Soms is het aardig om te zien wat collegarecensenten van een film vinden, en de verschillende lijnen waaronder een film gewaardeerd wordt, waarbij het verrassend is dat dezelfde film soms leidt tot een waardering van nul (0) of vijf (5) sterren. Niet bij deze film. Hier kan ik me volledig aansluiten bij de recensie van Marcel Ruijters. Uitleggen waarom deze film 1 ster krijgt is een herhaling van zetten.

Japan, het hoeft niet altijd met robots, yakuza of samoerais in beeld gebracht te worden. De omschrijving in het programma belooft dat de menselijke maat hier centraal staat en dat klinkt heel aardig, maar we zien een boerenfamilie hier exact de dingen doen die we van boeren in films gewend zijn: kalveren naar buiten trekken, zwoegen, een vrouw zoeken, worstelen met financiële problemen, zelfmoord overwegen en stug voor zich uit zwijgen. De lethargische vertolkingen maken van wat een scherp portret had kunnen zijn een waar snorefest. Na de zelfmoordpoging barst men in even in een rake antiglobalistische analyse van de problematiek uit, maar dat is maar voor enkele minuten, te weinig voor een tweede waarderingssterretje.