Thrillers met geheimzinnige moordenaars, tieners die een foute beslissing nemen en daar voor moeten boeten en bloed, veel bloed: ik krijg er geen genoeg van. Scenarist Zidrou levert, samen met tekenaars Benoît Ers en Ludo Borecki en inkleurster Scarlett Smulkowski, een strip af die een originele draai geeft aan het genre.

In de hoofdrol: een politiek correct samengesteld clubje van zestienjarige tienermeisjes. Een zwart meisje, een eenarmig gehandicapt meisje, eentje met een hoofddoek, een rosse en een boekenworm. Net een reclame voor Benetton. Ik lach, maar zulke initiatieven kunnen we natuurlijk enkel toejuichen. Temeer daar de meiden normaal en natuurlijk met elkaar omgaan en de makers geen geforceerde, regenboogkleurige boodschap proberen mee te geven. Een maatschappij waarin alle mensen met zo’n verschillende achtergrond als gelijken, neen als vrienden, met elkaar omgaan is iets waar we nu nog enkel op kunnen hopen. En de verandering moet ergens ingezet worden. Daarmee komen we al meteen bij één van de sterkste punten van deze strip: de karakterontwikkeling. Zidrou neemt lang genoeg de tijd om zijn personages te introduceren, de dialogen vloeien natuurlijk en elk van de meiden heeft eigen unieke trekjes en eigenaardigheden. Dat geldt ook voor de moeders van deze vijf tieners. Moeders, geen vaders, want de vijf hoofdrolspeelsters hebben allemaal geen (thuiswonende) vader meer. Daaruit vloeit de rest van de plot, als bij wonder, mooi uit voort.

Het alleen opvoeden van kinderen is een ondankbare taak, die bovendien bemoeilijkt wordt door tijds- en geldgebrek. U kunt zich wel voorstellen dat de meisjes vaak overhoop liggen met hun respectievelijke moeders. Op een bepaald moment, wanneer ze allemaal zitten te klagen over de vrouw die hen gebaard heeft, ontdekken de vijf een mysterieuze website. Daarop kan je tegen betaling gelijk wie laten straffen op gelijk welke manier. De meisjes denken dat dit een grap of een spelletje is en verzinnen, in stijgende lijn van gruwelijkheid, straffen voor hun moeders. Als de eerste straf echter daadwerkelijk wordt uitgevoerd door een akelige man in een zwarte pietkostuum gaat de bal aan het rollen. De verdere uitwerking van de plot verloopt langs de geijkte paden. Doch, dankzij de zo goed getroffen karakters en het vrij bloederige einde van de strip raakt het verloop je meer dan de doorsnee thriller. De tekeningen zijn niet slecht maar ook niet van een alles overtreffende schoonheid. Het verhaal wordt goed verteld en het ritme van de platen zit goed. Basta. Wat ook zeer duidelijk is, is dat de tekenaars zeer goed naar Bruno Gazzotti gekeken hebben. Een beetje bewondering en creatief stelen is goed, maar deze strip mist grafisch gezien toch nog een eigen smoelwerk. Ze is zeker niet slecht, maar de computereffecten liggen er soms toch iets te dik op. Gelukkig is dat allemaal niet het belangrijkste bij dit soort uitgaven. Dat is namelijk het plot. Moeder Killers is spannend, schiet met een grote vaart vooruit en laat je benieuwd naar het volgende deel achter. Missie geslaagd.

Peter Moerenhout schrijft strips, schrijft over strips en interviewt stripmakers. Hij schrijft ook nog andere dingen en maakt muziek. Ga gerust eens kijken op zijn blog. Het doet geen pijn.