Tsjechische film over een bangige, met zijn homoseksualiteit worstelende leraar die een betrekking neemt in een boerendorp. De door het leven getekende boerin Marie vindt hem een stuk interessanter dan de drankorgels die het mannenaanbod in het dorp bepalen, maar hij wordt verliefd op haar lastige puberzoon Lada, die op zijn beurt zijn ambitieuze vriendinnetje kwijtraakt. Dit klinkt als een recept voor een flauwe klucht vol stereotype homo's en boeren, maar A Country Teacher is tot nu toe de aangenaamste verrassing van dit IFFR vanwege het zeer goed afgewogen scenario (van de regisseur zelf), het aangename verteltempo en de sterke vertolkingen. De personages zijn stuk voor stuk geloofwaardig, die als echte mensen hun goede en zwakke kanten hebben. Marie is een sterke vrouw, maar als het haar allemaal teveel wordt, kan ook zij niet van de fles afblijven en sterft er een kalf door haar onoplettendheid. Een film die je in je hart sluit door zijn bescheidenheid en oog voor detail. Waar men in Amerikaanse films zijn problemen uiteindelijk met een zekere mate van heroiek te boven komt, staat hier de menselijke maat centraal. De acteurs zijn allemaal goed en ook niet te mooi: het gegroefde smoelwerk van Zuzana Bydzovska (Marie) is onvergetelijk.

Telstar is de biopic van het leven van Joe Meek, legendarische Engelse producer van veel hitwerk eind jaren '50, begin jaren '60. In de studio gevestigd in een woning boven een winkel wordt de ene rock-'n-rollhit na de andere opgenomen, met de zangeres in de badkamer, de strijkers in het opslaghok en de band in de voorkamer. En altijd: a nice cuppa. Joe Meek is de wervelwindproducer, zakelijk ondersteund door The Major (een rol van Kevin Spacey, recht uit Biggles). Vanwege een rechtenconflict over zijn eerste grote hit ('Telstar') komt de studio langzaam in geldnood, en ook Joe's fascinatie met zanger Heinz zorgt voor een steeds slechtere sfeer. De studio gaat langzaam achteruit, the Major houdt ermee op en Joe wordt steeds meer paranoïde, leidend tot de dramatische ontknoping voor de ogen van de theejongen.

Feel-good-movie, waarvan het onderwerp al zo mooi is, en sommig acteerwerk zo prachtig, dat de wat fladderige filmische afwerking niet ergert.

De term 'dogging' duidt op lekker anoniem hopsen, in Nederland zou het A58-seks heten. Toch is het in dit verhaal vooral een kapstok om de het relatieperikelen van een groepje twintigers op te hangen. Typische BNN-film waarvan de open omgang met seks in de Engelse context waarschijnlijk het pluspunt is. Ook typisch BNN is: wat hilarium, geen onaffe verhaallijntjes, en geen verrassingen. Precies goed voor de doelgroep, anderen lopen een groot risico zich te vervelen.

Anne Hathaway speelt de onuitstaanbare Kym die een dagje uit de detox mag voor de bruiloft van haar zus Rachel. Een prachtrol voor beide zussen, die elkaar met hun goede bedoelingen en onderhuids borrelende wrok in de houdgreep hebben. Waarom genieten we er toch zo van om mensen zo'n puinhoop van een feest te zien maken? Helpt het om onze eigen futiele probleempjes te relativeren misschien? De vriendin naast me had er wel een theorie over na het aanhoren van het publiek in de rij voor ons.

Leipe koppies tekenen kan Rafael Badilla als de beste, laat hij nog maar eens zien in Galerie Viakunst, gelegen in de Karel Doormanstraat. Handgeschilderde variaties op posters van cultfilms zoals Eraserhead of Reservoir Dogs voor belachelijke prijzen die een opgewekt humeur geven. Uit te checken halverwege schouwburg en Cinerama.

Het surrealisme is dood en films die hedentendage het predikaat 'surrealistisch' meekrijgen, zijn opvallend vaak saai en traag als een kerkdienst. Komt het doordat filmmakers surrealistische schilderijen in het achterhoofd hebben? Ook deze rolprent is in dit bedje ziek. Man ontmoet vrouw op een verlaten kerkhof. Zij is alleen op de wereld, vertelt ze. In scene twee geeft hij haar dictee over planten en vergiften, ongeveer een kwartier lang. Hierna begint hij plechtstatig kiekjes van haar kut te maken: een soort Sex voor de Buch voor intellectuelen. Zucht.

Klootzakken zijn er in soorten en maten. De een wordt dictator van een land, de ander beperkt zich tot zijn directe omgeving. Vergeleken bij Raul, een hufter van het zuiverste water, is de Chileense dictator Pinochet (ten tijde van wiens regime deze film speelt) bijna een lieverdje. Dat maakt een scène vroeg in de film, waarin Raul een oud vrouwtje ‘te hulp schiet’, al snel duidelijk. Raul, behept met een voor de kijker onzichtbaar charisma waar zijn naasten onvoorwaardelijk voor blijken te vallen, heeft maar één doel: de Chileense Tony Manero worden in een contest. Wee degene die hem daarbij voor de voeten loopt, zoals de plaatselijke bioscoopeigenaar die het gore lef heeft om de versleten kopie van Saturday Night Fever te vervangen door een fonkelnieuwe Grease.

Als het niet zo in-en intriest was zou het hilarisch zijn: Rauls zelfgemaakte ‘discovloer’ en dito discobol, een voetbal beplakt met stukjes gebroken spiegel, de schofterige manier waarop Raul zijn mededansers behandelt, zijn knoestige danspasjes. Maar het is niet de bedoeling van regisseur Pablo Larraín dat we ook maar één moment sympathie voelen voor deze loser. Wanneer Rauls vriendin en diens dochter door de geheime politie aan een verhoor worden onderworpen bereikt zijn gedrag een nieuw dieptepunt. Love it or hate it, maar wanneer Larraíns aanklacht tegen een verrotte maatschappij is bezonken, blijft dit portret van een klootzak langer bij dan je eigenlijk zou willen. En uiteindelijk is dat geen slecht resultaat.

‘I don’t know what it means exactly - but I’ve seen it,’ aldus een keurige dame van middelbare leeftijd, wanneer een straatinterviewer haar vraagt of ze weet wat ‘dogging’ betekent. ‘Dogging’ is een Engels fenomeen: seks in auto’s op openbare plekken, al dan niet met publieksparticipatie. De levens van de werkeloze journalist Dan, zijn eikelige neef Rob, het bakvisje dat op het doggingforum post als ‘Horny Geordie Girl’ en de stalkende-maar-in-wezen-o-zo-romantische Jim zullen nooit meer hetzelfde zijn na een nachtje Carry On Dogging in het Lake District.

Wat een edgy document had kunnen zijn over (het gevaar van) seks met onbekenden (een resultaat van de eeuwenlange Engelse seksuele onderdrukking), is nu eerder Sleepless In Seattle voor de internetgeneratie; een romantische komedie met een sentimentele/moralistische ondertoon die gul op de lach mikt. Niet slecht, bij vlagen zelfs hilarisch, maar het gevoel dat de film nooit echt uit de startblokken komt beklijft. En wat de film in de Tiger-competitie doet, is ons eerlijk gezegd een beetje een raadsel...

Vantevoren werden we door de programmeur gewaarschuwd dat niet iedereen de film zou uitzitten. Dat deed hij erom: dan wordt uitzitten toch een prestatie. En dat was het. Doelloze machts- en seksspelletjes verworden tot een perverse geweldsorgie als een derde gnoom er in betrokken wordt. Totdat de schaar in de kut en de tepels gezet wordt.

In de nazit vond een oudere baard dat hij gechoqueerd was door het geweld tegen vrouwen. Wat door twee andere bezoeksters ferm werd betwist. De regisseur had heel veel woorden nodig om uit te leggen dat de karakters al 'exhausted' waren aan het begin van de film. Waarna de enige vraag blijft: was het publiek bedoeld als slachtoffer/dader in de perverse machtsspelletjes van de regisseur? We don't play that game maar hebben wel respect voor de aanpak: een vijfsterrenpoging om nul sterren te halen.