Video: Expositie Hell Awaits
Hell Awaits is een groepsexpositie rondom de thematiek en esthetiek van metal, samengesteld door kunstenaar-curator Arno Coenen. De naam van de expositie verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en vormt een ongeremd eerbetoon aan het zwartgallige wereldbeeld dat sinds jaar en dag de toon zet bij metalbands.
Onderstaand een video-impressie van de opening. (Mensen met epilepsie opgelet: er zitten shots in met een stroboscooplichtshow.)
Daily Webhead: Hell Awaits from Mike's Webs on Vimeo.
De expositie werd geopend met een performance waarin twee helse figuren bier drinken en daarna volledig uit hun dak gaan. Het bier werd door Coenen zelf gebrouwen. Een stevig glas dat zo'n 12% alcohol bevat. Over smaak valt niet te twisten, maar volgens mijn smaakpappillen lijkt dit bier een beetje op de zweetsokken smaak van Guinness. Een hels drankje dus.
Overigens, de man die op het laatst wat van het bier tapt en weer tussen het publiek gaat staan, is Coenen zelf.
Zie de site van De Melkweg voor meer informatie.
Een avond met John Lennon-liedjes
Maandagavond vond de Nowhere Boy - A night with John Lennon avond
plaats in de Melkweg te Amsterdam. Nederlandse artiesten als Beatrice van
der Poel, Daniël Boissevain, Marcel de Groot en Tim Knol zongen een
liedje van Lennon. Popprofessor Leo Blokhuis praatte de vertolkingen aan
elkaar.
De avond was georganiseerd door Het Parool en A-film, de distributeur van de film Nowhere Boy, over de jonge dagen van Lennon, geregisseerd door de Engelse regisseuse Sam Taylor-Wood. Helaas kon ik niet bij de filmvertoningen zijn, die waren uitverkocht voordat de inkt op de kaartjes droog was. Ik was wel bij de optredens, in een afgeladen Grote Zaal in de Melkweg. En ik heb genoten.
Sinds ik The Beatles als 12-jarige ontdekte op de zolderkamer heb ik al een zwak voor de meest rebelse Beatle en de liefde en bewondering nam in de afgelopen jaren alleen maar toe. Toen ik vorig jaar maart in New York was heb ik dan ook Het Dakota Building bezocht en Strawberry Fields in Central Park, een eerbetoon aan Lennon die jarenlang in New York woonde.
Wat de optredens maandagavond vooral duidelijk maakten is hoe krachtig Lennons composities zijn en hoe sprekend zijn teksten. Ook nu nog. Of moet ik zeggen juist nu nog, want de boodschap van Vrede in de wereld, maar ook de meer persoonlijke verhalen die in zijn liedjes zitten, zijn nu nog net zo relevant als toen. Dat vond het publiek dat de meeste teksten uit volle borst meezong, ook.
Jammer dus dat de artiesten, die allen twee liedjes ten gehore brachten, vaak moesten spieken van een blaadje. En dan nog kwamen de teksten er niet altijd foutloos uit. Ja, ja, noem mij een purist. Het stond gewoon slordig, onvoorbereid.
En dat terwijl de vertolkingen van sommige artiesten indrukwekkend waren. Tim Knol stal ieders hart met zijn vertolkingen van 'Love' en in de tweede set 'Jealous Guy'. De jongen uit Hoorn met het aparte zachte stemgeluid kreeg de hele zaal stil. Kees Prins was een leuke verrassing met 'A Hard Days Night' en 'Nowhere Man'.
Henk Hofstede waagde zich aan 'Strawberry Fields' en 'I am the Walrus'. Het was apart om deze studionummers live te horen. Dat gold ook voor 'Tomorrow Never Knows' uitgevoerd door Leona - een gewaagd stukje waarbij de redelijk in de buurt wist te komen van Beatle-soundtrack, inclusief achterstevoren klinkende gitaar.
Overigens meneer Hofstede, John zong aan het einde van 'Strawberry Fields' "cranberry sauce", niet "I buried Paul" wat u maandag zo ludiek aan het einde van het liedje zong. Ken uw klassiekers.
Het ging nog even mis toen Annet Malherbe te hard op de bel sloeg en deze op het podium tuimelde, een fles water omstootte en het publiek nat spatte. Niet dat dit echt de pret drukte. Rock-'n-roll in de polder, weet je wel.
De avond werd afgesloten met 'The Ballad of John and Yoko' en dat was tot mijn opluchting het enige wat over Yoko hoorden. Gelukkig haalde niemand het in zijn hoofd om een imitatie Yoko neer te zetten, want hoeveel ik Lennon ook bewonder en van zijn muziek kan genieten, het feit dat hij zijn vrouw liet mee blèren op sommige tracks mag toch zeker als een dwaling worden gezien. Ach, imperfectie is wat helden menselijk maakt. En Lennon blijft een held. Ook dertig jaar na zijn voortijdige dood.
Lees ook de recensie van Nowhere Boy.
De avond was georganiseerd door Het Parool en A-film, de distributeur van de film Nowhere Boy, over de jonge dagen van Lennon, geregisseerd door de Engelse regisseuse Sam Taylor-Wood. Helaas kon ik niet bij de filmvertoningen zijn, die waren uitverkocht voordat de inkt op de kaartjes droog was. Ik was wel bij de optredens, in een afgeladen Grote Zaal in de Melkweg. En ik heb genoten.
Sinds ik The Beatles als 12-jarige ontdekte op de zolderkamer heb ik al een zwak voor de meest rebelse Beatle en de liefde en bewondering nam in de afgelopen jaren alleen maar toe. Toen ik vorig jaar maart in New York was heb ik dan ook Het Dakota Building bezocht en Strawberry Fields in Central Park, een eerbetoon aan Lennon die jarenlang in New York woonde.
Wat de optredens maandagavond vooral duidelijk maakten is hoe krachtig Lennons composities zijn en hoe sprekend zijn teksten. Ook nu nog. Of moet ik zeggen juist nu nog, want de boodschap van Vrede in de wereld, maar ook de meer persoonlijke verhalen die in zijn liedjes zitten, zijn nu nog net zo relevant als toen. Dat vond het publiek dat de meeste teksten uit volle borst meezong, ook.
Jammer dus dat de artiesten, die allen twee liedjes ten gehore brachten, vaak moesten spieken van een blaadje. En dan nog kwamen de teksten er niet altijd foutloos uit. Ja, ja, noem mij een purist. Het stond gewoon slordig, onvoorbereid.
En dat terwijl de vertolkingen van sommige artiesten indrukwekkend waren. Tim Knol stal ieders hart met zijn vertolkingen van 'Love' en in de tweede set 'Jealous Guy'. De jongen uit Hoorn met het aparte zachte stemgeluid kreeg de hele zaal stil. Kees Prins was een leuke verrassing met 'A Hard Days Night' en 'Nowhere Man'.
Henk Hofstede waagde zich aan 'Strawberry Fields' en 'I am the Walrus'. Het was apart om deze studionummers live te horen. Dat gold ook voor 'Tomorrow Never Knows' uitgevoerd door Leona - een gewaagd stukje waarbij de redelijk in de buurt wist te komen van Beatle-soundtrack, inclusief achterstevoren klinkende gitaar.
Overigens meneer Hofstede, John zong aan het einde van 'Strawberry Fields' "cranberry sauce", niet "I buried Paul" wat u maandag zo ludiek aan het einde van het liedje zong. Ken uw klassiekers.
Het ging nog even mis toen Annet Malherbe te hard op de bel sloeg en deze op het podium tuimelde, een fles water omstootte en het publiek nat spatte. Niet dat dit echt de pret drukte. Rock-'n-roll in de polder, weet je wel.
De avond werd afgesloten met 'The Ballad of John and Yoko' en dat was tot mijn opluchting het enige wat over Yoko hoorden. Gelukkig haalde niemand het in zijn hoofd om een imitatie Yoko neer te zetten, want hoeveel ik Lennon ook bewonder en van zijn muziek kan genieten, het feit dat hij zijn vrouw liet mee blèren op sommige tracks mag toch zeker als een dwaling worden gezien. Ach, imperfectie is wat helden menselijk maakt. En Lennon blijft een held. Ook dertig jaar na zijn voortijdige dood.
Lees ook de recensie van Nowhere Boy.
Video: Een dagje Abbey Road
Op een warme dag in augustus in het jaar 1969 poseerden The Beatles op het zebrapad vlakbij de EMI studio's aan Abbey Road voor de gelijknamige hoes van hun laatste album. Sindsdien komen fans van over de hele wereld naar deze historische plek in de popmuziek om zichzelf te laten fotograferen op het zebrapad.
-Michael Minneboo