Tegelijk met de drie delen van Commissaris Moordenaar kwamen van Peter Brutin ook nog drie strips met solowerk uit. Eerst is daar Glyff een associatieve vertelling zonder woorden, hoewel mooi getekend en een interessante oefening valt daar weinig meer over te zeggen. Vandaar dat ik uw aandacht op de twee delen van Norah Limoen wil vestigen. In strikte zin is dit verhaal geen echte strip. Er vallen bijvoorbeeld geen tekstballonnen te bespeuren. Norah Limoen is een soort fabel geïllustreerd met meestal paginagrote tekeningen. Het verhaal begint met een gigantische kont die aan het firmament verschijnt boven de stad waarin Norah woont. Verschillende soorten mensen reageren op verschillende soorten manieren en wanneer de kont ook de kringspier begint te lossen gaan er heel wat poppen aan het dansen.

Norah beslist op onderzoek te gaan en stijgt prompt ten hemel in haar vliegende huis. Dat huis illustreert meteen het fabelachtige karakter van het verhaal: huizen kunnen vliegen, konten kunnen plots uit de wolken tevoorschijn komen en verder stellen we ons daar geen vragen bij. Brutin gaat ver in het creëren van zijn eigen wereld. Achteraan het boek krijgen we een fictieve landkaart voorgeschoteld, hij verzint nieuwe manieren om de dag in te delen, en tal van fantasievol opgebouwde voertuigen, personages en maaltijden maken dat je bij elke nieuwe prent aangenaam verrast wordt.

Brutin brengt met zeer fijne en vloeiende lijnen een sfeer teweeg die doet denken aan de illustraties bij oude sprookjes. Ook een trefzekere manier van arceren draagt hiertoe bij. Eén klein minpuntje wel: het is zeer spijtig dat de teksten niet handgeletterd zijn maar met de computer gedaan werden. Dat haalt je soms wat uit het verhaal. Wie nu denkt dat dit verhaal een flinterdun en vulgair sprookje is, is eraan voor de moeite. Brutin wordt nooit vulgair. Eerder lukt het hem om zeer veel allegorieën en metaforen in zijn verhaal te stoppen. De beste sprookjes en vertellingen zeggen iets over de maatschappij of op zijn minst over de mensheid in het geheel. Norah Limoen draait daar de hand niet voor om. Ik moest zelfs af en toe aan Koning van Katoren denken. Aangezien ik dat allegorisch sprookje in mijn jeugd toch een tiental keer moet gelezen hebben is dat een zeer groot compliment.