Snoeiharde, retespannende seriemoordenaarsfilm met meer onverwachte plotwendingen dan je met een stok kunt aanwijzen. In Korea kan het nog, anno 2009! Jung-Ho, een ex-detective, nu pooier, ziet zijn meisjes een voor een door de concurrentie opgekocht worden. Althans, dat denkt hij aanvankelijk. De moordenaar is al snel bekend en gearresteerd, maar daarmee is de spanning allerminst verdwenen, want daar is ook de immer blunderende politiemacht (een bekend Koreaans fenomeen sinds Memories Of Murder). Naast alle geldzorgen en kwetsuren heeft Jung-Ho nog te kampen met een aanzienlijk schuldcomplex aan gezien hij Jin-Mi, een van zijn trouwe hoertjes recht in de armen van de moordenaar stuurde en dus een en ander uit te leggen heeft aan haar dochtertje. Heftige emoties, komische uitglijers, veel bloederig hamerzwaaien en zoals gezegd volstrekt incompetente agenten. De burgemeester van Seoul krijgt poep in zijn gezicht van een boze burger.

IJskoud drama over de gevolgen van een stralingsongeluk op de vruchtbaarheid van de zoon des huizes. Zijn vrouw wil kinderen, maar wat zullen de gevolgen zijn? Op een gegeven moment wil je -net als de hoofdpersonen- gewoon weg, en is het tijd voor een tukje. Bij het ontwaken blijkt hij dood en gaat zij baren. Dan is het filmpje klaar.

Hongkongse horror-thriller. Agent raakt bij een aanhouding zwaargewond, en beweert later dat een geest zijn leven heeft gered. Reden om hem over te plaatsen naar een afdeling waar regel nummer 1 geldt: er bestaan geen geesten. Maar ondertussen.

Zo komen we in een kat- en muisspel van geesten en speurneuzen, uitmondend in een confrontatie met een geest die het liefst bezit neemt van keurige schoolmeisjes. Die dit dan ook meestal op bloederige wijze bezuren. Uiteraard weten we halverwege al hoe de film gaat aflopen, het enige van belang is de manier waarop. De film is soms zó druk dat het ten koste gaat van de spanning.

Ongecompliceerd maar indringend portret van een uitgerangeerde goochelaar/fakir in een smoezelige Singaporese kroeg. Vet als een sumoworstelaar, door vrouw verlaten en zwaar aan de drank, lijkt er geen hoop meer voor Francis. Zijn zoon moet zichzelf opvoeden terwijl pa in een plens kots zijn roes uitslaapt. De goochelaar probeert het, geplaagd door schuldgevoelens, tenslotte nog een keer, en zal hierbij zeer ver gaan. De fakirstunts zijn in niets verhullende close-ups gefilmd: glas kauwen, vuurspuwen, spietsen en nog meer wegkijkertjes, het is allemaal authentiek (letterlijk dicht op de huid dus), wat voorkomt dat de ontroering teveel afglijdt naar sentimentaliteit.

Een zekere magie kan deze ansichtkaartenvoorstelling uit Quebec niet ontzegd worden; archiefbeelden hebben dat nu eenmaal. De beeldrijm waarmee alles aan elkaar gebreid wordt maakt er helaas al snel een slaapverwekkend lesje aardrijkskunde van.

Er is er altijd wel een film bij die er slechts op uit is de meest geharde kijker uit te dagen met pure wanstaltigheid. Dit jaar is dat dit Koreaanse zelfkantportret van een pooier en zijn hoer in een desolate industriële hel. Geen middel wordt in de kast gelaten om duidelijk te maken dat het leven zwaar kut is: waanzin, doelloosheid, zelfverminking, seks met dieren en een expliciete miskraam. In een grove korrel gefilmd uiteraard. 128 minuten kunnen lang duren, heel erg lang.

Filmmaker met een boodschap wil het publiek overtuigen dat het Chili van nu nog even verknipt is als ten tijde van Pinochet, en brengt deze boodschap middels een gluiperige bruut als hoofdpersoon, die geobsedeerd is door zijn disco-dans-carriere. Zo plat als de hoofdpersoon, zo plat is de film.