Shamoto, een schlemielige handelaar in tropische vissen, ontmoet, nadat zijn puberende dochter Mitsuko betrapt is bij een winkeldiefstal, een conculega die in alle opzichten zijn tegenpool is. Deze Murata ontpopt zich van een joviale Ratelband tot een verkrachtende, manipulatieve sociopaat. Een volstrekte immorele übermensch die alles op zijn weg neukt of doodmaakt als hem dat zo uitkomt, en Shamoto tot medeplichtige maakt.
Wat begint als een zwarte komedie over een dysfunctionele familie laat Sion Sono vrolijk ontsporen tot een bloederig grand guignol. De overlevenden blijven net iets te lang doorglibberen over de tot kebab versneden verliezers, maar Cold Fish verveelt tot dan geen moment, mede dankzij de glansrol van Denden als Murata. Krankzinnige film, zoals er vroeger vaker te zien waren in het betreurde IFFR-programmaonderdeel Rotterdämmerung. Sion Sono geniet nog niet zoveel bekendheid als Miike Takashi, maar daar komt vast verandering in.

Een lange zit van tweeëneenhalf uur van vier Japanse spookverhalen door evenzoveel regisseurs, waarvan eerder melancholie dan griezelen verwacht moet worden. Er komen geen vrouwen met lange natte haardossen in voor, zo wordt er door Ochiai Masayuki bij het inleidende praatje op luchtige toon vermeld. En inderdaad, wie bloederige J-horror verwacht, zal bedrogen uitkomen; er vloeit nog geen druppel. The Arm is het meest grotesk, over een man die de arm van zijn geliefde leent, en op een gegeven moment deze voor zijn eigen rechterarm inruilt. Het is ero-guro van het meest kuise soort, en de digitale filmtechnieken maken de sfeer zeer onwerkelijk. The Whistler is wellicht het zwakste deel, ondanks het oogstrelende camerawerk dat we van Tsukamoto gewend zijn. De horror is de eenzaamheid van twee ongetrouwde zusters (waarvan een op sterven ligt), maar de afstandelijke, zeer esthetische benadering staat enige inleving nogal in de weg - misschien werkt het beter voor Japanners. The Nose is een traditioneel wreed sprookje over een boeddhistische priester met een afzichtelijke gok, die van de boeren een Elephant Man-behandeling krijgt. The Days after gaat over rouwverwerking en staat nog het verst af van wat je bij spookverhalen verwacht. Een stel ziet de geest van een op eenjarige leeftijd overleden zoon meegroeien, tot de band zeven jaar later begint te verslappen. De sfeer is niet bepaald een horrorverhaal, eerder de verstilde esthetiek van een Yasujirō Ozu.

Aangenaam dubbelproject van een Zweedse eeneiïge tweeling, die tien jaar lang door hun oom zijn gefilmd. Normale puberproblemen komen voorbij, maar er is een extra dimensie: Gustav is van normaal postuur, maar zijn broer Oskar lijdt aan dwerggroei. Oskar is de rebelse van de twee, maar is aan het eind van de film, als de tienerjaren bijna voorbij zijn, meer volwassen dan zijn broer. Ook de production values groeien met de film mee. Wat begint als een knoedel homevideo's, eindigt als een mooi geënsceneerd portret.

Mexico is een gevaarlijk land en Cuidad Juárez is de gevaarlijkste stad ter wereld, met een misselijkmakend aantal moorden (waarvan vele op vrouwen). Hoe dat komt, wordt hier haarfijn uit de doeken gedaan door een sicario ofwel huurmoordenaar in dienst van de narcos, die als een schoolmeester met een kladblok in de hand zijn carrière weergeeft. Zonder opsmuk, zonder gevoelens te tonen - tot hij komt bij het moment waarop ook voor hem, na jaren van ontvoeren, moorden en martelen een grens was bereikt.
Er bijven nogal wat psychologische vragen onbeantwoord (waarom de sicario als enige uit een gezin van 13 ervoor koos om voor de drugscartels te gaan werken en hoe later zijn gezin reageerde op zijn positie) maar we moeten het doen met wat men 'de banaliteit van het kwaad' noemt. En dat is ruimschoots voldoende, want het draaien van deze documentaire was dus ook bepaald niet zonder gevaar: de geïnterviewde heeft een prijs van een kwart miljoen op zijn hoofd staan, zo is in de aftiteling te lezen.

Een oorlogsheld is met hersenbeschadiging teruggekeerd en stookt nu een appartementencomplex warm, terwijl zijn dochter zijn huis heeft ingepikt en de post-communistische maffia aan de lopende band lijken in zijn ovens dumpt. De stoker wordt gespeeld door Mikhail Skryabin die we herkennen als de lijdzame Vietnamees uit Cargo 200. Het is wederom een sardonische komedie, maar Balabanov heeft er in een minder geïnspireerde bui voor gekozen de film vol te proppen met niets-aan-de-hand-popdeuntjes, als contrast met de wreedheden die we voorgeschoteld krijgen. In Cargo 200 plaatste dat de handeling goed in een historisch kader; hier werkt het op de zenuwen.

Terwijl iedereen flink over de zeik is van moslimterrorisme zijn er nog genoeg andere bloedige conflicten die bijna geheel genegeerd worden door de rest van de wereld. De langlopende burgeroorlog op Sri Lanka is er zo een. Flying Fish laat zien hoe mannen machteloos moeten toezien hoe het regeringsleger hun vrouwen inpikt. Aan de andere kant worden ze afgeperst door de Tamil Tijgers. Helaas is dit zo'n typische arthousefilm met trage, zeer trage shots van de natuur en slapende dorpelingen. Na twee uur begint de film ineens aan een eindspurt en wordt er in een WTF-moment een soldaat expliciet gebobbitt .

Drexciya is een korte film, bestaande uit reeks slordige shots van een leeg zwembad ergens in Ghana. Als de soundtrack nu was geweest van de gelijknamige band*), dan waren die 12 minuten misschien geen verloren tijd.
Imagine, the Sky (ja, die komma hoort zo) is van hetzelfde laken een pak, maar dan gedraaid in een blindenschool in Sierra Leone, waar men de gang van zaken in een rechtzaal naspeelt. Lukrake montage en niemand zegt iets interessants. Waarmee we zowaar een doublebill van nulsterrenfilms te pakken hebben.

*)Drexciya is Detroit electro met een intrigerend concept, namelijk een soort Atlantislegende over zwangere Afrikaanse slavinnen die tijdens de overtocht naar Amerika overboord waren gegooid. Zie ook de nevenprojecten Lab Rat, Arpanet en Dopplereffekt.

Mark Hartley herhaalt zijn Not Quite Hollywood, ditmaal over exploitatiefilms gedraaid op de Filippijnen en ja, het is andermaal dolle pret. Men haalt herinneringen op aan die doldwaze draaidagen in de zweterige jungle waar het wemelde van reuzenkakkerlakken en waar de locale arbeidskrachten spotgoedkoop waren. Nee, van veiligheidseisen zoals wij die nu kennen was absoluut geen sprake, maar ach, Francis Ford Coppola of Werner Herzog kan men hetzelfde verwijten. En hoewel vrouwelijke actrices zonder uitzondering topless in beeld kwamen, opende de Filippijnse trash cinema de weg voor bijvoorbeeld een Pam Grier, en niet onbelangrijk, het concept van vrouwen als sterke heldinnen (al dan niet gewapend met machetes, machinegeweren en gifslangen). Hoe vaak zie je nu een film met vier zwarte vrouwen in de hoofdrollen, wordt niet onterecht opgemerkt. Nog zo'n merkwaardige, ongemakkelijke paradox: veel knokfilms hadden revoluties tegen fascistische dictators als onderwerp, maar werden mooi gedraaid in een land dat gerund werd door... een fascistische dictator. Ferdinand Marcos liet zijn leger zelfs hand- en spandiensten verlenen voor de gevechtscènes die wat hogere production values vereisten!

Met o.a. John Landis, Eddie Romero, Joe Dante, Pam Grier, Lee Ermey (het beledigingenkanon uit Full Metal Jacket!), Roger Corman natuurlijk, maar (gelukkig) geen Quentin Tarantino.

Het hardwerkende, keurig geboende Japan is ver weg in deze lowbudget gangsterfilm; het zal de langdurige crisis zijn waarin het land verkeert. Uitgesproken gruizig is het decor, losers met lullige baantjes en onhandige drugdealers bepalen de cast. Het verhaal is niet veel méér dan een anecdote over een zak met drugsgeld die door een toevallige passant gevonden wordt. Plus nog enkele toevalligheden, die door het algemene sympatieke karakter van de film niet storend zijn. Met 75 minuten aan de korte kant, maar Japanse gangsterfilms willen nogal eens door langgerekt geslenter kopje-onder gaan, dus dat pakt juist goed uit.

Van een gevangeniseiland wil je alleen maar weg; meestal is het de eeuwige rebel die de ontwikkelingen naar een uitbarsting leidt, maar deze Noorse productie over een jeugdgevangenis in 1915 houdt de uit Amerikaanse voorbeelden bekende plotontwikkeling op een afstand, al scheelt het qua heroiek soms niet veel (vandaar dat de film naast de kneiter-waardering van vijf sterren grijpt). Bittere kou, een hypocriete directeur, de zelfmoord van een van de jongens en 'onuitsprekelijke handelingen in de wasruimte' leiden heel, heel langzaam tot een uitbraak. Over een hardvochtig regime gesproken: de jongens zijn -soms voor kleine vergrijpen- voor onbepaalde tijd gestraft, iets wat op huiveringwekkende wijze getoond wordt met de stalknecht die er als jochie belandde, maar inmiddels van middelbare leeftijd is.

Terzijde: anders dan in Essential Killing zien we hier wél een van de helden met een blijvend beschadigd been door de sneeuw strompelen. Zo hoort het!

Russische films proberen vaak de zinloosheid van het bestaan te bewijzen; Truce is hierop geen uitzondering. We volgen de lotgevallen van de jonge vrachtwagenchauffeur Egor. Een goeie kerel, zo leren we van alle bijfiguren die de revu passeren. Hij bekommert zich om zijn kameraad Quasimodo (inderdaad een aartslelijke jongen). De wereld is echter slecht en je kunt er alleen maar door besmet worden, alsof je een truck zonder wielen uit de modder probeert te trekken. En dus doet hij mee met het martelen van de dief die Egors oom van een smak geld beroofd heeft, en het stelen van hoogspanningslijnen - iets waarbij hij (uiteraard) bijna het leven bij inschiet. De cast is redelijk kleurrijk en de vertolking van Egor maakt indruk, maar de plot van Truce is toch te richtingloos om bevredigend te zijn.

Van de maker van Citizen Dog, een van de festivalkneiters van het IFFR 2006 (maar ook van het tegenvallende The Unseeable) is deze ode aan een tv-serie die in eigen land een ongekend succes was. Bent u echter geen Thai, dan is de kans groot dat dit superheldenverhaal in de tweede helft danig gaat vervelen. De Red Eagle is een Batman-achtige gemaskerde wreker die in het jaar 2013 de politie, de nucleaire lobby en het machtigste onderwereldkartel van Thailand tegenover zich vindt. De actiescènes zijn met veel visuele flair gedaan en dat is Sasanatieng ook wel toevertrouwd, maar de kijker moet ook een rammelend scenario vol clichés verdragen, plus af en toe verbijsterend slecht acteerwerk - ook al is dat heel misschien als pastiche bedoeld. Ja, ook de alles verklarende flashback is van de partij: onze held en de superschurk van dienst, de eveneens gemaskerde Black Devil, kennen elkaar van een geheime militaire operatie uit het verleden - de stoplap der inspiratieloze schrijvers.
Naar verluidt was de regisseur na de opnamen het spektakelgenre beu. Dat verbaast niet echt.

Dado en Miguel zijn Filipijnse gastarbeiders in Taiwan. Het zijn tegengestelde karakters; de een is een tobber, de ander een flierefluiter en geen van beiden is bijzonder snugger. Het eerste half uur is een sociaal-realistisch immigrantenportret met aandoenlijke liefdesproblemen zoals we uit de Britse cinema kennen. Daarna wordt deze thematiek verlaten en belanden we in een lauwe komedie over een gevonden luxe sofa die het duo naar hun bescheiden appartement probeert te verslepen, maar denk hierbij niet teveel aan Laurel & Hardy of Beavis & Butthead. Zo grappig wordt het op geen stukken na.

Animal Kingdom is een heftig portret van een criminele Australische familie dat past in het gezelschap van Chopper, Romper Stomper en Ghosts of the Civil Dead. De openingscène hakt er al meteen in: Joshua, net 18 jaar, wacht op de ambulance voor zijn moeder die zojuist aan een overdosis is overleden. Intussen kijkt hij naar een infantiel tv-spelletje. De hele film zal het gaan over de onmogelijkheid om gevoelens te tonen, met name angst. Joshua's nieuwe onderkomen vindt hij bij zijn oma Janine, die een heel nest vol in verwarrende middelen handelende zonen heeft, die haar om haar geringe gestalte liefkozend 'Smurf' noemen. Stuk voor stuk enge ooms, maar elk met hun eigen psychopathische trekjes. Ook Janine mag er wezen vanwege haar haast incestueuze geknuffel.

Zoals gezegd regeert de angst, want de politie trekt het net rond de familie strakker aan en het duurt niet lang voor er doden aan beide kanten vallen, met Joshua er middenin. Wurgende spanning is het gevolg, met korte explosieve geweldsuitbarstingen. Guy Pierce is de besnorde agent die zich vaderlijk over Joshua probeert te ontfermen.

Het is een bekend recept: twee personages worden gevolgd en zullen elkaar pas aan het eind treffen. Omdat er tot dat moment weinig opzienbarends gebeurt, valt te verwachten dat die ontmoeting dan ook van dramatische aard zal zijn om het geduld van de kijker te belonen. Zo ook in dit Griekse grotestadsbeeld, al zal misschien niet ieders geduld toereikend zijn.
We zien de ietwat roekeloze puber Haris (Harry, volgens de ondertiteling) en de met zich zelf in de knoop zittende politieman Vasili (Billy) met hun typerende bezigheden: Haris rommelt wat met een vriendinnetje, feest met zijn vrienden, is fanatiek aan het skaten en doet wat stomme dingen, zoals iedereen die ooit jong is geweest -maar geen nood, 'wasted' hoeft niet opgevat te worden als: dit wordt weer zo'n hip gedoe over jongeren die naar de klote gaan. De middelbare Vasili tobt over zijn huwelijk, zijn familie, zijn werk en de moeizame samenwerking met collega's, maar pakt uit levensangst geen enkel probleem goed aan. En intussen is het bloedheet.
Als je de zaal eenmaal verlaten hebt, winnen de filmtitel en de landerige sfeer aan betekenis, zeker als je de Griekse rellen van het afgelopen jaar in herinnering brengt.

Vincent Gallo speelt een Afghaanse verzetsstrijder die door de Amerikanen wordt gevangen genomen, ontsnapt en op de vlucht blijft in een onherbergzaam winterlandschap. Het is een zeer fysieke, maar zwijgende rol. Blijkbaar kon men geen Afghaanse acteur vinden, of werd dit idee als 'box office poison' in de preproductiefase afgeserveerd. Ongetwijfeld was woede over de Amerikaanse bemoeienissen in Afghanistan een van de drijfveren van de makers -we zien het veelbesproken waterboarden en het ouderwetse beukwerk tijdens de ondervragingen- maar een politiek geëngageerde film is het niet geworden. Eerder een onhandige western-in-de-Poolse/Russische(?) sneeuw, vol ongeloofwaardige plotwendingen: Vincent stapt in een wolvenklem (au! schoen vol bloed!) maar rent, na wéér een nipte ontsnapping, volkomen ongehinderd verder door de sneeuw. Onbedoeld komisch is het soms ook: als onze man zich in de nabijheid van houthakkers schuilhoudt, valt de eerste boom die omgaat uitgerekend op hem. Kortom, als no-brainer over een voortvluchtige gevangene is Essential Killing best geslaagd, vanwege de fraaie natuuropnames.