Psychopaten? Check! Slagwapens? Check! Blunderende politieagenten? Check! Bloederige wraakacties? Dubbelcheck! Welkom wederom in Zuid-Korea, waar de monsters zowel in Seoul als op het vreedzame platteland (in casu een eilandje voor de kust) huizen. Bok-nam wordt door haar man en diens broer mishandeld en misbruikt, en als sloof gebruikt door haar schoonfamilie (tezamen vormen ze de complete eilandbevolking, dat houdt het lekker overzichtelijk). Hae-won, een jeugdvriendin uit de grote stad, die overspannen is en haar rust op het eiland komt zoeken, kijkt de andere kant op wanneer haar vriendin haar om hulp smeekt. Hoe lang kan zij zich afzijdig houden?

Als dan eindelijk, ontelbare vernederingen en een dramatisch ongeval verder, het rooimes voor het eerst in een kwelgeest wordt geplant, is het gejuich niet van de lucht. Bedevilled ((niet te verwarren met het Zuid-Koreaanse I Saw The Devil) dat ook op Imagine draaide) is echter geen ordinaire wraakfilm à la I Spit On Your Grave, maar vooral ook een aanklacht tegen de onverschilligheid van de egocentrische, moderne mens, en doet in zijn thematische uitwerking denken aan Lars von Triers Dogville.

Psychopaten? Check! Honkbalknuppels? Check! Blunderende politieagenten? Check! Bloederige wraakacties? Dubbelcheck. Welkom in Zuid-Korea (in Noord-Korea zijn er officieel geen psychopaten, behalve zij die de regering vormen). In I Saw The Devil (niet te verwarren met het Zuid-Koreaanse Bedevilled dat ook op Imagine draaide) bezegelt een seriemoordenaar zijn lot als hij de verloofde van een politierechercheur als slachtoffer kiest. In een mum van tijd heeft de door verdriet en wraakgevoelens overmande jongeman de dader opgespoord, maar in plaats van deze in te rekenen onderwerpt hij hem aan een kat-en-muisspel. Eigenrichting, jongens en meisjes, lijkt een fijn gevoel te geven, maar probeer het niet thuis; uiteindelijk betaal je een veel te hoge prijs.

Kim Ji-woon, die geschiedenis maakte met het ambivalente en uiterst lugubere A Tale Of Two Sisters, levert een eveneens ambivalente achtervolgings- en wraakthriller af die niet voor de zwakkeren van maag is (laat dat maar aan die dekselse Koreanen over) en een moreel oordeel aan de kijker laat. I Saw The Devil is een mokerslag die misschien een half uur te lang duurt en best met wat minder slachtoffers had gekund om zijn punt te maken, maar desalniettemin een aanrader is voor hen die ook The Chaser hoog hebben zitten.

De film staat als comedy gecategoriseerd in het Imagine-programma, maar het had ook als wraakfilm of nouvelle violence kunnen zijn: James Gunns inktzwarte superheldenspoof Super tapt weliswaar uit hetzelfde vaatje als bijvoorbeeld Kick-Ass, maar gaat een stap verder. Wanneer gefrustreerde burgerman Frank (Rainn Wilson) zich als The Crimson Bolt aan de misdaadbestrijding wijdt om zijn vrouw terug te winnen van een zware gangster, krijgen we ook de minder positieve gevolgen van zijn heldendaden te zien; Frank maakt geen onderscheid tussen drugsdealers en een stelletje dat voordringt in de rij. En let ook even op het slachtoffer van een pedofiel: nadat Frank deze laatste het ziekenhuis in heeft gemept, pikt het jongetje diens portemonnee om even later weer vrolijk op te duiken als 'slachtoffer' van een volgende pedofiel. Franks blik op Goed en Kwaad is, zacht gezegd, een beetje uit balans. Al is nachtclubeigenaar Jocko (Kevin Bacon), die Franks vrouw stal en weer aan de drugs hielp, zonder enige twijfel een schoft van een zeldzaam kaliber.

Frank krijgt in zijn strijd hulp van een licht ontspoord meisje, Libby (een fantastische Ellen Page), die zichzelf omdoopt tot Bolty, de Robin bij Franks Batman. Dat blijft niet zonder verregaande gevolgen (Libby is zo mogelijk nog gestoorder dan Frank), maar wanneer de eindconfrontatie tussen Frank en Jocko plaatsvindt, hopen we maar op één afloop. En al is die afloop voor Frank dan niet wat hij verwachtte, uiteindelijk vindt hij berusting.
James Gunn leerde de kneepjes van het vak bij Troma - het is dan ook geen verrassing dat Troma-baas Lloyd Kaufmann nog even opduikt als een voorbijganger die 911 belt.

Anders Thomas Jensen mag het wonderkind van de huidige Deense cinema genoemd worden; als regisseur/scenarist maakte hij geschiedenis met eigenzinnige, inktzwarte komedies als Adam's Apples en The Green Butchers, als scenarist voor anderen gooide hij hoge ogen met Brothers, Open Hearts, After The Wedding en -recentelijk- In a Better World. In die scenario's voor anderen laat hij zich doorgaans van een veel serieuzere kant zien, maar in zijn eigen films gooit hij alle remmen los. In At World's End, dat geregisseerd werd door Tomas Villum Jensen (geen familie), krijgt Jensens frivolere kant voor de verandering alle ruimte.

Centraal staat de jacht op een bloem in de jungle van Sumatra, die hen die van de bloemblaadjes eten het eeuwige leven zou schenken - zo beweert althans een verwilderde Deen die een BBC-team een kopje kleiner heeft gemaakt omdat die de bloem wilde meenemen. De stuntelige psycholoog Adrian wordt naar Indonesië gestuurd om aan te tonen dat deze man, die 129 jaar oud beweert te zijn, ontoerekeningsvatbaar is en hem aldus voor de doodstraf te behoeden. Voor Adrian (de altijd geweldige Nikolaj Lie Kaas) en zijn mooie assistente (Brigitte Hjort Sørensen, een soort Deense Billie Piper) het weten, zijn ze samen met de Indonesische autoriteiten en een Amerikaanse gangster (een heerlijk schmierende Steven Berkoff) verwikkeld in een bloederige jacht op de bloem. Stereotypen (corrupte, gewelddadige Indonesische politie) en actiefilmclichés (denk aan James Bond en Indiana Jones) worden niet geschuwd - ze worden met veel plezier en venijn tot in het absurde uitgespeeld door beide Jensens. De inktzwarte humor en onverwachte wendingen waar scenarist Jensen een patent op heeft, zijn eveneens volop aanwezig en maken van At World's End een guilty pleasure die niet gemist mag worden.

Even was er grote ongerustheid ontstaan op de Facebook-pagina van Jan 'Mr Horror' Doense, voormalig directeur van Imagine: de naam van 13 Assassins-regisseur Miike Takashi kwam voor op de lijst van vermiste personen na de aardbeving in Japan, zo meldde de Franse website Cineallance. Stephanie Trepanier van het Canadese Fantasia International Film Festival wist te melden dat ze op 17 maart nog met hem had geskyped, maar nog was de ongerustheid niet helemaal weg, want daarna was het weer akelig stil gebleven rond de beminnelijke filmmaker. Totdat op 4 april op Facebook een bericht verscheen van Michele de Angelis: 'got a post from him... he's fine'.
Gelukkig zal de vertoning van 13 Assassins op het Imagine niet gekleurd worden door een rouwstemming, en kan er volop genoten worden van Miike's kleurrijke samoerai-extravaganza. Lees mijn eerdere recensie van de film hier.

It's Hammer time! Wake Wood is een productie van de legendarische, opnieuw leven ingeblazen productiemaatschappij van klassieke Engelse horror. Regissseur Keating kiest -goddank- voor de niet-ironische aanpak en levert een sfeervolle mix af van Pet Sematary en The Wicker Man: in het dorpje Wakewood worden de doden tot leven gewekt met behulp van oude heidense rituelen. Een jong stel sjoemelt een beetje met de regels van het spel wanneer ze de kans aangeboden krijgen om hun te jong gestorven dochtertje nog drie dagen bij zich te hebben, en dat betekent stront (in dit geval: bloed) aan de knikker. Timothy Spall, bij het grote publiek vooral bekend uit een Harry Potter-film of twee, verleent als de pater familias van Wakewood de film een welkome mate van Engels excentriciteit. En ja, er vloeit ouderwets veel bloed door bovennatuurlijke oorzaken, als is de verantwoordelijke voor het gruwelijkste ongeval een nerveuze stier.

Het is al vaker bewezen: ook voor een goede scifi-film heb je niet meer nodig dan een goed script, een stel goede acteurs en een frisse visie op het genre. Regisseurs Amber Benson en Adam Busch hebben het vak ongetwijfeld geleerd van Joss Whedon, in wiens Buffy The Vampire Slayer zij jaren hebben meegedraaid, respectievelijk in de rollen van Tara en Warren. Die wist tenslotte als geen ander hoe je goede plots met spitse dialogen, intermenselijke relaties en nerdy humor samenbracht. Drones is precies dat: scifi op menselijk niveau waar slechts een of twee special effects aan te pas komen, en die zich in zijn geheel in de beperkte ruimte van een kantoor afspeelt.
Jonathan M. Woodward is de 'nobele werkbij' die verliefd wordt op Amy (Angela Bettis), die een alien blijkt te zijn. Wat heet, het halve kantoor blijkt uit aliens te bestaan, ieder met zijn/haar eigen verborgen agenda incognito op aarde. Wat volgt is een romantische komedie met een twist (The Office meets Mork And Mindy), die ondanks de beperkte middelen met veel zwier is gedraaid en met duidelijk plezier is geacteerd. Angela Bettis heeft blijkbaar een patent op offbeat-rollen; enkele jaren geleden stal (en brak) ze onze harten al als May in de gelijknamige film. En hee, is Amy niet een anagram van May?

We hadden al Snakes On A Plane, op het festival draait Some Guy Who Kills People en ook Hobo With A Shotgun doet precies wat er op het etiketje staat. Rutger Hauer is de homeless boy van dienst die orde op zaken stelt in een tot op de fundamenten corrupt stadje. De titel floept in vette jaren-70-letters in beeld, terwijl Hauer op idyllische klanken en in felle snoepkleuren aan boord van een goederentrein het stadje binnenrijdt. Eenmaal gearrriveerd ziet hij hoe de Drake-dynasty (aangevoerd door een over-the-top schmierende Brian Downey) de inwoners terrroriseert en er niet voor terugdeinst een familielid publiekelijk op gruwelijke wijze te onthoofden, waarna een (en ik gebruik dit woord eufemistisch) dame in witte bontjas en bikini zich douchet in de bloedfontein. Troma is er niets bij. HWAS is - zoals u al vermoedde - dan ook één grote knipoog naar de exploitatiefilm van weleer. Maar dergelijk postpostpostmodernisme kennen we ondertussen wel. Wie een oprechte ode aan de jaren-70-film wil zien verwijs ik naar de gruizige oldschool-sf van Duncan Jones’ Moon of giallo-pastiche Amer, dat in mei in de bioscopen komt. HWAS is niet meer dan de aangeklede versie van de Grindhousetrailer waar hij uit voortgekomen is.

Niet dat er niets te genieten valt. Rutger Hauer is een charismatisch acteur wiens screen presence niet te onderschatten valt, ook niet in een C-film als deze. Zijn personage krijgt iets meer diepgang dan de meeste van zijn genregenoten -zijn obsessie voor een grasmaaier in de etalage van een doe-het-zelf-zaak krijgt een ontroerende verklaring, en ook zijn zwak voor een prostituee wier leven hij redt, raakt een (zij het kleine) snaar. Iets meer van deze elementen en de film was boven zichzelf uitgestegen, zoals indertijd Braindead, waarmee HWAS al -onterecht- vergeleken is. Het gevreesde moordenaarsduo The Plague (‘Oh no! Not The Plague!’), dat wordt ingehuurd om Hauer een kopje kleiner te maken, ziet eruit alsof het is samengeraapt uit kostuumresten van Monty Phyton And The Holy Grail en rijdt op motoren die een doodskist achter zich aanslepen; bovenal is dat hilarisch, maar zeker niet zo dreigend als het verondersteld wordt te zijn. Misschien mis ik de clou van een wel degelijk goed vertelde grap en wil ik er meer van maken dan het is, maar ik vind HWAS als exploitatiefilm nu vooral een geval van net niet fout genoeg. Daar verhelpt ook het uitbranden van een bus vol schoolkinderen door de bad guys niets aan.

Het Imagine wil de laatste jaren serieuzer genomen worden door pers en publiek. Dan is de guilty pleasure van Hobo With A Shotgun als openingsfilm een opmerkelijke keuze, ook al was Rutger Hauer gisterenavond eregast en hoorde de vertoning bij een package deal. Het was bij mijn weten ook de eerste keer dat festivaldirecteur Phil van Tongeren zich vooraf verontschuldigde voor het geweld dat het publiek te zien zou krijgen. Al met al viel dat geweld wel mee, getuige de twee jongetjes naast mij die tamelijk onbewogen bleven zitten, alhoewel (ook een primeur bij een Imagine-openingsfilm!) een bescheiden aantal mensen wegliep. Maar dat kan natuurlijk ook van verveling of dorst zijn geweest.

Van 13 t/m 23 april vindt in het Amsterdamse Kriterion de 27e editie van het Imagine Filmfestival plaats, dé vrijplaats voor films in de genres fantasy, horror, sciencefiction en animatie. Naast de vertoning van ongeveer 45 lange en 25 korte films gaat het festival in gesprek met binnen- en buitenlandse gasten en bedient het de die-hard horrorfans op hun wenken tijdens The Night of Terror. Zone geeft vijf keer twee kaartjes weg (zie onderaan).

Openingsfilm is Hobo With A Shotgun van Jason Eisener, een film die ooit begon als neptrailer in het Grindhouse-project van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. Het is een mooie aanleiding om hoofdrolspeler Rutger Hauer, Neerlands meest succesvolle acteur in Hollywood, de Career Achievement Award uit te reiken voor diens bijdrage aan de fantastische film. Dat lijkt misschien een enigszins vreemde keuze, want naast Hauers sleutelrol in het baanbrekende Blade Runner (Ridley Scott, 1982) is hij niet in heel veel fantastische of genrefilms te zien geweest, toch? Die rollen zijn in elk geval ver in de minderheid bij zijn rollen in ‘gewone’ films. Toch noemen we even The Hitcher (waarin hij met verve een van de grotste engerds uit de genrefilm neerzet) en zijn bijrollen in Sin City en Batman Begins, alsmede zijn rol als vampier Lothos in de originele speelfim van Buffy the Vampire Slayer - al zullen alle betrokkenen die laatste film liever vergeten. Bovendien staat Hauer op de rol als Abraham van Helsing in Dracula 3D, die in 2012 moet uitkomen. Hoe dan ook zal de aanwezigheid van de charismatische Hauer de openingsavond de nodige luister bijzetten. Helaas voor alle gewone stervelingen is die voorstelling al uitverkocht, maar de film zelf zal tijdens het festival nog een paar keer te zien zijn. Volgens recensent Richard Scheib van sf-, horror- en fantasysite Moria levert de film met zijn ‘high degree of farcically unreal gore’ een ‘level of cartoonishly surreal absurdism not unakin to The Evil Dead II or early Peter Jackson films like Bad Taste, Meet the Feebles and Braindead.’ Dat vooruitzicht kon dus slechter.

Over naar onze drie must see-tips. Allereerst is daar de subversieve, inktzwarte komedie Super van James ‘ Gunn, over een doorgedraaide stripclubeigenaar die het recht in eigen hand neemt als superheld Crimson Bolt, met alle desastreuze gevolgen vandien. Het uitzinnige Franse Rubber geeft de hoofdrol aan een moordzuchtige autoband en laat wederom zien hoe je met een goed idee geen groot budget nodig hebt. Bedevilled is een Zuid-Koreaans drama annex wraakfilm, door Britse cultfilmautoriteit Kim Newman (lees diens rubriek Video Dungeon in filmblad Empire) goed bevonden en een ‘black comic massacre’ genoemd.

De slotfilm, tot slot, is eveneens niet te missen: Source Code combineert de talenten van regisseur Duncan Jones, van het bejubelde Moon, en acteur Jake Gyllenhaal in een breinbrekende thriller die enigszins doet denken aan het werk van Christopher Nolan. Een grote aanrader.

Dan zijn er nog de vele nevenprogramma’s en -activiteiten: themaprogramma Cine Latino Fantástico richt de blik op de fantastische filmproductie in Zuid-Amerika en Mexico. Het tweede themaprogramma, Power to the People, belicht een relatief nieuw en dankzij internet almaar in belang toenemend fenomeen. Film is niet langer een onaantastbaar eindproduct, maar het startpunt van allerhande mutaties; remixes, alternatieve trailers, officieuze vervolgen van The Lord of the Rings, Lego-versies van Star Wars, het is op internet allemaal te vinden. Deze spannende nieuwe ontwikkeling wordt tijdens Imagine van vele kanten belicht. Het volledige programma en informatie over tijden en tickets vindt u hier.

Vijf keer twee vrijkaartjes!!!
Vanaf volgende week houden we op deze plek een Imagine-blog bij waar u onder andere kunt lezen welke kneiters u gezien moet hebben en welke floeperds u beter kunt mijden als de pest. Maar veel leuker nog dan onze meningen te lezen, is om een film zelf als eerste te zien (en onze meningen uiteraard dáárna te lezen). Zone 5300 en Imagine helpen u daar een handje bij en geven vijf keer twee kaartjes weg voor een film naar keuze tijdens het festival (uitgezonderd de openingsfilm, slotfilm en Night of Terror). Alles wat u hoeft te doen is ons een mailtje sturen met als subject 'Imagine 2011’ en vermelding van uw volledige naam en adres (inzenders zonder duidelijke subject- en’of adresvermelding verdwijnen meteen in de prullenbak).
Deze actie sluit op maandag 11 april 2010 om 12.00 uur. Prijswinnaars worden direct bericht en krijgen hun vrijkaarten thuisgestuurd.

Wilt u ook op de hoogte blijven van dit soort weggevertjes? Abonneer u dan nu op de nieuwsbrief via het Nieuwsbrief-formulier!