Aanstormend striptalent Robert van Raffe is momenteel bezig aan zijn eerste graphic novel: Dandy tegen wil & dank. Gelukkig doken er in het verleden hier en daar al wat kortere werkjes van hem op. Zone 5300, Plots Stripmagazine, Eisner, Vormberichten, NRC Next en Passionate publiceerden allen reeds werk hem. Dat zijn niet de minsten.

Dit jaar deed van Raffe mee aan 24 Hour Comic Day en maakte het verhaal Syrena. Hij stuurde het verhaal in voor De Plastieken Plunk, maar greep jammerlijk naast de prijzen. Dat is begrijpelijk, want als men 24 strippagina’s maakt in 24 uur tijd zonder te slapen kan men geen perfectie afleveren. Toch is dit één van de beste 24 Hour Comics die ik onder ogen kreeg sinds Randall. C’s Als er lucht is moet ge ademen. Van Raffe neemt zichzelf als onderwerp. Meestal zijn de resultaten daarvan stevig in de realiteit verankerde filosofische bespiegelingen over het dagelijkse leven. Dat krijg je als je tijd hebt om na te denken over wat je gaat maken en ook een voorliefde hebt voor filosofie.

Syrena is een aaneenschakeling van scènes die zich afspelen met pauzes van soms zelfs acht jaar en handelt in hoofdzaak over hoe mensen zich dingen herinneren en over meisjes. Initieel leidt dit tot een rechttoe rechtaan verhaal, maar later, naarmate slaapgebrek en caffeïnemisbruik zich opstapelen, neemt het verhaal een magisch-realistische wending. Sfeervolle droombeelden vermengen zich met de subjectieve herinneringen van de maker en leiden tot symbolische pagina’s en gebeurtenissen die het verhaal naar een hoger niveau tillen.

Een trucje dat vele tekenaars gebruiken tijdens zo’n tekenmarathon is paginavullende tekeningen maken. Dat gaat lekker snel vooruit. Ook van Raffe hanteert deze techniek af en toe. Meestal leidt dat tot niet veel, maar in Syrena zijn deze pagina’s dankzij hun compositie en onderwerp mijn favorieten. Op sommige pagina’s staat zelfs maar één tekening die niet eens paginavullend is. Deze zijn echter op zo’n manier in het verhaal verwerkt dat het gebruik van dit stijlkenmerk het trucje overstijgt. Met andere woorden: het past in het verhaal en draagt bij aan de sfeer. Van Raffe hanteert een zeer simpele tekenstijl met dunne lijntjes waarvan idioten denken “Hé, dat kan ik ook!” tot ze het proberen en jammerlijk de mist ingaan. Elk van de in minieme aantallen aanwezige lijntjes staat op zijn plaats. Less is more, als het ware. Van Raffe houdt ook tot op het einde van het verhaal dezelfde grafische standaard aan en ook dat is een krachttoer want verlies aan kwaliteit is meer regel dan uitzondering wanneer men aan de 24 Hour Comic Day meedoet. Voor de liefhebber van de betere graphic novel is dit een werkje dat niet in de verzameling mag ontbreken.