Peperdure, bontgekleurde, geparfumeerde SF-drol van bijna tweeënhalf uur. Zeer hoge irritatiefactor vanwege de zinloze effectenlawine en bombastische soundtrack (recht-op-en-neer industrialmetal in de knokscenes, 'alle 13 klassiek' in de rest). Boodschap: oorlog is stout en wie een oorlog begint, moet voor straf vroeg naar bed. Hoewel Japanners erom bekend staan dat ze technologie omarmen, zijn al hun SF-films gebaseerd op het overbekende Frankensteincomplex. Zo ook bij Casshern. Hier creëert een aristocratische onderzoeker een nieuw mensenras uit aan flarden geschoten kanonnenvlees (er woedt namelijk een oorlog) met een soort nanobot-technologie. De manier waarop deze creaturen zich bewegen, deed me denken aan de legendarische trashfilm Zombie Holocaust: eerst strompelen, dan rennen, dan weer strompelen... Al snel blijkt de regeneratieve gave van deze 'Neo-Sapiens' soort als sneeuw voor de zon verdwenen, zodat ook aan hun kant het bloed rijkelijk kan vloeien in latere knokscenes. Na bijna te zijn uitgeroeid, vinden de uitgeputte, laatstovergebleven mutanten een schuilplaats vanwaaruit ze -get this- binnen vijf seconden op z'n A-Teams een compleet robotleger in elkaar weten te knutselen. Wraak! Toegegeven, ik heb wel een zwak voor dit soort koddige speelgoedrobotjes. Maar dat is de enige reden waarom deze film nog net één ster krijgt en geen groot zwart gat. Wat een ellende.

Twijfelen over het aantal sterren is niet mogelijk bij deze mooi-animeerderij op basis van Zero-Content. Het Totaal Afwezig Zijn Van Een Verhaal ™ in deze bombastische dialogenbrij brengt de makers aan het twijfelen; in het laatste kwartier, moet in ene een personage de boel (welke boel?) in 2 zinnen uitleggen. Daarna wordt de boel (welke boel?) afgerond met moralistisch geneuzel.
De soundtrack kan oprecht K.U.T. genoemd worden, van Europe hardrock tot Japanse Clannad / Enya en een toefje Requiem van Mozart, alles op volume 10. Visueel overweldigend, dat wel ja, maar alleen maar omdat er geen maat gehouden wordt: een blanco pixel? snel een particle-system erop!

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’.
Deze keer: regisseurs van videoclips en commercials hebben doorgaans een aandachtsspanne van één tot drie minuten. Hoedt u als ze debuteren met een sf-spektakel van tweeënhalf uur.

De toetsing: Je hebt over the top, en je hebt over the top. En dan heb je ‘Casshern’. Voormalig clipregisseur Kiriya houdt van zijn klassieken, van ‘Metropolis’ tot ‘Star Wars’ en van ‘Akira’ tot ‘Blade Runner’ en Albert Speer en weer terug. Bovendien kijkt hij ook niet op een stijlwisselinkje meer of minder, en is hij verrukt van alle mogelijke filters die er op een camera of in een computer zitten. Kazuaki gedraagt zich als een kind dat maar niet kan kiezen uit alle verschillende materialen in zijn nieuwe kleurdoos, en ze daarom allemaal door elkaar gebruikt. Ook het script, over opstandige mutanten die vernietigende robots op een fascistoïde mensheid afsturen, lijkt zo nu en dan uit de koker van een twaalfjarige te komen. De vraag is natuurlijk (ironisch toontje) of dit alles zal eindigen met de totale vernietiging van de aarde, zoals alleen de Japanners dat kunnen. Ondertussen is er ook de Grote Boodschap dat mensen niet in staat zijn om géén oorlog te voeren, en die wordt eindeloos en genadeloos door uw strot geduwd. Maar het ziet er dus wel allemaal prachtig uit, overzichtelijk geserveerd in blokjes van 5 tot 10 minuten. De recensent en het publiek twijfelen tussen één en vijf sterren. Het worden er toch vijf, wegens een onvergetelijke filmervaring, waar nog lang discussie over mogelijk is.