Japans? Seriemoordenaar? In een rolstoel? Spraakcomputer? Punk? Charismatische hoofdrol? Hola, dát moet ik gaan zien, mompelde uw nederige recensent likkebaardend, bij het lezen van de press-blurb. Heel eventjes, na het doven van de lichten, sloeg de twijfel toe: dit gaat toch geen lukrake collage van lelijke, uit de hand geschoten videobeelden worden? Niks hoor! Late Bloomer stelt geen moment teleur en kan wel eens tot een grote undergroundhit uitgroeien. Sumida Masakiyo, de gehandicapte held, is cool met een grote c en speelt min of meer zichzelf: loltrappend en bierzwaaiend met zijn makkers op punkconcerten. Hij is dus 'one of the guys' met één verschil, namelijk dat een vriendinnetje voor hem niet weggelegd is. Hoe bizar het gegeven ook op het eerste gezicht ook lijkt, de woede achter zijn ontwapenende grijns wordt allengs voelbaar. Een eveneens gehandicapte vriend zegt het zo: dit is dus de wereld; niets dan muren. Sumida pikt het in elk geval niet langer met al die gezonde klootzakken om hem heen. Heftige en intelligent gemaakte film.

Stelling: De festivalcatalogus strooit met vergelijkingen met het werk van Louis Buñuel en Jan Svankmajer; tien tegen één dat díe verwachtingen niet worden waargemaakt.

De toetsing: Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ‘Vaterland’ komt nog niet in de buurt van de cinematografische verbeelding van een Buñuel of Svankmajer, maar daar kan de regisseur niets aan doen (vooropgesteld dat hij niet zijn eigen catalogustekst schrijft). Wat blijft is een niet onaangenaam vreemde film over een trio broers dat na lange tijd terugkeert op het landgoed van hun ouders, om daar de traditionele jacht te openen op geheimzinnige boswezens die men skeleters noemt. Je hoeft geen Einstein te zijn om na vijf minuten al te raden om wat prooi het hier gaat. Gooi er verder nog wat mumbo jumbo tegenaan en je hebt al snel een surrealistisch sfeertje, dat helaas nogal prozaïsch en soms ronduit lelijk wordt gefilmd. Het einde van de film zou door een catalogus-journalist wellicht omschreven worden als een ode aan ‘Easy Rider’. Hoofdrolspeler Karel Rooden kent u wellicht nog als Rasputin uit ‘Hellboy’; halverwege ‘Vaterland’ realiseert Rooden zich dat hij in de verkeerde film zit en scheert hij zijn baard af, en verandert aldus in een variant op een Pruisische generaal.

Stelling: Mijn god, niet wéér een onuitstaanbare tiener die alles wat los en vast zit, filmt met zijn camera, inclusief het neukende vriendinnetje van zijn broer.

De toetsing: Het meest onverwachte moment in de film komt wanneer de film breekt. Wanneer de film weer gerepareerd is, krijgen we nog de laatste twee minuten en de aftiteling, die ons geen nieuwe inzichten verschaffen in de puisterige tiener Jakob. Jakob filmt zichzelf, mensen in de metro, zijn broer, het vriendinnetje van zijn broer en zijn eigen vriendinnetje. We zien Jakobs onzekerheden en onvermogen om echt te communiceren (het is een euvel waar wel meer IFFR-filmprotagonisten last van hebben). We zien ook hoe hij geobsedeerd is door het zwangere vriendinnetje van zijn broer, die Jakob tijdens een gefilmde vrijpartij een betekenisvolle blik toewerpt. We zien Jakob en een vriend het huis van volslagen onbekenden, die zo dom waren de deur open te laten staan, kort en klein slaan. Waarom? De kijker komt het niet te weten, zoals dat wel vaker het geval is in een IFFR-film. Dames en heren filmmakers, doe volgende keer eens gek, en gebruik de videodagboekvorm eens binnen een meer narratieve context; dat is niet vies en helpt tegen het in slaap vallen. Film hoeft niet altíjd als het leven zelf te zijn, tenslotte.
Conclusie: niet goed, niet slecht, alleen een beetje overbodig. Wat zag producent Wim Wenders in dit project wat wij niet zagen?

Stelling: Het is weer makkelijk scoren met een koddige documentaire over die kleurrijke zigeuners: camera aan en de gulle lach volgt vanzelf.

De toetsing: Oom Muzo, de intellectueel van de Macedonische Roma-zigeunerhoofdstad Shutka, schrijft al 20 jaar aan een woordenboek, en levert ook de teksten aan charmezanger Remko. Die teksten krijgt Muzo direct van God, en wanneer Remko op een dag een tekst weigert zakt hij natuurlijk meteen naar de onderste regionen van de Shutka Top 40. In Shutka wordt op vampiers gejaagd, die je kunt herkennen door je kleding binnenstebuiten aan te trekken en door de armen van de vampierjager Suljo te koekeloeren. In Shutka komen meer demonen voor dan waar ook ter wereld (Sunnydale is er niets bij), en die worden bestreden door onder andere tante Didara, bijgenaamd The Terminator. Er is een man die niet als boom in Shutka wil reïncarnereen en daarom alle bomen in het stadje omzaagt. Er worden kampioenschappen gehouden wie de grootste en schoonste (!) illegale cassettebandjesverzameling van Shutka bezit. Er is een grafschenner die vol trots voor de camera toont hoe hij de plaatselijke begraafplaats van alle kruizen berooft. Er is de boomlange derwisj die met een opdondertje trouwt, er is de dorpshomo annex travestiet, er zijn paarden die zijn bezeten van demonen met varkenskoppen en rode oogjes. Shutka, kortom, is een rariteitenkabinet en een freakshow, en je vermoedt dat het hier een mockumentary betreft, waarin de regisseur authentieke beelden van een parodistisch commentaar voorziet. Maar nee, alles wat je ziet is echt. Regisseur Aleksandar Manic, een innemende en welbespraakte man, kwam op het spoor van Shutka omdat hij hoorde dat men er op vampiers jaagt. Hij had nooit verwacht op zo’n goudmijn te stuiten. Nadat hij eenmaal het vertrouwen van de Roma-bevolking had gewonnen (iets wat je niet zomaar doet), gaven de mensen zich bloot. Hoewel… niemand zat te popelen om voor het oog van de camera te verliezen in de cassettebandjescompetitie. ‘The Shutka Book Of Records’ moet je zien om te geloven.

Begaafde kunstacademiestudente Jin raakt gefascineerd door de dood als ze toevallig de kans krijgt een bloederig auto-ongeluk te fotograferen. Heftig! Geil! Tweelingzus Jas vindt het maar zozo. Na de necro-esthetiek van beroemde fotografen als Joel-Peter Witkin en WeeGee te hebben ontdekt, is het hek van de dam en begint Jin serieuze zelfmoordneigingen te vertonen. 'Suspend disbelief' is hier het devies: ik heb in mijn studietijd zelf ook zo'n Witkin-fase gehad en ik kan u verzekeren dat esthetisch genot niets ernstigs losmaakt als er geen sprake is van innerlijke demonen. Het jeugdtrauma dat Jin met zich meedraagt is helaas niet van het overtuigende soort - tenminste, niet tot de uiteindelijke ontknoping. Halverwege lijkt de psychodrama-brandstof op te zijn en slaat 'Ab-Normal Beauty' om in een middelmatige thriller rond een snuffteepje van een onbekende afzender. Het spel van de in HongKong beroemde tweeling Race en Roseanne Wong weet dit merkwaardig onevenwichtige verhaal echter te redden. En er wordt echt geschilderd -dat zie je ook niet in elke film.

Het mogelijke, totaal uit de handgelopen vervolg op het schrijnende Folie privée zit boordevol lelijke uit de klei getrokken walekoppen. Zanger komt per ongeluk in een nasmeulende Bermuda-relatiedriehoek terecht.
In de traditie van C'est arrivé, inclusief hèt citaat van het festival: "Cherchez la putain, Lars!"

Peperdure, bontgekleurde, geparfumeerde SF-drol van bijna tweeënhalf uur. Zeer hoge irritatiefactor vanwege de zinloze effectenlawine en bombastische soundtrack (recht-op-en-neer industrialmetal in de knokscenes, 'alle 13 klassiek' in de rest). Boodschap: oorlog is stout en wie een oorlog begint, moet voor straf vroeg naar bed. Hoewel Japanners erom bekend staan dat ze technologie omarmen, zijn al hun SF-films gebaseerd op het overbekende Frankensteincomplex. Zo ook bij Casshern. Hier creëert een aristocratische onderzoeker een nieuw mensenras uit aan flarden geschoten kanonnenvlees (er woedt namelijk een oorlog) met een soort nanobot-technologie. De manier waarop deze creaturen zich bewegen, deed me denken aan de legendarische trashfilm Zombie Holocaust: eerst strompelen, dan rennen, dan weer strompelen... Al snel blijkt de regeneratieve gave van deze 'Neo-Sapiens' soort als sneeuw voor de zon verdwenen, zodat ook aan hun kant het bloed rijkelijk kan vloeien in latere knokscenes. Na bijna te zijn uitgeroeid, vinden de uitgeputte, laatstovergebleven mutanten een schuilplaats vanwaaruit ze -get this- binnen vijf seconden op z'n A-Teams een compleet robotleger in elkaar weten te knutselen. Wraak! Toegegeven, ik heb wel een zwak voor dit soort koddige speelgoedrobotjes. Maar dat is de enige reden waarom deze film nog net één ster krijgt en geen groot zwart gat. Wat een ellende.

Het begint al met het praatje van de scenarist en hoofdrolspeler. Het enige wat hij ons vooraf mee te delen heeft, is dat dit de enige echte joodse film is in de afgelopen 4000 jaar. Dat is de macht van de grote getallen, want vooral de eerste 3890 jaar was de concurrentie buitengewoon moordend.

Het plot is van deze komedie is al net zo simplistisch: man in ultra-orthodoxe wijk van Jeruzalem doet niet veel anders dan jaren bidden om zijn nogal geweldadige verleden, zijn kwaadheid en armoede te overwinnen en daarnaast hoopt hij op een kind, een zoon natuurlijk. God stelt hem op de proef en zorgt er natuurlijk voor dat alles goed komt.

Wat is er nou in godsnaam zo speciaal aan deze ultravoorspelbare film? De hoofdrolspeler is een tot religie gekomen Bekende Acteur, die zichzelf speelt, en er hebben Echte Orthodoxe Joden aan meegewerkt. Dat is heus wel een beetje bijzonder: neem een camera ter hand in de ultra-orthodoxe wijk in Jeruzalem en je ziet meer onderduikende joden dan de afgelopen vijftig jaar in oorlogsfilms. Toch is het feit dat er echte christenen meespelen in een EO-film geen aanbeveling. En hoe zou een fanatieke moslimfilm nu ontvangen worden? Normaal zou je een film van een religieus fanaticus over zijn eigen geloof terecht wantrouwen, maar als christelijk reli-toerist komt het je maar wat goed uit dat deze film de werkelijkheid behoorlijk wat mooier laat lijken dan het is.

De onbedoelde ironie van deze luchtige komedie is dat de ultra-orthodoxe hoofdrolspeler zijn agressie en kwaadheid probeert te overwinnen middels zijn geloof, terwijl luttele kilometers verderop in naam van datzelfde geloof een strijd wordt uitgevochten met de Palestijnen, een verwijzing die in de film natuurlijk vakkundig ontbreekt. De man is het prototype van de joodse fanaticus: alleen bidden, niet werken. Waar de film ook niet over rept is het feit dat deze man er vast van overtuigd zal zijn dat op grond van zijn Torah de gruwelijkste gewelddaden geoorloofd zijn. En in tegenstelling tot de gemiddelde moslimterrorist die zijn eigen handen nog vuil maakt, is deze man wegens zijn geloof door de staat Israel vrijgesteld van militaire dienst.

De scenarist en hoofdrolspeler, die zichzelf immers speelt in de film, leunt dus relaxed achterover, laat de agressie over aan anderen en maakt een fijne komedie. Laat u als festivalbezoeker niet om de tuin leiden: die zoete nasmaak van de film is de smaak van bloed. Echt bloed van echte mensen van de laatste 60 jaar.

Tweede dag zonder hoeren. Als onderzoeker moet men geduldig zijn. De hoerenkans is immers niet meegewogen in selectie van de rolprenten. Sommige hoerenfilms hebben dus het lijstje met gereserveerde films net niet gehaald. Zo blijkt So Cute, net van de lijst afgevallen, goed te zijn voor 6 hoeren. Om het proces eerlijk te houden, kunnen deze dames jammergenoeg niet meegerekend worden.

Hoer-o-meter totaal 27 films:
12 hoeren in hoofd of bijrol
9 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks
1 hoerendaad

Nog steeds meer dan 3 hoeren in 4 films.

Gemakzuchtige en flauwe kopie van 'South Park: Bigger Longer & Uncut'. Karakterloze poppen, een dictator die een liedje zingt en een handvol geslaagde grappen uitgesmeerd over 100 minuten.

Noot: Er wordt in de film gekotst.

Waar in 'South Park: Bigger Longer & Uncut' Canadezen nog zwarte kraaloogjes hadden, is hier ieder figuur hetzelfde Thunderbirds-poppetje. Dat werkt minder goed. Voorderest een paar uitstekende grappen als de kotsscène of de zwarte panters, maar uiteindelijk niet genoeg om de vergelijking met SP positief te kunnen doorstaan. Dat krijg je ook als je te serieus die latente politieke boodschap wil brengen.

Twijfelen over het aantal sterren is niet mogelijk bij deze mooi-animeerderij op basis van Zero-Content. Het Totaal Afwezig Zijn Van Een Verhaal ™ in deze bombastische dialogenbrij brengt de makers aan het twijfelen; in het laatste kwartier, moet in ene een personage de boel (welke boel?) in 2 zinnen uitleggen. Daarna wordt de boel (welke boel?) afgerond met moralistisch geneuzel.
De soundtrack kan oprecht K.U.T. genoemd worden, van Europe hardrock tot Japanse Clannad / Enya en een toefje Requiem van Mozart, alles op volume 10. Visueel overweldigend, dat wel ja, maar alleen maar omdat er geen maat gehouden wordt: een blanco pixel? snel een particle-system erop!

Zondagochtend, een keurige flattoren in Mexico. Moeders laat zoonlief + vrindje achter de X-box met geld voor pizza en belofte dat ze zich zullen gedragen. 14-Jarige, landerige knulletjes zetten de zaak naar hun hand, en de pizzabezorger blijft ook koppig. Het buurmeisje wil graag gebruik maken van de oven. De goed ingezette landerigheid tussen 4 personages wordt uitgespeeld tot een soort van coming-of-age film, wat uiteindelijk toch wat afbreuk doet.

De regisseur van dit echtscheidingsdrama is in de zaal, en wil graag achteraf discussieren over de film. Het drama, met het zoontje als biljartbal, speelt zich ter verhoging van de sfeer af in de Ardennen.
Prima materiaal voor een kleine zendgemachtigde, wel achteraf het nummer van Korrelatie tonen.