De sympathieke man die de winkeldiefstal van je dochter sust, blijkt een veel succesvollere collega, die daarna en passant ook wat aan je slechte huwelijk wil gaan doen. En dat in de wereld van de tropische viswinkels, alwaar niet enkel vissen aan de vissen worden gevoerd. De sympathieke man is de zeer succevolle vishandelaar Murata, die de schlemielige Shamoto meesleurt in de onfrissere kant van zijn zakenpraktijken, die tot gevolg kunnen hebeben dat er wel eens een schuldeiser in de sushi eindigt. Daarna gaat het volledig over de top, en buitelt de ene wending over de andere... Het blijft tot het eind natuurlijk een verrassing hoe Shamoto de relatie met zijn gezin wil verbeteren. Dat daarbij niet aan een therapeutische sessie moet worden gedacht maar aan heel veel bloed, dat spreekt bijna voor zich.

Verfrissende film van Sono Sion, maar vertrouwd in het Japanse idioom waarin niet alleen de bad guys dood moeten, maar zulks heel egalitair voor iedereen moet gelden.

Previous episodes: http://www.zone5300.nl/special/iffr2011/robert_van_raffe/ (start at the bottom of the page).


1. Director of the IFFR... Yes! I can see myself being director of the IFFR one day! / Really?
2. Sure! I mean drawing comics is OKAY you know, but eventually it gets really boring. I mean it's more a hobby than a job. But DIRECTOR, thats... COOL! You've got status and averything.
3. Rutger... Can I call you Rutger? I think it's time for me to make a big move. A Careermove! So my question to you is: when are you going to quit?
4. Yopu know what!? Why don't you try it next year! / REALLY!?
5. No off course NOT!
6. HAHAHAHAHHAHAHA! / Funny! (The end?)

De grootste verrassing van deze surprisefilm was eigenlijk hoe ongelooflijk veilig en gewoontjes deze keuze is voor een festival als het IFFR.

Een echtpaar heeft moeite met de rouwverwerking rond de dood van hun zoontje. Zij (Nicole Kidman) wil eigenlijk alle pijnlijke herinneringen aan hem uitwissen, inclusief de hond die betrokken was bij het ongeval; hij (Aaron Eckhart) houdt vast aan het verleden met videofilmpjes en praatgroepen. Terwijl vooraanstaande Amerikaanse critici over elkaar buitelen met superlatieven ("I knew what the movie would be about, but I was impressed by how it was about it." - Roger Ebert), vroeg ik me af waarom het in grote Amerikaanse films altijd weer zulke onwerkelijk mooie mensen zijn die dergelijke drama's overkomen. Het botoxhoofd van Kidman en het afgetrainde lichaam van Eckhart: die perfect onderhouden uiterlijken moeten misschien de enorme onderliggende pijn maskeren, maar geloofwaardig zijn ze niet. Daarom is de film waarschijnlijk ook zo donker gefotografeerd ("dit is echt heavy shit, mensen, vergeet dat niet!"), tot op het punt dat mijn ogen er pijn van deden.

Enkele geslaagde verlichtende humoristische momenten en een uitstekende performance van Dianne Wiest als Nicole's moeder (goed voor de eerste ster) ten spijt, is Rabbit Hole voorspelbaar en glad; zowat elke scène, elke handeling van de personages is volgens het boekje. Niks geen 'technical challenge' (Ebert), maar een colouring by numbers; het verhaal is al vaker en veel beter verteld. Dat de 'dader' een uiterst gevoelige en creatieve jongen blijkt die naar verlossing zoekt is ook al geen verrassing. Dat hij strips tekent dan weer wel.

De tweede ster gaat naar de strip waaraan de film zijn titel ontleent: die ziet er intrigerend en fijn getekend uit en is zo te zien door een echte stripmaker in elkaar gezet. Díe strip had ik eigenlijk veel liever gezien dan de film.

Shamoto, een schlemielige handelaar in tropische vissen, ontmoet, nadat zijn puberende dochter Mitsuko betrapt is bij een winkeldiefstal, een conculega die in alle opzichten zijn tegenpool is. Deze Murata ontpopt zich van een joviale Ratelband tot een verkrachtende, manipulatieve sociopaat. Een volstrekte immorele übermensch die alles op zijn weg neukt of doodmaakt als hem dat zo uitkomt, en Shamoto tot medeplichtige maakt.
Wat begint als een zwarte komedie over een dysfunctionele familie laat Sion Sono vrolijk ontsporen tot een bloederig grand guignol. De overlevenden blijven net iets te lang doorglibberen over de tot kebab versneden verliezers, maar Cold Fish verveelt tot dan geen moment, mede dankzij de glansrol van Denden als Murata. Krankzinnige film, zoals er vroeger vaker te zien waren in het betreurde IFFR-programmaonderdeel Rotterdämmerung. Sion Sono geniet nog niet zoveel bekendheid als Miike Takashi, maar daar komt vast verandering in.

Mijn collega's en ik, we agree to disagree.
Finisterrae is zó idiosyncratisch, dat er eigenlijk maar twee mogelijkheden zijn: je haat het of je houdt ervan. Ik behoor tot die laatste categorie. Twee kersverse, onwennige geesten - het klassieke cartoonbeeld van witte lakens met gaatjes voor de ogen is hier letterlijk overgenomen - besluiten een roadtrip te ondernemen die ertoe moet leiden dat ze weer mens worden. In die eerste vijf minuten, waarin de spoken deze premisse met lijzige stem declameren, kan Caballero's film nog alle kanten op. Onverteerbare arthouse of geniale gekte, het is allemaal mogelijk. Maar vanaf het moment dat een prachtig totaalshot toont hoe één van hen, met heroïsche wapperend laken, te paard zijn lot tegemoet galoppeert, en de ander er in een rolstoel achteraan hobbelt, heeft de film mij. Wie zich dan niet kan overgeven aan de volstrekt eigenzinnige humor die de film kenmerkt (aria's zingende hippiemeisjes en jaren-80-video's die worden aangetroffen in een oude boom *) of kan genieten van het door prachtige fotografie gedragen statische tempo, is verloren voor de film.

Gehoorde vergelijkingen met Symbol zijn niet helemaal op zijn plaats - Monty Python is een beter referentiekader - maar Finisterrae is de terechte winnaar van een Tiger Award.

* Typisch jaren 80 volgens één van de spoken: een muis in een blender.