledig
aansluiten bij de recensie van Marcel
Ruijters. Uitleggen waarom deze film 1 ster krijgt is een herhaling van
zetten.
Angelina Nikonova
27-01-2012 00:00 Pathé 3
Ellende komt nooit alleen: vrouw verliest na een slippertje met een vriend
van haar man eerst de hak van haar schoen, daarna haar tas en wordt meteen
daarop bruut verkracht door drie politieagenten. Dat noopt tot een
tegenreaktie, die in haar geval atypisch is: als eerste sloopt ze vakkundig
de hypocrisie van haar huwelijk en haar vriendenkring, en vervolgens zoekt
ze een van haar verkrachters op om te ontdekken of er zoiets bestaat als
echte liefde, en de vraag of je die kan vinden als je doelbewust het lot
opzoekt en de gevolgen daarvan lijdzaam ondergaat. Meestal leiden dit soort
slachtofferrollen tot larmoyante idiotie, hier niet.
Briljant onderkoeld geacteerd, met een paar memorabele scenes: eerdergenoemde 'feest'-toespraak (denk aan Festen), de aangifte op het politiebureau, en een bloedstollende orale bevrediging in een ranzige lift.
Geen film voor shiny happy people.
Briljant onderkoeld geacteerd, met een paar memorabele scenes: eerdergenoemde 'feest'-toespraak (denk aan Festen), de aangifte op het politiebureau, en een bloedstollende orale bevrediging in een ranzige lift.
Geen film voor shiny happy people.
Daniel Nettheim
27-01-2012 20:15 Doelen Jurriaanse Zaal
De IFFR site schrijft: "Martin (Willem Dafoe) wordt door een mysterieus
biotechbedrijf naar de Tasmaanse wildernis gestuurd om de laatste Tasmaanse
tijger te vinden. De eenzame expedities in het onherbergzame landschap
dwingen hem de realiteit van zijn werk onder ogen te zien, met dramatische
gevolgen."
Represntatief voorbeeld van de vaker gehanteerde Austrlische praktijk om de film meer export-cachet te geven door er een Hollywoodacteur in te zetten. En Willem Dafoe acteert zich kranig door dit warrige script, over een indringer die de lokale status quo verstoort, in dit geval tussen ecologische activoerders en de houthakkersindustrie. De gebruikte ingredienten zijn verder: een snufje Deliverance, een beetje sociaal-realistisch drama, a love angle, en die Tasmaanse tijger dus. Wel aardig zijn de wildernisscenes, bijvoorbeeld hoe Dafoe een wallabie vangt en slacht.
(Niet verwarren met die andere film The Hunter, die dit jaar ook op het festival draait.)
Represntatief voorbeeld van de vaker gehanteerde Austrlische praktijk om de film meer export-cachet te geven door er een Hollywoodacteur in te zetten. En Willem Dafoe acteert zich kranig door dit warrige script, over een indringer die de lokale status quo verstoort, in dit geval tussen ecologische activoerders en de houthakkersindustrie. De gebruikte ingredienten zijn verder: een snufje Deliverance, een beetje sociaal-realistisch drama, a love angle, en die Tasmaanse tijger dus. Wel aardig zijn de wildernisscenes, bijvoorbeeld hoe Dafoe een wallabie vangt en slacht.
(Niet verwarren met die andere film The Hunter, die dit jaar ook op het festival draait.)
Cláudio Francisco Cunha
26-01-2012 22:15 Cinerama 5
Kom, een mopje Blue Movie om in de sfeer te komen:
Wat betreft 'Snuff': obscure cult van het genre 'Kom met je waldhoorn tussen mijn Alpen'. Voortijdig de zaal verlaten.
Wat betreft 'Snuff': obscure cult van het genre 'Kom met je waldhoorn tussen mijn Alpen'. Voortijdig de zaal verlaten.
José Mojica Marins
25-01-2012 19:45 Cinerama 5
Horror-regisseur neemt anno 1970 de vrije drugs en sekscultuur van de
1968-generatie op de hak met perverse sex-acts van het genre Reefer
Madness meets Russ Meyer. Dat gaat een tijd goed, maar dan raakt de
maker ook een beetje de draad kwijt, en vult de rest op met zijn eigen kijk
op hoe een LSD-trip er uit ziet (denk aan: lijkt op horror). Toen brak de
film, het einde heb ik niet afgewacht.
met als voorfilm Vereda tropical: een bijzonder vermakelijk filmpje over de sexuele relaties die een man heeft met zijn fruit, en de openhartige gesprekken die hij daarover voert met een vriendin.
met als voorfilm Vereda tropical: een bijzonder vermakelijk filmpje over de sexuele relaties die een man heeft met zijn fruit, en de openhartige gesprekken die hij daarover voert met een vriendin.
Kobayashi Keiichi
26-01-2012 17:00 Doelen Jurriaanse Zaal
Pubermeisje Izumi vindt een portemonnee met daarin 300.000 yen, en leent
meteen de helft uit. Vervolgens pakken haar vriendinnen het geld af ('geef
terug!') en vervolgens wordt besloten om de portemonnee terug te geven aan
de eigenaar. De vergelijking op de IFFr-site met 'A bout de souffle' is
eenvoudig te maken: schijnbare terloopsheden leiden van het een tot het
ander. Typisch Japans: door de argeloze onschuld van de hoofdpersonen lijkt
het alsof we hier met een kinderfilm van doen te hebben, en ook lijkt de
film geen (maatschappelijk) thema te hebben. Maar de film heeft eigenlijk
vele thema's die als stoffering dienen voor een traditioneel coming-of-age
verhaal van onze hoofdpersoon. Keurig werk, niet spectaculair.