De director's cut die ik zag duurt 25 minuten langer dan de reguliere versie, wat het totaal op tweeënhalf uur bracht. Maar zó wervelend en vol visuele flair brengt Miike zijn zwaardvechtersepos op het scherm, dat het eerder als anderhalf uur voelde. Na een expositie die, sneller dan het oog kan volgen, de historische context van het verhaal uiteenzet - en waar niemand een jota van begreep (context schmontext) - werd er al gauw tot de overzichtelijke kern gekomen: er is een ongelooflijk sadistische slechterik, de broer van de Shaolin, die op de bloederigst mogelijke wijze uitgeschakeld dient te worden. Daartoe moeten de 13 samoerai uit de titel zich een weg hakken door een cordon van keizerlijk zwaardvoer in een drie kwartier durende, massale vechtscène, waarbij spectaculaire A-Team-achtige boobytraps niet geschuwd worden - met dát verschil dat ook een joviale bodycount hier uiteraard niet geschuwd wordt.

Welke scènes er precies extra waren aan deze director's cut kan ik niet zeggen, want ik heb de gewone versie niet gezien. Het kan zijn dat er wat extra hak- en splijtwerk ingemixt is, maar ik kan me ook goed voorstellen dat de scène waarin één van de samoerai, nadat hij diverse vrouwen tevergeefs heeft uitgewoond, zijn 'magnificent' lid uitprobeert op de burgemeester, de theaterversie niet heeft gehaald. Anderzijds: vergeleken met Miike-films als Visitor Q en Ichi The Killer was de bewuste scène nog best een toonbeeld van goede smaak en verfijnde humor.

Omdat Miike zelf niet bij de eerste internationale vertoning van zijn director's cut kon zijn, had hij een videoboodschap ter introductie opgenomen. Zó loyaal is zijn aanhang, dat hij een daverend applaus kreeg van een uitverkocht Luxor, nog vóór de tolk de boodschap aan het publiek had vertaald.