Op 16 februari verschijnt de eerste editie van een nieuwe stripkrant. De Boekenkrant bracht al langer structureel strips onder de aandacht, zowel op papier als online. Nu is er dan een echte stripkrant, gratis op te halen in deze winkels. Rotterdam ontbreekt nog in het lijstje (zoals wel meer steden natuurlijk). Vanaf begin maart zal hij ook in Donner liggen en er wordt nog gewerkt aan meer adressen in Rotterdam.

Op de website van de Boekenkrant lezen we: "Met BKStrips gaat de Boekenkrant het stripgenre de aandacht geven die het verdient. Net als de Boekenkrant, biedt BKStrips kwaliteit voor een breed publiek. Met in het eerste nummer onder meer Vincent van Gogh als stripheld, de Stripschapprijzen en een geschiedenisles van Geronimo Stilton." Er is in Nederland een groot gebrek aan publicatiemogelijkheden voor zowel beginnende als gevestigde stripmakers. We wensen de redactie alvast veel succes en plezier met dit lovenswaardige project.

Eindelijk komt er een Brom & Vlieg-verzamelalbum uit: Vliegangst. Tekenaar Sandra de Haan vond dat reden voor een feestje, en wel op zaterdagmiddag 18 oktober in de avontuurlijkste platenzaak van Rotterdam, Wormshop. Met dj Fons Moers en een kort live optreden van singer-songwriter Niek Hilkmann (a.k.a. Yoshimi). Rond 15:00 brengt Niek een voorproefje van zijn nieuwe cd. Vrolijke enigszins bizarre liedjes (in het Nederlands), met akoestische instrumenten en elektronica. Cultvideotheek Next Page heeft filmgerelateerde strips te koop en stripmaker Marcel Ruijters verkoopt nieuw werk en 2e hands strips. En de bar is open.
Wil je een unieke tekening in jouw exemplaar van Vliegangst, kom dan vooral langs.
Adres: Boomgaardstraat 71, Rotterdam. Tijd: 14:00 tot ongeveer 17:00.

Brom & Vlieg zijn de vaste commentatoren van het leven op een hondenuitlaatplek in Rotterdam-Zuid. De opvliegende muppets verdrijven de tijd met vileine dialogen, loungend op hun hypotheekvrije drol. Is een vliegenleven niet wat saai? Zoem in en er blijkt meer dan genoeg om je druk over te maken: politiek, het wangedrag van larven, geldgebrek, welke kant je om een lamp heen hoort te vliegen, privacy op internet, bezuinigingen op kunst & cultuur, kruisspinnen met babbeltrucs en waar het toch heen moet met de wereld. Er lijkt eigenlijk maar één zekerheid: shit happens. Vliegangst bundelt het beste uit vier small press boekjes, stripjes die eerder verschenen in Zone 5300 en veel nieuwe tragikomische poepverhalen.
128 opnieuw ingekleurde pagina’s, € 14,95. Het album zal uiteraard ook vanaf 13 oktober te koop zijn in de Zone 5300-webshop. Vliegangst wordt zaterdag 11 oktober gelanceerd op het Stripfestival Breda, waar Sandra te vinden is bij de stand van het Syndikaat. Een selectie stripjes is te lezen op de site van Sandra.

Zaterdag 18 januari opent in BG-105 in Almere Haven de expositie Beeldverhaal. Op deze expositie is werk te zien van diverse Nederlandse striptekenaars. Na de opening is deze expositie elke zaterdag te zien tot en met 8 maart. De striptekenaars die zullen exposeren zijn: Marissa Delbressine, Willem Benthuizen (Argibald), André Massee, Nanda van Dijk, André Slob en niemand minder dan Peter Pontiac. Ook zal er op 25 januari een workshop striptekenen plaatsvinden en wordt er op 1 februari een heuse Tekenjam georganiseerd. Op de Tekenjam worden beginnelingen en gevorderde striptekenaars uitgenodigd een hele middag lekker te tekenen in een gemoedelijke setting.

Deze expositie en activiteiten worden georganiseerd omdat twee professionele illustratoren en animators binnen de BG wat aandacht willen vragen voor striptekenen. Organisator Lars van Schagen: “Paul Dame en ik merkten dat er binnen Almere weinig werd gedaan om lokale striptekenaars te promoten. Aangezien we allebei mensen kennen binnen dit circuit die ook uit de omgeving komen, zoals bijvoorbeeld Nanda van Dijk, wilden we hier aandacht voor vragen. Veel mensen die strips tekenen werken hiernaast als animator. Striptekenaar zijn is vaak een multidisciplinair vak. Dit willen we in de expositie graag tot uiting brengen.” Benieuwd naar de expositie, de workshop en de Tekenjam? Lees er meer over op hun website. Adres van BG: Kerkgracht 105.

De Beroepsvereniging Nederlandse Stripmakers (BNS) is een project gestart met e-publishing, het uitgeven van Nederlandse strips in digitaal formaat voor iBooks, Apples eigen ‘boekenlees-app’ voor iPhone en iPad (en sinds kort ook Macs). Uitgeven via andere kanalen en voor andere systemen (Android) is in ontwikkeling. De eerste drie e-comicbooks zijn nu gratis te downloaden. Het doel van de BNS, die meer dan 100 Nederlandse stripmakers vertegenwoordigt, is om strips eenvoudig toegankelijk te maken voor een breed publiek. Alles is daarbij mogelijk: van oud werk tot experimentele strips, herdrukken van werk dat reeds lang niet meer verkrijgbaar is, tot schetsboeken en promotie-uitgaven.

De eerste titels die te downloaden zijn:
Sandra de Haan - Brom & Vlieg
Wilma van den Bosch - De Groeten van…
Herman Roozen - Kukel en Kakel 2: Ei is geen ei.

De Berlijnse winkel en galerie Staalplaat, die ooit in Amsterdam begon, richt zich tegenwoordig naast underground muziek meer op DIY grafische kunst. Onder de naam Le Petit Mignon maken ze prachtige handgemaakte uitgaven in kleine oplagen, vaak in combinatie met tapes of platen. Enkele jaren geleden is Le Petit Mignon ook gaan reizen en exposeerde in Tokyo, Lyon, Marseille en Rome. Nu is Rotterdam aan de beurt: vanaf 10 november exposeren ze in podium Worm.

Ze zullen de kleine benedenruimte naast de WORMshop van onder tot boven behangen met fantastische prints door o.a. Zven Balslev (Denemarken), Noémie Barsolle (Frankrijk), Zeke Clough (U.K.), crippaXXXalmqvist (Zweden), Jeong Hwa Min (Zuid-Korea), Juk Molm en Zeloot (NL). De feestelijke opening van deze expositie wordt op 10 november opgeluisterd door de Staalplaat-baas zelf, Guillaume Siffert. Hij zal als DJ Insultor met behulp van tapes, vinyl en ander onpraktisch materiaal laten horen hoe de geluidswereld van Staalplaat in elkaar zit. Ook is er een live-optreden van Niedowierzanie, die met akoestische instrumenten als accordeon, mandoline en cello, loops en andere digitale effecten complexe maar mooie klanktapijten weeft.

Bas de Ruiter tekent autobio. De Rotterdamse kroegtijger, freelance illustrator, gescheiden vader en ‘oudere jongere’ publiceerde de korte stripjes eerst online. Verzameling #1 is zojuist verschenen op Amerikaans comicformaat, gedrukt op dun papier. Bas belandt telkens in dezelfde situaties die hij met een flinke scheut zelfspot bekijkt: bij gebrek aan inspiratie even naar de stamkroeg, altijd speurend naar vrouwen, die er vaak al even ongewassen uitzien als hij. Bas in de weer met oude elpees, worstelend met een tekenopdracht of met zijn ex. Wat ervan waar is en wat niet moet de lezer zelf maar uitvissen. Prima recept want zo blijft hij weg van al te veel zelfbeklag. Zijn handschrift is een mengvorm van traditionele stripstijlen in de hoek van Gerrit de Jager’s Familie Doorzon, inclusief grote neuzen en ballonnentieten. Bas in stripvorm is een stadse Lucky Luke die zijn zieligheid met trots rondsjouwt en niet vies is van studentikoze dialogen. De anatomie rammelt nogal en hier en daar kom je een taalfout tegen, maar dat wordt gecompenseerd door creatief gebruik van kleurvlakken en speelse pagina-indeling.

De stripjes zijn vooral leuk als je zelf in Rotterdam woont en freelance tekenaar bent. De herkenbaarheid sloeg aan. Daar moet meer uit te halen zijn, dacht de Ruiter. Zo bedacht hij een creatieve oplossing om de crisis door te komen: Rotterdamse bedrijven kunnen adverteren in Veertig Plus door een rol in de strip te kopen. Dat waren tot nu toe vooral kroegen als de Vagabond, NRC, De Bel en Sijf. Hopelijk gaan ook andere bedrijven zich inkopen, zodat Bas’ belevenissen zich op meer verschillende plekken gaan afspelen. Dat zal de strip zeker goed doen. Ik zou hem wel eens in de bibliotheek of bij Harolds Grafik willen zien… De strip is digitaal geletterd. Bijna achterin de comic aangekomen is daar plots een handmatig geletterde pagina. Dat ziet er veel beter uit; meer daarvan graag! Bas in stripvorm, de eeuwige student, openhartig, onschuldig en charmant. Hij zou zomaar je vriend kunnen worden.

De comic komt elke 2,5 maanden uit, is niet te koop in de winkel, maar wel in diverse Rotterdamse bars en via zijn website .

De graphic novel van Karrie Fransman wordt aangeprezen met te stellen dat ze alle regels van het verhalen vertellen breekt. De in Londen wonende Schotse tekenares heeft inderdaad een opvallend boek gemaakt, maar uniek is de vertelstijl is zeker niet. Wel is het boek erg mooi verzorgd: het papier is lekker dik en de raampjes van het vervallen Victoriaanse pand zijn uit de cover gestansd, waardoor je bij de personages naar binnen kijkt, een erg smaakvol effect.

We maken kennis met alle bewoners van Rottin Road 141, ieder met zijn of haar herkenbare of juist buitenissige problemen. Barbara verkoopt make up en wil schoonheidsspecialiste worden. Matt is een verlegen fotoretoucheerder met smetvrees en een oogje op zijn barbie-achtige buurvrouw. De weduwe Demi Durbach maakt zichzelf zo onzichtbaar mogelijk. De door eten geobsedeerde Janet Miller runt de ‘do or diet group' in haar appartement en de vunzige Brian geilt op misvormde en zieke vrouwen. Het slecht onderhouden pand heeft een eigen vocabulaire. ‘Clank', ‘bang' en ‘cling' duiken regelmatig op.

De aangekondigde personages op de bijzonder professionele website (met een deel van de strip als animatie!)en de mooi verzorgde cover scheppen verwachtingen. Die worden helaas niet waargemaakt. Fransman worstelt nogal met de kroontjespen, waardoor de figuren er lelijk en grof uitzien. Het lijkt alsof er onder grote tijdsdruk is getekend, wat nog versterkt wordt door de vele paginagrote tekeningen aan het einde van het boek. De rare V-vormige neuzen en vreemde circelwangen laten wel experimenteerlust zien. Als ze die extreme vormentaal consequent had doorgevoerd, had ze ermee weg kunnen komen. Nu hangt de stijl tussen mislukt realisme en vervorming in, het gebied waar je als tekenaar zo ver mogelijk vandaan moet zien te blijven.

Matig tekenwerk hoeft geen ramp te zijn als je er een meeslepend verhaal tegenover stelt, zoals bijvoorbeeld Dash Shaw met Bottomsless Belly Button deed. Een levendige fantasie heeft Fransman absoluut, zozeer zelfs dat er te veel ideëen en flashbacks in één boek zijn beland, waardoor er te weinig ruimte is om de scenes en personages voldoende uit te diepen. Daardoor kun je niet echt met ze meeleven. Het basisidee dat mensen in deze tijden eenzaam langs elkaar heen leven is daarbij niet zo origineel. Het verhaal zit vol preoccupaties met het (vaak onsmakelijke) lichaam, verlangen naar eten en seks, overgewicht en schuldgevoel. Humor is afwezig. Die combinatie maakt het een echt vrouwenboek. Er zitten zeker een paar prachtige momenten in, maar te weinig om het boek boven de middelmaat uit te tillen.

Nieuwe striptalenten kunnen zich vanaf nu aanmelden voor de eerste Stripwedstrijd van Zuidwest-Nederland. De Stichting Johan Diepstraten is op zoek naar nieuw talent uit de regio. De vakkundige jury bestaat uit de bekende striptekenaar Dick Matena, Rob van Bavel (organisator van het Bredase stripfestival) en uitgever en Jacqueline Kostermans (van de afdeling cultuur van de gemeente Breda). De hoofdprijs van 2500 euro wordt op vrijdag 31 augustus uitgereikt in Moti in Breda.

Deelnemers kunnen tot en met 31 mei werk insturen naar Ad Vlemmix, Spinveld 23, 4815 HR Breda of naar ad@vlemmix.com.

De stripwedstrijd wordt georganiseerd door de Stichting Johan Diepstraten. Deze stichting laat om de twee jaar van zich horen met deze competitie en met de NHTV-lezing, steeds over wisselende kunstgenres. De prijs wordt beschikbaar gesteld door dagblad BN DeStem. Dit jaar is er voor het genre strips gekozen. De competitie staat open voor nieuw talent op stripgebied. Deelnemers moeten in Zuidwest-Nederland wonen, werken of studeren of dit in het verleden gedaan hebben. Werk van twintig genomineerden wordt in augustus tentoongesteld. Voor meer informatie ga je naar www.johandiepstraten.nl

Franse strips lezen de meesten niet zo makkelijk in de originele versie als Engelse strips. Maar niet alles wordt vertaald, dus mis je wel het een en ander. Voor wie zijn Frans weer eens op wil halen is hier een tip: C'est encore loin, l'amour?. Deze verzameling korte stripjes over de liefdesperikelen van de kleine Elza bevatten nauwelijks lange teksten en zijn erg charmant. De losse tekenstijl doet een beetje denken aan de beroemde boekjes over die andere getroubleerde scholier Le Petit Nicolas (Goscinny & Sempé), die sommigen zich nog zullen herinneren van de Franse les.

Didier Lévy en Catherine Meurisse maken eenvoudige cartoons met kroontjespen en slechts één steunkleur. De expressieve gezichtsuitdrukkingen zijn raak getroffen, het getob herkenbaar. Kritiek op haar eeuwige Bretonse visserstruitje hoort Elza stoïcijns aan, haar liefdesobject probeert ze te strikken door zo ongeïnteresseerd mogelijk aan een terrastafeltje te hangen met een zonnebril op. Ondertussen probeert ze een sukkelige aanbidder te ontmoedigen met bitse oneliners. Met zwarte lipstick op zien je tanden er nog witter uit. Dit soort dingen bevolken haar universum. De gespreksstof van Elza en vriendin Molly past vaak meer bij iemand van twintig dan bij pakweg een vijftienjarige, maar dat mag de pret niet drukken. Kleine waarschuwing: wie niet van vrouwenstrips houdt (zie Ilah Cordelia) kan beter iets anders proberen. Het mooi vormgegeven boekje heb ik in ieder geval van kaft tot kaft met één lange glimlach uitgelezen.

Rotterdam lijkt zijn rijke jazzverleden bijna vergeten te zijn. Wie weet nog dat de allereerste Nederlandse ‘negerconcerten’ plaats vonden in Rotterdam? Pschorr, het Casino Variété, Grand Theatre en Circus Schouwburg gaven de stad een ongekende allure. Louis Armstrong kwam vanuit Zwitserland naar R’dam om Louis de Vries te zien, niet andersom. Vooral van 1920 tot 1940 leek Rotterdam één bruisende dansgekke jazzmetropool. Ook tijdens en na de oorlog wemelde het er van de clubs en bleef Rotterdam een magneet voor alles wat modern was. Oudere jazzfans herinneren zich de Jazzbunker, Thelonious en B14 nog goed. Maar de legendes van voor die tijd dreigen uit het collectieve geheugen van Rotterdam te verdwijnen. De bouwlustige stad kijkt liever vooruit, niet achterom. Tijdens de begrafenis van drummer Tony Viola in 2008 ontstond daarom het idee de Stichting Rotterdam Jazz Artists Memorial op te richten om overleden jazzartiesten opnieuw in de schijnwerpers te zetten. Er moest een eregalerij komen, in de buitenruimte. Nu is het eindelijk zover. Vrijdag 20 mei werd het project na drie jaar arbeiden gepresenteerd aan pers en publiek. Samen met het Centrum Beeldende Kunst zal een serie portretten op emaillen borden gerealiseerd gaan worden. Geportretteerden zijn onder andere Jaap Valkhoff, Mitsey Smeekens, Rob Franken, Piet le Blanc, Louis de Vries en Dick Rijnooy.

Extra bijzonder is dat striptekenaars en illustratoren zijn uitgenodigd deze kopstukken van het rijke Rotterdamse jazzverleden te portretteren. Waarom eigenlijk getekende portretten in plaats van foto’s? Geïnspireerd door Robert Crumb’s portretten van Amerikaanse jazzlegendes besloot R’JAM een Rotterdamse variant te maken. Crumb zelf kon helaas niet overgehaald worden een bord te ontwerpen, maar dichter bij huis bleek er al snel veel animo onder tekenaars te zijn om mee te doen. Sommige oudere tekenaars hadden een muzikant nog live gezien en begonnen meteen herinneringen op te halen. Dat Jaap Valkhoff geportretteerd zou worden door zijn zoon Martin lag voor de hand.

Zone 5300 heeft bijgedragen aan het project door contacten te leggen en de communicatie tussen stichting en tekenaars te coördineren. Hieronder zijn zes schetsen te zien, gemaakt door. v.l.n.r. Joost Swarte, Robert van der Kroft, Martin Valkhoff, Wouter Tulp, Peter Pontiac en Lorenzo de Bruin. Daarnaast zijn er meer portretten in de maak door onder andere Jan Kruis, Theo van den Boogaard en Martin Lodewijk. De eregalerij zal in de loop van het jaar geopend worden. Een precieze locatie is er nog niet en sponsors zijn van harte welkom. We houden u op de hoogte.

Joost Verweij werkt 32 uur per week als webdeveloper bij een IT-bedrijf. Voor strips maken heeft hij daarom weinig tijd. Wel meer dan genoeg ideeën, dus tekent hij dagelijks in de trein tussen Nijmegen en Utrecht zijn belevenissen op. Dat geeft natuurlijk beperkingen die tekenaars die full time achter hun tekentafel kunnen zitten niet hebben. Hij hanteert daarom een economische stijl, een soort stripsteno. De wat kale stijl wordt gelukkig gecompenseerd door de charmante inhoud. De strip-Joost heeft evenals zijn sad rabbits een soort tieten waar ogen horen te zitten, waardoor hij een permanent verbaasde blik heeft. Hij verbaast zich over de kleinste dingen en kan ook van kleine succesjes blij worden, zoals het terugvinden van een fietssleutel.

Joost is geen exhibitionist, maar neemt je wel met een fijnzinnig soort humor op sleeptouw door een leven dat niet groots en meeslepend is. Zo leren we hem kennen als vader van Janna (6), blijkt dat hij ook een gitarist is die liedjes schrijft, naar een concert van The Fleshtones gaat, vakantie viert in Frankrijk, zich ergert aan de Nederlandse Spoorwegen en het WK voetbal, af en toe behoorlijk raar droomt en een kat heeft die Juno heet.

Op www.sadrabbits.com zijn 8 pagina’s te lezen uit Toevallen 3. Wel zo handig want het boek is niet in een stripwinkel door te bladeren. Het boek is namelijk alleen te koop op zijn site via print on demand. Deze manier van uitgeven wordt steeds vaker gebruikt. Niet alleen door DIY-tekenaars, maar ook grote uitgevers overwegen print on demand omdat ze ondanks de zich maar voortslepende crisis in uitgeversland veel titels willen blijven uitbrengen. Print on demand-drukwerk is inmiddels nauwelijks meer van offset te onderscheiden. Met kleine oplages blijf je nooit met een grote stapel boeken zitten, al zijn de kosten per boek natuurlijk wel hoger. Voor het geld doet Joost het dan ook niet. Is het dus een hobby? Ga uw mond spoelen! Hij legt het nog één keer uit:

Wegens groot succes geprolongeerd: de gratis BNS-stripkrant. De Beroepsvereniging Nederlandse Stripmakers organiseert zaterdag 12 maart op de Stripdagen een veiling ten bate van een nieuwe stripkrant. Deze krant wordt later dit jaar over heel Nederland verspreid ter promotie van de BNS en de strip. Een flink aantal tekenaars doet met pijn in het hart afstand van hun originelen. Op de Meccano-pagina van Hanco Kolk zitten echte bloeddruppels en het unieke strookje van Mark Retera's Dirkjan ruikt zelfs nog nog naar zweet van de tekenaar. Pieter Hogenbirk doet afstand van twee Artboxjes. Als we het uit zijn armen losgerukt krijgen tenminste. Veilingstukjes worden aangeboden door Peter de Wit, Jeroen Janssens, Maaike Hartjes, Michiel van de Pol, Sandra de Haan, Floris Oudshoorn, Maarten Janssens, Hendrik Vos, Studio Noodweer, Studio Jan Kruis en vele anderen. Alle kavels bekijken? Dat kan op de speciale blogspot . Daar verschijnt tot 12 maart elke dag een ‘kavel van de dag’.

Naast originelen bieden sommige tekenaars ook diensten aan. Kees de Boer, bekend van de prentenboeken Agent en Boef en Tim op de Tegels, schildert een grappig beest op de muur van een kinderkamer. Kom naar deze enerverende middag in Evenementenhal Gorinchem!

Vorig jaar organiseerde het intercultureel ontmoetingscentrum Imagine IC in de Amsterdamse Bijlmer een expositie over een snel groeiende subcultuur onder Marokkaanse meiden: kickboksen! Vijf strips van zes pagina's over het ingewikkelde grotestadsleven van deze meiden werden gemaakt door Maaike Hartjes, Mike Kok, Farida Laan, Sandra de Haan en Henrike Olasolo & Cristina Richarte. Peter Pontiac illustreerde zes levensgrote vechtgala-posters.

Wie de expositie niet in Amsterdam heeft gezien kan vanaf zaterdag 12 februari in de herkansing. De expositie gaat namelijk op herhaling bij Kosmopolis Rotterdam aan het Afrikaanderplein (Pretorialaan 141, Rotterdam-Zuid). Om 15:00 is de feestelijke opening, in aanwezigheid van enkele tekenaars.

Rotterdam heeft er een stripspeciaalzaak bij. Hoera! Dat werd tijd. Dit weekend opende ComiQuest zijn deuren aan de Meent 133. Deze minishop met kelder maakt deel uit van kunstcollectief Roodkapje en de ruimte is een tijdelijke lokatie. Tot 6 februari kunt u zich daar vergapen aan een enorme collectie toys, oude en nieuwe comics (vooral Amerikaans), hardbacks, filmsoundtracks en dvd’s. Er is ook orgineel artwork te koop.

Begin februari zal de winkel van Jerzy Lipski verhuizen naar een ruimte onder de bogen van de voormalige Hofpleinlijn. Voor stripliefhebbers met een zwak voor Marvel en DC comics, fantasy, sci-fi, horror en ander undergroundwerk komen hier zeker aan hun trekken. Lipski gaat niet alleen comics verkopen, maar ook tekenaars uitnodigen om workshops te komen geven. Hierbij is hij van plan samen te werken met de Willem de Kooning Academie en het Grafisch Lyceum. Aan ambitie geen gebrek. Check voor meer info ComiQuest.nl

De Amerikaanse Vanessa Davis heeft haar strips uit 2004 tot 2010 gebundeld in een kloeke hardback. Autobio in pure vorm: strips over alledaagse bezigheden in dialoogvorm. Gesprekjes in winkels, op kantoor, in lunchrooms, met haar fanatiek Joodse moeder, vriendinnen, zus Ariella, en vriendje Trevor. Of ze luistert vreemden af op een terras of openbaar toilet, om die dan op papier te kijk te zetten. De cover laat er geen misverstand over bestaan: dit is een vrouwenboek vol vrouwendingen: Fatcamp (zomerkamp voor dikke kinderen), relaties, lekker eten, suffe bijbaantjes, babyshowers, bemoeizuchtige moeders en hoe je snor te waxen. Groots en meeslepend is haar leven niet, maar van de kleinste voorvallen weet ze wel een erg sfeervolle impressie neer te zetten. Haar bont gekleurde stijl doet aan Lynda Barry denken (waar ze een grote fan van is) en ook aan Brecht Evens, want kaders ontbreken vaak, waardoor de figuren en haar knusse meisjeshandschrift van de pagina af swingen. Gedetailleerd uitgewerkte verhalen in kleur worden afgewisseld met losse potloodschetsen. Dat geeft het boek een fijn ritme. De waarheid vertellen is belangrijk. Er staat zelfs soms een pijltje bij met ‘all true’. Haar humor is van het subtiele soort, zoals in Sexy Outfit, waarin ze op bed ligt te telefoneren. Beller: ”So you’re lying there in just your underwear?”. Davis strekt zich elegant uit: ”Yeah, with just my undies… and one sock stuffed with a ziploc bag filled with ice”. De meestal korte scenes hebben vaak geen duidelijk begin of einde, maar het fijne tekenwerk maakt veel goed. Dat ze een opleiding in textielontwerpen volgde en graag kleding maakt zie je goed terug in hoe precies ze broeken en schoenen tekent.

Ze vertelt over hoe ze opgroeide in een hechte Joodse gemeenschap in Florida, verhuisde naar New York en vervolgens naar California. Als ze naar California verhuist zegt een vriend: “Are there even any Jews in Santa Rosa?” Erg tekenend voor hoe veel Amerikaanse Joden bij voorkeur met andere Joden omgaan. Haar kleine veilige wereld wordt weerspiegeld in het boek, wat soms erg leuk uitpakt maar soms ook een beetje tuttig. De verhalen zijn lief en beschaafd. Slechts af en toe gaat ze wat meer psychologisch de diepte in als haar Joodse identiteit onbegrip veroorzaakt bij haar omgeving. Verhalen over haar excentrieke moeder leverden de geslaagdste pagina's op. Deze snoeptrommel vol korte verhalen smaakt naar meer. Hopelijk gaat ze zich nog eens wagen aan een langer verhaal.

De eerste KunstStripBeurs in Utrecht was een groot succes. Naast natuurlijk veel stripboeken was nooit eerder zoveel origineel artwork van striptekenaars en cartoonisten te koop op één lokatie. De tweede editie belooft nog beter en groter te worden als je de indrukwekkende lijst deelnemers zo ziet op het blog van de KunstStripBeurs Groningen . Zone 5300 zal een dikke vinger in de pap hebben met niet alleen veel signerende tekenaars, maar ook diverse live optredens tijdens de TheaterStripNacht. Op het podium treden aan: Jan Vriends, Merel Barends & Natasja van Loon, de Cartoonjocks, Kito & Vincents Grote Strip en Cartoon Show, Theo van den Boogaard, Barbara Stok en Lamelos. Ook de prachtige poster werd door een Zone 5300-tekenaar gemaakt: Hans Klaver, alias Schwantz.

De beurs is in de openlucht midden in het centrum en duurt van 12:00 tot 17:00. De StripNacht begint om 21:00 in de tent van het Noorderzon-festival, dat tegelijkertijd plaats vindt. Houd vooral hun blog in de gaten voor het laatste nieuws over deelnemers en programma. Tot ziens in Grunn!

Maandag 12 juli trof zijn vrouw Joyce Brabner hem dood aan in hun huis in Cleveland. Hij was een unieke persoonlijkheid in de Amerikaanse stripwereld. De driftkop en neuroot lag voortdurend in de clinch met zichzelf en de rest van de wereld. Maar in plaats van zoals de vele andere losers om hem heen in apathie te vervallen zette hij zijn ervaringen om in een unieke serie strips. Hij is 70 jaar oud geworden.

In 1976 startte Harvey Pekar zijn stripserie American Splendor en vond de autobiografische strip daarmee zo’n beetje uit. Tekenen kon hij niet, maar gelukkig was hij bevriend met Robert Crumb, die zijn schrijftalent herkende en de eerste verhalen voor hem uittekende. Sindsdien verbeeldden verschillende tekenaars de ups, maar vooral vele downs van zijn leven. De chronisch depressieve Pekar haalde zijn onderwerpen uit wat hij om zich heen zag. De manier waarop hij zijn eentonige baan als archiefmedewerker in een ziekenhuis, liefde voor de jazz en dagelijkse portie angsten, frustraties en eenzaamheid in strip omzette was van een openheid die volstrekt uniek was in die tijd. De gangbare genrestrips zeiden hem niets. Waarom iets verzinnen als het echte leven al interessant genoeg is? “Ordinary life is pretty complex stuff.”

Terwijl Crumb het boegbeeld van de underground scene werd, liet Pekar’s succes lang op zich wachten. In de liefde zat het ook al niet mee. Wat wel aan zijn cultstatus bijdroeg waren zijn eigenzinnige optredens bij Letterman. Hij was toen inmiddels getrouwd met Joyce Brabner, een groot fan van zijn werk en eveneens geen makkelijk mens. Toen hij kanker kreeg, spoorde ze hem aan om alles rond de behandeling van zijn ziekte in strip vast te leggen. Our Cancer Year bracht hem alsnog de erkenning waar hij zo lang op gewacht had. Ook de bekroonde anthology van American Splendor mag inmiddels tot de klassiekers gerekend worden. Zijn leven werd daarnaast nog verfilmd in 2003. Paul Giamatti speelt hier de tragikomische antiheld Pekar, maar ook de echte Pekar komt regelmatig aan het woord. Bekijk de trailer op YouTube.

De autobiografische graphic novel, er zijn inmiddels hele planken mee te vullen. Het genre is even afwisselend als ‘gewone’ literatuur: van luchtig en humoristisch tot diepzinnig en filosofisch. En van alles daar tussenin. Frederik Peeters neigt met Blauwe pillen duidelijk naar de zwaardere kant van het spectrum. Het onderwerp is dan ook nogal heftig: hij heeft een relatie met een vrouw die seropositief is. Zijn geliefde heeft bovendien ook een zoontje met dezelfde levenslange aandoening. Toch is dit geen deprimerend boek. Wel een aangrijpend en ontroerend verhaal, erg mooi met penseel en inkt getekend bovendien. Heftige gebeurtenissen en dito emoties leveren niet automatisch een goed boek op. Hoe je iets in tekst en beeld vertelt, daar gaat het om en Peeters is een bijzonder goed verteller. Melodramatisch wordt het nergens. Peeters kijkt terug naar hoe hij na lang op afstand verliefd te zijn geweest een relatie krijgt met Cati, een vrouw die in zijn flat woont. Wie herinnert zich niet exact wat je geliefde aan had tijdens het eerste intieme etentje, wat er gegeten werd, welke muziek er op stond? Peeters weet het nog precies en tekent het dan ook precies. Hij zet hiermee een universele ervaring neer. Herkenbaar zijn de angsten en de strubbelingen die in bijna elke relatie voorkomen, wel of geen hiv. Op een zeer filmische manier kiest hij vaak afwijkende ‘camerastandpunten’ om hun ingewikkelde leven in Genève te verbeelden.

Ontroerend zijn de passages waarin hij langzaam, al zoekend naar zijn rol, een tweede vader wordt van de vierjarige Wolfje. De dagelijkse routine van de blauwe pillen, het mengen van medicijnen door Wolfjes eten, die vervolgens luidkeels protesteert. Zijn liefde voor het blonde kereltje spat werkelijk van de pagina’s af. Ook de bezoekjes aan de vriendelijke maar overwerkte huisarts zijn erg goed getroffen. Peeters’ zwierige penseelstijl sluit aan bij de Franse school, maar is toch heel persoonlijk. Wat hij allemaal met gezichtsuitdrukkingen weet over te brengen is jaloersmakend virtuoos, terwijl zijn penseelwerk toch vaak vrij grof is.

Het consequente realisme wordt in de spreekkamer van de dokter plots doorbroken als de piekerende Frederik wordt gerustgesteld: “De kans dat u de ziekte zal krijgen is even klein als de kans dat u in Genève een witte neushoorn zult tegenkomen”. Rara wat er achter de twee geliefden ter plekke opdoemt. Nog verder weg van het realisme is de filosofische dialoog tussen Frederik en een mammoet op wiens rug hij al discussiërend een tochtje maakt. Dit deel doet erg denken aan een stuk uit Werk in Uitvoering van Martijn van Santen, waarin een directeur in gesprek raakt met zijn geweten dat de vorm van een dinosauriërskelet heeft aangenomen. Blauwe pillen is een meesterstuk, niet meer en niet minder.

Vandaag start Wakker Dier een actie tegen de ‘kiloknaller': het extreem goedkope stuntvlees in supermarkten. Veertig tekenaars stuurden cartoons en strips in. Actie is nodig, want alleen voor een normale prijs kunnen dieren ook normaal behandeld worden. Nu ligt vlees vaak goedkoper dan kattenvoer (gemiddeld €4,12 per kilo) in de winkel. De prijs van vlees is de afgelopen decennia alleen maar gedaald. Zo daalde de gemiddelde prijs van een kilo varkenskarbonade in supermarkten tussen 1995 en 2008 van €6,35 naar €5,35 terwijl deze alleen om de inflatie te compenseren had moeten stijgen naar €8,25. De gemiddelde prijs van kattenvoer steeg juist enorm tot momenteel gemiddeld €4,12 per kilo.

Bekijk alle strips en cartoons op www.wakkerdier.nl. Dagblad Spits zal een selectie plaatsen. Enkele cartoons zullen waarschijnlijk binnenkort ook te zien zijn in advertenties en abri's. Sandra de Haan stuurde deze strip in:

Dit jaar was Nederland eregast op de grote stripvakbeurs FiComic in Barcelona. Per touringcar, auto en vliegtuig trok een heel legertje Nederlandse tekenaars naar het zuiden. Naast tekengerei werd natuurlijk ook aardig wat glaswerk vastgehouden. Wie er allemaal waren en hoe gezellig het was kunt u zien op het fotoverslag van Maaike Hartjes. De FiComic is nog maar net voorbij of de Haarlemse Stripdagen staan alweer voor de deur. Op 5 en 6 juni is Zone 5300 op de markt te vinden met nieuwe boeken, een verse Zone 5300 (een humorspecial) en natuurlijk veel signerende tekenaars. Zij presenteren hun nieuwe boeken niet alleen in de stand, maar ook in stripwinkel Het Avontuur, waar tegelijkertijd een grote Summer Sale gehouden zal worden. Een uitgelezen kans om een originele gesigneerde tekening, cartoon of schilderij te bemachtigen van uw favoriete tekenaar. Houd dit blog in de gaten voor meer info over deze Summer Sale.

Op zaterdag 26 juni doen we het op kleine schaal nog eens over op Bazar Bizar , een gezellige straatmarkt in Rotterdam-Zuid (Wolphaertstraat) waar kunstenaars, ontwerpers en illustratoren hun werk uitventen, zoals textiel, boekjes, strips, zeefdrukken, schilderijen, sieraden, stickers, merkwaardige objecten, T-shirts, cd’s en bizarre designer toys. Daarbij is er ook live muziek en wordt u op onverwachte momenten verrast door straattheater-acts. De 50 kramen tellende markt is van 10:00 tot 17:30 open.

Tot slot zijn we zondag 4 juli dan ook nog te vinden in de pittoreske oude binnenstad van Dordrecht. Daar staat de 15e editie van de Dordtse Boekenmarkt namelijk in het teken van de strip. Een mini-stripbeurs met uitgevers en signerende tekenaars is van 10:00 tot 17:30 te vinden op ’t Hof. Meer over al dit openluchtvertier leest u in de volgende Zone 5300.

In de jaren tachtig was RedRat de stripmascotte van krakend en actievoerend Nederland. De verhoudingen waren toen nog overzichtelijk: de linkse ratten stonden tegenover de kapitalistische varkens. Johannes van de Weerts laatste RedRat-album verscheen in 1983. Nu figureert het rooie knaagdier in twee nieuwe albums. RedRat voelt zich nog steeds niet thuis in de grote stad. Van zijn oude idealen is niet veel terechtgekomen. Hij aanschouwt met verbazing levensgrote reclameborden die tot consumptie oproepen en probeert zijn leven zin te geven door New Age-cursussen te volgen in de 'KlooiBibio'. Hoe kijkt ouwe punk Van de Weert aan tegen de huidige generatie krakers en modepunkies? Lees het uitgebreide interview met de tekenaar op de site van anarchomagazine Ravage.

De Avonturen van RedRat deel 11 en 12, 'Het Heimwee' en 'De Spijt', zijn uitgegeven bij Papieren Tijger. Het geheel telt 72 pagina's en kost 15 euro.

Signerende tekenaars zijn de slagroom op de taart van elke stripbeurs. Strip- en kunstliefhebbers die graag tekenaars ontmoeten, opgelet! Zaterdag 7 november is er namelijk een unieke beurs in de Utrechtse Janskerk, georganiseerd door stripintendant Gert Jan Pos en Albo Helm. Hier geen winkeliers met bakken vol beduimelde Suskes en Wiskes of stands van uitgeverijen. Op deze beurs zullen alleen de makers te vinden zijn die hun eigen werk signeren en verkopen: boekjes, T-shirts, zeefdrukken, kaarten, buttons, schilderijen, designertoys, orginele strippagina’s en unieke hebbedingen die u niet in stripwinkels tegen komt. Ook illustratoren en game-ontwerpers doen mee. Als toetje op dit feestje voor stripmakers en fans is er live muziek.

Lokatie: Janskerkhof. Tijd: 10:00 tot 17:30, tegelijk met de wekelijkse bloemenmarkt. Op dit blog kunt u lezen wie er allemaal te vinden zullen zijn. Natuurlijk zijn er veel Zone 5300-tekenaars, zoals Marcel Ruijters, Kito, Robert van Raffe, Sandra de Haan, Jan Vriends, Ckoe en Argibald.

Autobiografische strips worden in de VS bij bosjes uitgebracht. Waren Robert Crumb en Harvey Pekar in de seventies nog uniek, in de jaren ‘90 werd de autobiografie een genre op zich, met tekenaars die elkaar qua exhibitionisme lijken te willen overtreffen (zie Jeffrey Brown, Joe Matt en Julie Doucet). Dash Shaw is een nieuwe loot aan de boom. Hij studeerde in 2005 af aan de School of Visual Arts in New York en dit is niet eens zijn debuut. Hij bracht al eerder de graphic novels Love eats brains en Gardenland uit. Met nog maar 26 jaar op de teller al een derde boek uitbrengen is geen geringe prestatie.

Dikke graphic novels doen het goed in de boekhandels. Een Bodemloos Bestaan gaat daar ongetwijfeld in de smaak vallen, evenals bij liefhebbers van het veelgeprezen Blankets. Shaw legt in 720 pagina’s de familie Loony onder het vergrootglas. Een gewone familie in een ongewone situatie: opa en oma gaan na 40 jaar huwelijk scheiden. De verschillende familieleden komen voor een week samen in hun huis aan het strand. Iedereen is op zijn eigen manier bezig met de aanstaande scheiding of juist helemaal niet. Een relaxte vakantie wordt het in ieder geval niet. Shaw speelt de verschillende karakters overtuigend tegen elkaar uit met sterke dialogen. De tekenstijl is nogal klungelig, maar wat het meeste opvalt is dat hij niet stijlvast is: de personages zijn soms realistisch, dan weer schematisch of ronduit lelijk getekend. Ogen zijn soms heel secuur getekend (als het om het mooie meisje Kat gaat!), maar vaak zijn het lompe kogelgaten. Ook met leeftijdsverschillen heeft hij soms moeite: moeder Claire en dochter Jill zien er vaak even oud uit en baby Alex heeft vaak de bouw van een kleine volwassene. De gegroefde gezichten van oma en opa zijn juist weer erg treffend.

Jongste zoon Peter is de vreemde eend in de bijt met de kop en handen van Kermit de Kikker. Dat is niet zomaar gekkigheid: het heeft alles te maken met zijn zelfbeeld. Deze mix van realisme en fantasie werkt hier en daar flink vervreemdend en heeft hem een unieke vertelstijl bezorgd. In zijn ijver om elke gebeurtenis tot in het kleinste detail over te brengen voegt hij regelmatig woorden toe voor geluiden en bewegingen. Soms versterkt dat het beeld, maar vaak ook niet. Het veelvuldig bijschrijven van ‘open, dicht, rol, klap, wrijf, drink, klop, wiebel, waai, val’ leest na een paar honderd bladzijden als een te lang doorgevoerde gimmick. In een plaatje van Claire die een kadootje inpakt zien de woorden ‘inpak, inpak’ er nogal potsierlijk uit. Maar laat u niet door deze details afleiden: als verhalenverteller heeft hij zeker een meesterstuk afgeleverd. Hoopgevend is ook dat hij gaandeweg steeds beter gaat tekenen: het laatste deel ziet er beduidend beter uit. Dat belooft wat voor zijn volgende boek.

Een bodemloos bestaan (Bottomless bellybutton) - Dash Shaw
Oog & Blik - De Bezige Bij, €34,90
ISBN 9789054922681

De middag werd gevuld met lezingen en een discussie tussen een panel van deskundigen en de zaal. Zoals verwacht kwamen er flink wat frustraties naar voren die al decennia leven onder stripmakers: onzichtbaarheid van strips in de boekwinkel, distributieproblemen van kleine tijdschriften, de weinige mogelijkheden voor jonge tekenaars om zich te profileren en ga zo maar door. Uitgevers nemen strips te weinig serieus en laten steeds meer buitenlandse successen vertalen, tekenaars moeten leren zichzelf beter te presenteren, steeds meer stripspeciaalzaken gaan dicht (nog maar 25 in heel Nederland). Gaat de nieuwe stripopleiding aan ArtEZ voor verbetering zorgen? De discussie ging dus alle kanten op, maar het werd wel duidelijk welke problemen de meeste urgentie hebben en welke partijen voor een oplossing met elkaar om de tafel zullen moeten. Boekhandels en stripmakers hebben deels tegengestelde belangen: de handel wil risico minimaliseren en zal weinig vernieuwend werk van onbekende auteurs willen inkopen. Tekenaars hebben winkeliers juist nodig om hun werk onder de aandacht van het publiek te krijgen. Selexyz voelt zich niet geroepen de stripcultuur vooruit te helpen, maar gaat voor maximale winst per meter. Nieuwe auteurs komen zo dus nooit binnen. Een vicieuze circel, waar ook de nieuwe Beroepsvereniging Nederlandse Stripmakers (BNS) weinig aan kan veranderen. Na de verhitte discussies was er gelukkig ook nog tijd voor een borrel en een rondje netwerken.

Het Verhip een strip!-festival in Vera in Groningen ligt alweer bijna een week achter ons, maar voor een leuke stripimpressie is het nooit te laat.