Mijn collega's en ik, we agree to disagree.
Finisterrae is zó idiosyncratisch, dat er eigenlijk maar twee mogelijkheden zijn: je haat het of je houdt ervan. Ik behoor tot die laatste categorie. Twee kersverse, onwennige geesten - het klassieke cartoonbeeld van witte lakens met gaatjes voor de ogen is hier letterlijk overgenomen - besluiten een roadtrip te ondernemen die ertoe moet leiden dat ze weer mens worden. In die eerste vijf minuten, waarin de spoken deze premisse met lijzige stem declameren, kan Caballero's film nog alle kanten op. Onverteerbare arthouse of geniale gekte, het is allemaal mogelijk. Maar vanaf het moment dat een prachtig totaalshot toont hoe één van hen, met heroïsche wapperend laken, te paard zijn lot tegemoet galoppeert, en de ander er in een rolstoel achteraan hobbelt, heeft de film mij. Wie zich dan niet kan overgeven aan de volstrekt eigenzinnige humor die de film kenmerkt (aria's zingende hippiemeisjes en jaren-80-video's die worden aangetroffen in een oude boom *) of kan genieten van het door prachtige fotografie gedragen statische tempo, is verloren voor de film.

Gehoorde vergelijkingen met Symbol zijn niet helemaal op zijn plaats - Monty Python is een beter referentiekader - maar Finisterrae is de terechte winnaar van een Tiger Award.

* Typisch jaren 80 volgens één van de spoken: een muis in een blender.

Spaanse kunstpaus filmt zijn fantasietjes van zich af en laat twee spoken op reis gaan naar Finisterre, want daar kunnen ze weer mens worden. Het idee van de spoken is van de dochter van de regisseur, het idee dat de spoken Russisch spreken van de regisseur zelf, omdat 'het zo'n muzikale taal is'. Traagheid van beelden lijkt het doel, voorspelbaarheid het resultaat.