De 8-jarige Australische Mary vraagt zich af of baby's in Amerika, net als in haar land, op de bodem van bierglazen gevonden worden. Of worden ze daar misschien in blikjes cola gevonden?

De kleine meid laat er geen gras over groeien en besluit een brief met deze vraag aan een Amerikaan te sturen. Hij komt terecht bij de 44-jarige autistische Max. Deze schrijft een brief terug en zo ontstaat er een vriendschap tussen de twee, waarin ze elkaar middels brieven hun wereld proberen uit te leggen. Dat lijkt vrij aardig te lukken en als toeschouwer pik je op die manier ook een graantje mee.

Je vraagt je echter af waarom de regisseur de moeite heeft genomen om zijn verhaal met behulp van kleianimaties te vertellen. Dat doet hij namelijk ook al in de voice-over. Zo zien we dat Max een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep, en in een voice-over horen we Max vertellen dat hij altijd een helm draagt als bescherming tegen vogelpoep. Vervolgens zien we dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft en hoe vogels geschrokken wegvliegen als ze dat zien. En jawel, we horen hem tegelijkertijd vertellen dat hij twee ogen op de bovenkant van de helm geschilderd heeft om de vogels angst aan te jagen. Aaaargggg!!

Nederland is goed vertegenwoordigd op de Berlinale. Calimucho is een van de drie Nederlandse producties die er lopen.

Het is een documentaire over het circus Harlekino. Of is het een film over dat circus? Tijdens het kijken word je constant heen en weer geslingerd tussen die twee mogelijkheden. Voor een film lijkt het allemaal te echt. Maar voor een documentaire is het wel erg mooi en van dichtbij gefilmd.

Na afloop wordt het raadsel opgelost: het verhaal is fictief, maar de personages spelen zichzelf. En het circus bestaat echt. Als tussenvorm tussen realiteit en fictie is de film erg goed gelukt. Helaas is het verhaal dat verteld wordt wat minder spannend.

Nadat hij wordt vrijgelaten uit de gevangenis boekt de 48-jarige Yiorgos eerst een kamer in een goedkoop hotel in Athene, voor een paar dagen. Daar aangekomen wordt hij meteen aangesproken door Strella, die in de deuropening van haar hotelkamer staat en hem om een vuurtje vraagt. Strella is transseksueel (“pre-op”), iets wat Yiorgos vrij snel doorheeft, maar wat hem er vervolgens niet van weerhoudt met haar tussen de lakens te duiken. Vanaf dan zijn de twee een stel. Totdat Yiorgos in het dorp waar hij vroeger woonde iets over Strella te weten komt dat de relatie in een heel ander daglicht plaatst.

Er gebeurt veel in de film. De vrouw die Strella opvoedde heeft kanker en takelt snel af, de moeder van een goede vriend sterft, er worden herinneringen opgehaald aan een brute moord op een 17-jarige. Toch is het nergens te veel. Ook wordt de film niet sentimenteel. Integendeel: ondanks alle drama bekken de personages elkaar constant af. Dat doen ze echter op zo’n liefdevolle manier dat je alles wat er gebeurt direct gelooft. Je krijgt heel even het gevoel deel uit te maken van deze bijzondere ‘scène’.

Ook fijn: Strella is een film waarin transseksualiteit weliswaar een rol speelt, maar niet het hoofdthema is.

Hij weet niet wat hij wil. Daar wordt zij onzeker en dus aanhankelijk van. Waardoor hij weer meer afstand creëert en zij nog onzekerder wordt.

‘Alle Anderen’ is een film van twee uur, die voelt als een vakantie van twee weken. Dat kan een goed teken zijn, maar als hij voelt als de vakantie van Chris en Gitti in ‘Alle Anderen’ is het niet zo best. En dat doet ie. Het goede daaraan is dat het de regisseur lukt om je net zo miserabel te laten voelen als de hoofdrolspelers zelf. Maar daar blijft het dan ook bij. Verder hoop je vooral dat deze vakantie snel afgelopen zal zijn. Of dat Chris in elk geval een keer praat over wat hem dwars zit.

Een soort Spaanse 'Kill Bill' die wel wat gezelliger -ze zijn met een groepje- en realistischer -er vallen ook doden bij de 'goeden'- is dan zijn Amerikaanse equivalent. De film amuseert, maar is ook het bewijs dat niet iedereen met wraak, geweld en mooie vrouwen een kaskraker maken kan.

Na films als Fucking Åmål (1998) en Lilja 4-ever (2002) besloot Moodyson dat het gedaan was met de crowdpleasers. Hij maakte twee experimentele films die (bijna) niemand wat vond. En nu komt 'ie met Mammoth, oftewel Mamoet, op de proppen. Spanning alom. Aan het verhaal in het programmaboekje te zien is Mammoth in elk geval een film met een verhaal, over een familie. Dat klinkt vast hoopgevend. En inderdaad, Moodyson heeft weer gedaan waar hij goed in is: verhalen vertellen over mensen met hun hopen en dromen, maar ook over de harde werkelijkheid die zo vaak in de weg staat. In de twee uur durende film verweeft hij eigenlijk drie verhalen die, ondanks hun geografische afstand (America, Bangkok en de Filippijnen) sterk met elkaar verbonden zijn. Hoe groot de contrasten tussen de landen ook zijn, uiteindelijk willen de hoofdpersonen allemaal hetzelfde: bij hun familie zijn. Door omstandigheden is dat bij geen van hen mogelijk.

Wat een mooie kleuren. Wat een mooie beelden. Wat een mooie film! De film vertelt het verhaal over het verlegen Japans meisje Miao Miao dat een jaar in Taipeh komt studeren. Als twee jongens uit haar klas haar lastigvallen vlucht ze snel naar Ai, die haar maar wat graag beschermt. Stiekem heeft Ai namelijk ook een oogje op haar. Maar zoals de Chinese cultuur dat voorschrijft, laat ze dat natuurlijk niet openlijk merken. Dat doet ze pas op het moment dat Miao's vliegtuig is opgestegen, terug naar Japan.

Miao Miao op haar beurt, heeft haar oog laten vallen op Chen Fei, die in een platenzaak werkt. Zij durft hem echter ook niet aan te spreken, laat staan mee uit te vragen. Dat doet Ai voor haar. Gelukkig (voor haar), zegt hij nee. Maar Miao's hart is gebroken. Later blijkt dat zij niet de enige is bij wie dit gebeurde.

De film vertelt over de grote dingen in het leven, maar doet dit door te focussen op de kleine zaken. Koekjes bakken is bijvoorbeeld een terugkerend thema. “Waarom houd je eigenlijk zo van koekjes?” vraagt Miao op een gegeven moment aan Ai. “Omdat ze het leven zoet maken. Of ze nou bitter, zoet of zuur zijn, ik word er gewoon vrolijk van,” is het antwoord. Zo simpel kan het leven dus zijn en tegelijkertijd zo ingewikkeld.

Een Argentijns gezin gaat op vakantie naar het vakantiepark ‘Aguas Verdes’. Vader, moeder, dikkig zoontje en puberende dochter met z’n allen in de auto. Pa merkt op dat zijn dochter ‘volwassen’ is geworden en hij is niet de enige. In het tankstation op de heenreis sjanst het meisje met een jonge man met een motor, die de familie vervolgens naar het vakantiepark volgt. Tot groot ongenoegen van vader.

Als zijn vrouw het dan ook nog aanlegt met twee lesbische leraressen neemt zijn achterdocht ongezonde vormen aan. In zijn paranoia is ervan overtuigd dat het hele gezin tegen hem is. Hij verziekt de vakantiepret voor de hele familie en het is moeilijk te begrijpen waarom iedereen dat van hem pikt. Echt sympathiek is hij namelijk niet. Ook is anderhalf uur wat lang voor het verhaal dat deze verder toch niet onaardige film wil vertellen.

Hoeveel mensen wisten dat Jim Morrison een film heeft gemaakt?, vraagt de regisseur van ‘When you’re strange’ na afloop van de film aan het publiek. Hij lijkt teleurgesteld als er toch nog een aantal mensen hun vinger in de lucht steken. ‘Dat komt omdat jullie fans zijn van The Doors’, meent hij, ‘maar de meeste mensen weten dat niet. Ik wist het ook niet toen ik aan deze film begon’.

Blij was hij wel met de ontdekking. Morrisons film HWY (spreek uit: Highway) kon hij namelijk mooi inzetten als een soort leidraad in de grote hoeveelheid ‘original footage’ die hij had van The Doors. De documentaire over de opkomst en ondergang van de band, en met name Jim, vertelt hij namelijk geheel aan de hand van originele beelden. En dus zonder pratende hoofden of re-enactments. De voiceover die alles aan elkaar praat heeft de regisseur zelf ingesproken, maar er zijn plannen om dat in een nieuwe versie door Johnny Depp te laten doen.

Hoe heet je eigenlijk, vraagt Michael nadat hij de derde keer bij Hanna (Kate Winslet) op bezoek is. Ze reageert achterdochtig, maar als hij plompverloren zegt dat dat toch geen gekke vraag is nadat ze drie keer met elkaar naar bed zijn geweest, vertelt ze hem haar naam. De liefdesgeschiedenis tussen de 15-jarige Michael en de veel oudere Hanna wordt vervolgens zorgvuldig opgebouwd. Totdat zij onaangekondigd haar koffers pakt en vertrekt, Michael met een gebroken hart achter latend.

Jaren later ontdekt Michael tijdens een proces dat hij bijwoont tijdens zijn studie rechten, waarom Hanna destijds zo voorzichtig was met het vertellen van haar naam. Ze heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog in een concentratiekamp gewerkt, als bewaker. Michael is geshockeerd. De impact van de ontdekking wordt overtuigend in beeld gebracht, hoewel het allemaal weg erg dik wordt aangezet met pompeuze muziek. En o wat jammer, aan het einde vliegt de film dan toch nog uit de bocht. Zonde, want dat had niet gehoeven.