Bohdan Slama
27-01-2009 14:15 Venster 4
Tsjechische film over een bangige, met zijn homoseksualiteit worstelende
leraar die een betrekking neemt in een boerendorp. De door het leven
getekende boerin Marie vindt hem een stuk interessanter dan de drankorgels
die het mannenaanbod in het dorp bepalen, maar hij wordt verliefd op haar
lastige puberzoon Lada, die op zijn beurt zijn ambitieuze vriendinnetje
kwijtraakt. Dit klinkt als een recept voor een flauwe klucht vol stereotype
homo's en boeren, maar A Country Teacher is tot nu toe de
aangenaamste verrassing van dit IFFR vanwege het zeer goed afgewogen
scenario (van de regisseur zelf), het aangename verteltempo en de sterke
vertolkingen. De personages zijn stuk voor stuk geloofwaardig, die als
echte mensen hun goede en zwakke kanten hebben. Marie is een sterke vrouw,
maar als het haar allemaal teveel wordt, kan ook zij niet van de fles
afblijven en sterft er een kalf door haar onoplettendheid. Een film die je
in je hart sluit door zijn bescheidenheid en oog voor detail. Waar men in
Amerikaanse films zijn problemen uiteindelijk met een zekere mate van
heroiek te boven komt, staat hier de menselijke maat centraal. De acteurs
zijn allemaal goed en ook niet te mooi: het gegroefde smoelwerk van Zuzana
Bydzovska (Marie) is onvergetelijk.
Nick Moran
28-01-2009 09:30 Cinerama 1
Telstar is de biopic van het leven van Joe Meek, legendarische
Engelse producer van veel hitwerk eind jaren '50, begin jaren '60. In de
studio gevestigd in een woning boven een winkel wordt de ene
rock-'n-rollhit na de andere opgenomen, met de zangeres in de badkamer, de
strijkers in het opslaghok en de band in de voorkamer. En altijd: a nice
cuppa. Joe Meek is de wervelwindproducer, zakelijk ondersteund door The
Major (een rol van Kevin Spacey, recht uit Biggles). Vanwege een
rechtenconflict over zijn eerste grote hit ('Telstar') komt de studio
langzaam in geldnood, en ook Joe's fascinatie met zanger Heinz zorgt voor
een steeds slechtere sfeer. De studio gaat langzaam achteruit, the Major
houdt ermee op en Joe wordt steeds meer paranoïde, leidend tot de
dramatische ontknoping voor de ogen van de theejongen.
Feel-good-movie, waarvan het onderwerp al zo mooi is, en sommig acteerwerk zo prachtig, dat de wat fladderige filmische afwerking niet ergert.
Feel-good-movie, waarvan het onderwerp al zo mooi is, en sommig acteerwerk zo prachtig, dat de wat fladderige filmische afwerking niet ergert.
Simon Ellis
28-01-2009 11:45 Cinerama 2
De term 'dogging' duidt op lekker anoniem hopsen, in Nederland zou het A58-seks
heten. Toch is het in dit verhaal vooral een kapstok om de het
relatieperikelen van een groepje twintigers op te hangen. Typische BNN-film
waarvan de open omgang met seks in de Engelse context waarschijnlijk het
pluspunt is. Ook typisch BNN is: wat hilarium, geen onaffe verhaallijntjes,
en geen verrassingen. Precies goed voor de doelgroep, anderen lopen een
groot risico zich te vervelen.
Anne Hathaway speelt de onuitstaanbare Kym die een dagje uit de detox mag voor de bruiloft van haar zus Rachel. Een prachtrol voor beide zussen, die elkaar met hun goede bedoelingen en onderhuids borrelende wrok in de houdgreep hebben. Waarom genieten we er toch zo van om mensen zo'n puinhoop van een feest te zien maken? Helpt het om onze eigen futiele probleempjes te relativeren misschien? De vriendin naast me had er wel een theorie over na het aanhoren van het publiek in de rij voor ons.
Leipe koppies tekenen kan Rafael Badilla als de beste, laat hij nog maar
eens zien in Galerie
Viakunst, gelegen in de Karel Doormanstraat. Handgeschilderde variaties
op posters van cultfilms zoals Eraserhead of Reservoir Dogs
voor belachelijke prijzen die een opgewekt humeur geven. Uit te checken
halverwege schouwburg en Cinerama.
Julio Bressane
27-01-2009 22:45 Cinerama 4
Het surrealisme is dood en films die hedentendage het predikaat
'surrealistisch' meekrijgen, zijn opvallend vaak saai en traag als een
kerkdienst. Komt het doordat filmmakers surrealistische schilderijen
in het achterhoofd hebben? Ook deze rolprent is in dit bedje ziek. Man
ontmoet vrouw op een verlaten kerkhof. Zij is alleen op de wereld, vertelt
ze. In scene twee geeft hij haar dictee over planten en vergiften, ongeveer
een kwartier lang. Hierna begint hij plechtstatig kiekjes van haar kut te
maken: een soort Sex voor de Buch voor intellectuelen. Zucht.
Pablo Larraín
26-01-2009 22:15 Cinerama 3
Klootzakken zijn er in soorten en maten. De een wordt dictator van een
land, de ander beperkt zich tot zijn directe omgeving. Vergeleken bij Raul,
een hufter van het zuiverste water, is de Chileense dictator Pinochet (ten
tijde van wiens regime deze film speelt) bijna een lieverdje. Dat maakt een
scène vroeg in de film, waarin Raul een oud vrouwtje ‘te hulp
schiet’, al snel duidelijk. Raul, behept met een voor de kijker
onzichtbaar charisma waar zijn naasten onvoorwaardelijk voor blijken te
vallen, heeft maar één doel: de Chileense Tony Manero
worden in een contest. Wee degene die hem daarbij voor de voeten loopt,
zoals de plaatselijke bioscoopeigenaar die het gore lef heeft om de
versleten kopie van Saturday Night Fever te vervangen door een
fonkelnieuwe Grease.
Als het niet zo in-en intriest was zou het hilarisch zijn: Rauls zelfgemaakte ‘discovloer’ en dito discobol, een voetbal beplakt met stukjes gebroken spiegel, de schofterige manier waarop Raul zijn mededansers behandelt, zijn knoestige danspasjes. Maar het is niet de bedoeling van regisseur Pablo Larraín dat we ook maar één moment sympathie voelen voor deze loser. Wanneer Rauls vriendin en diens dochter door de geheime politie aan een verhoor worden onderworpen bereikt zijn gedrag een nieuw dieptepunt. Love it or hate it, maar wanneer Larraíns aanklacht tegen een verrotte maatschappij is bezonken, blijft dit portret van een klootzak langer bij dan je eigenlijk zou willen. En uiteindelijk is dat geen slecht resultaat.
Als het niet zo in-en intriest was zou het hilarisch zijn: Rauls zelfgemaakte ‘discovloer’ en dito discobol, een voetbal beplakt met stukjes gebroken spiegel, de schofterige manier waarop Raul zijn mededansers behandelt, zijn knoestige danspasjes. Maar het is niet de bedoeling van regisseur Pablo Larraín dat we ook maar één moment sympathie voelen voor deze loser. Wanneer Rauls vriendin en diens dochter door de geheime politie aan een verhoor worden onderworpen bereikt zijn gedrag een nieuw dieptepunt. Love it or hate it, maar wanneer Larraíns aanklacht tegen een verrotte maatschappij is bezonken, blijft dit portret van een klootzak langer bij dan je eigenlijk zou willen. En uiteindelijk is dat geen slecht resultaat.
Simon Ellis
27-01-2009 13:15 Pathé 5
‘I don’t know what it means exactly - but I’ve seen
it,’ aldus een keurige dame van middelbare leeftijd, wanneer een
straatinterviewer haar vraagt of ze weet wat ‘dogging’
betekent. ‘Dogging’ is een Engels fenomeen: seks in
auto’s op openbare plekken, al dan niet met publieksparticipatie. De
levens van de werkeloze journalist Dan, zijn eikelige neef Rob, het
bakvisje dat op het doggingforum post als ‘Horny Geordie Girl’
en de stalkende-maar-in-wezen-o-zo-romantische Jim zullen nooit meer
hetzelfde zijn na een nachtje Carry On Dogging in het Lake District.
Wat een edgy document had kunnen zijn over (het gevaar van) seks met onbekenden (een resultaat van de eeuwenlange Engelse seksuele onderdrukking), is nu eerder Sleepless In Seattle voor de internetgeneratie; een romantische komedie met een sentimentele/moralistische ondertoon die gul op de lach mikt. Niet slecht, bij vlagen zelfs hilarisch, maar het gevoel dat de film nooit echt uit de startblokken komt beklijft. En wat de film in de Tiger-competitie doet, is ons eerlijk gezegd een beetje een raadsel...
Wat een edgy document had kunnen zijn over (het gevaar van) seks met onbekenden (een resultaat van de eeuwenlange Engelse seksuele onderdrukking), is nu eerder Sleepless In Seattle voor de internetgeneratie; een romantische komedie met een sentimentele/moralistische ondertoon die gul op de lach mikt. Niet slecht, bij vlagen zelfs hilarisch, maar het gevoel dat de film nooit echt uit de startblokken komt beklijft. En wat de film in de Tiger-competitie doet, is ons eerlijk gezegd een beetje een raadsel...
Vantevoren werden we door de programmeur gewaarschuwd dat niet iedereen de
film zou uitzitten. Dat deed hij erom: dan wordt uitzitten toch een
prestatie. En dat was het. Doelloze machts- en seksspelletjes verworden tot
een perverse geweldsorgie als een derde gnoom er in betrokken wordt. Totdat
de schaar in de kut en de tepels gezet wordt.
In de nazit vond een oudere baard dat hij gechoqueerd was door het geweld tegen vrouwen. Wat door twee andere bezoeksters ferm werd betwist. De regisseur had heel veel woorden nodig om uit te leggen dat de karakters al 'exhausted' waren aan het begin van de film. Waarna de enige vraag blijft: was het publiek bedoeld als slachtoffer/dader in de perverse machtsspelletjes van de regisseur? We don't play that game maar hebben wel respect voor de aanpak: een vijfsterrenpoging om nul sterren te halen.
In de nazit vond een oudere baard dat hij gechoqueerd was door het geweld tegen vrouwen. Wat door twee andere bezoeksters ferm werd betwist. De regisseur had heel veel woorden nodig om uit te leggen dat de karakters al 'exhausted' waren aan het begin van de film. Waarna de enige vraag blijft: was het publiek bedoeld als slachtoffer/dader in de perverse machtsspelletjes van de regisseur? We don't play that game maar hebben wel respect voor de aanpak: een vijfsterrenpoging om nul sterren te halen.