Een filmfestival zonder Takashi heb ik nog niet meegemaakt, en ook dit keer heeft hij zijn laatste productie afgevaardigd, een rechtbankfim gebaseerd op een videospel van Nintendo. In de toekomst worden in de strijd tegen misdaad rechtszaken in drie dagen beslist, iets dat meer druk op de presentatie advocaten legt... De jonge advocaat Phoenix Wright krijgt meer zaken op te lossen dan hij zelf had gedacht, ook om zijn jeugdvrienden uit het gevang te houden. Dit levert -- uiteraard -- een hoop verwikkelingen op, de 135 minuten zijn zó vol. De visuele grappen en de CGI zijn weer als vanouds.



Zoals het met Japanse films en zeker die van Takashi is: vraag je niet teveel af wat er gebeurt, maar geniet er van. Zo snap ik niet waarom dat blauwe pluchen tekenfilmfiguur voor het plot zo'n essentiele rol moet krijgen. Maar dat zijn de verkeerde vragen.

Kunstenaars gebruikten ooit nog metaforen als excuses om de vagina af te beelden; bekend voorbeeld is Gustave Courbet met zijn schilderij L’origine du monde (1866). De Belgische videokunstenaar Nicolas Provost herstelt die traditie met het openingsshot van zijn eerste speelfilm The Invader (L’envahisseur).

Het is het schoolvoorbeeld van een spraakmakende scène: de camera zoomt uit van tussen de gespreide benen van een naakte, blanke vrouw die op het strand ligt. Ze staat op en loopt langs andere zonnende nudisten naar de branding waar een aantal Afrikanen aanspoelen, waarvan we kunnen aannemen dat het bootvluchtelingen zijn.



Provost wil imponeren met zijn metafoor voor het Westen als vruchtbare akker waar derdewereldlanders naar hunkeren, maar naast de nodige ‘oohs’ en ‘aahs’ verwacht ik ook veel kromme tenen in de bioscoopzaal. Eén van de bootmensen ziet er nog verdacht fit uit, klaar om de dame uit het openingsshot het hof te maken. De rest van de film volgt deze overlever als illegale werknemer in Brussel.

Het lot van vluchtelingen in Europa als moderne slaven is een ideaal onderwerp voor hedendaagse verhalen, een schimmig gebied tussen goed en kwaad waarop filmmakers hun fantasieën kunnen loslaten (zie: Dirty Pretty Things). Amadou, de hoofdfiguur uit The Invader, maakt dan ook allerlei spannende dingen mee: hij heeft het gemunt op de mafiabaas, hij versiert een dame uit de kunstwereld en hij stalkt haar wanneer hij afgewezen wordt.

Amadou’s duistere Brusselse onderwereld wordt gecontrasteerd met chique, helverlichte appartementen en galeries gedecoreerd met bestaande kunstwerken (van Roni Horn, Bill Woodrow e.v.a.). Provost lijkt commentaar te willen leveren op het milieu dat hij goed kent, maar helaas blijft zijn impressie oppervlakkig. Daarbij blijft Amadou ondanks zijn misstappen de naïeve held uit het begin van de film, het clichébeeld van de nobele wilde in het Westen.

Provost laat in zijn kunst zien dat hij raad weet met het medium film; het in 35mm gerealiseerde Plot Point (2007), bijvoorbeeld, is een verzameling shots van voorbijgangers en politiemensen op Times Square, die door de montage en de soundtrack de indruk maakt van een bloedstollende post-9/11-thriller. Hier tovert hij realiteit om in film, maar andersom werkt het niet; ondanks goede bedoelingen blijft The Invader een filmkarikatuur van de realiteit.

Nog te zien op zo 29-1 (22:00, LV 3), ma 30-1 (21:30, P7) en wo 1-2 (20:00, Doelen JZ).

Soms is het aardig om te zien wat collegarecensenten van een film vinden, en de verschillende lijnen waaronder een film gewaardeerd wordt, waarbij het verrassend is dat dezelfde film soms leidt tot een waardering van nul (0) of vijf (5) sterren. Niet bij deze film. Hier kan ik me volledig aansluiten bij de recensie van Marcel Ruijters. Uitleggen waarom deze film 1 ster krijgt is een herhaling van zetten.

Ook voor wie niets met manga heeft is deze animatiefilm over striptekenaar Tatsumi Yoshihiro een aanrader. Een boeiend levensverhaal, waarin je ook wat te weten komt over de rol van strips in Japan. Tatsumi groeide op in het naoorlogse Osaka en was de pionier van een realistische vorm van manga voor volwassenen: Gekiga (= dramatic pictures). Net als in Nederland waren strips aanvankelijk alleen voor kinderen bedoeld. Hij had dus wel enige obstakels te overwinnen voordat hij een podium vond voor zijn erotische of rauwe oorlogsverhalen vol bedrog, moord en intelligente plots.

Wie zelf ook strips maakt en probeert aan de man te brengen zal wel het een en ander herkennen, ondanks de culturele verschillen en het feit dat veel scenes zich 30 jaar geleden afspelen. Het geploeter om de werkdiscipline erin te houden als het tegen zit, de euforisch makende geur van drukinkt als je voor het eerst je werk als boek in handen krijgt, de bewondering voor andere tekenaars (in dit geval Ozuka Osamu). Enkele heftige zwart/wit-verhalen uit zijn boeken worden afgewisseld met zijn eigen levensverhaal, dat in full color is. De vrij simpel geanimeerde figuren blijven heel dicht bij Tatsumi's tekenstijl, een genot om naar te kijken.

Japan, het hoeft niet altijd met robots, yakuza of samoerais in beeld gebracht te worden. De omschrijving in het programma belooft dat de menselijke maat hier centraal staat en dat klinkt heel aardig, maar we zien een boerenfamilie hier exact de dingen doen die we van boeren in films gewend zijn: kalveren naar buiten trekken, zwoegen, een vrouw zoeken, worstelen met financiële problemen, zelfmoord overwegen en stug voor zich uit zwijgen. De lethargische vertolkingen maken van wat een scherp portret had kunnen zijn een waar snorefest. Na de zelfmoordpoging barst men in even in een rake antiglobalistische analyse van de problematiek uit, maar dat is maar voor enkele minuten, te weinig voor een tweede waarderingssterretje.