Strips waar geschiedenis in verwerkt wordt zijn meestal nogal zwaar op de hand. Te veel feitjes, teveel jaartallen, een gebrek aan vaart, knullige dialogen en dergelijke meer neuken het genre in de reet zoals populistische, rechtse politieke partijen dat doen bij hun kiesvee. Af en toe belandt er dan eens een uitzondering op ons bord. Amai, dat kan smaken.

Dit derde deel van de reeks De Wezentrein is het begin van een nieuwe cyclus. Nog zoiets dat op de zenuwen kan werken: dan heb je al eens een mooi afgerond verhaal en dan plakken ze er een cyclus of dertig achteraan. In dit geval is het vervolg echter meer dan welkom. De Wezentrein gaat over een nogal vaak vergeten stukje Amerikaanse geschiedenis. Omdat de weeshuizen in de grote stad stilletjes aan begonnen over te lopen en die bengels teveel geld gingen kosten duwde men ze de trein op naar het wilde westen. Daar was nog ruimte genoeg en liep het vol met (onguur) volk dat best wel een kind kon gebruiken. Al wat je moest doen was opdagen wanneer de trein langs kwam en je kon je een zoon of dochter naar believen uitkiezen.

Uiteraard werd het leven van de wezen er niet echt beter op. Meisjes kregen op te jonge leeftijd plots een bruidegom aangesmeerd en werden min of meer gebruikt als dienstslavin en opblaaspop. Jongens verging het iets beter, gezien die meestal niet verkracht werden. Broertjes en zusjes werden van elkaar gescheiden en leefden nu plots honderden kilometers van elkaar bij andere gezinnen. Bovendien gingen de papieren van de wezen, als ze die al hadden, “verloren” zodat ze ook alle hoop kwijt waren om elkaar terug te vinden. In de eerste twee delen konden we volgen hoe het de jonge Jim vergaan is. Deze tweede cyclus concentreert zich op zijn broertje Joey en op Lisa, een meisje dat zich het lot van Joey aantrekt. De plot is zeer slim opgebouwd en zorgt voor heel wat spanning. Het verhaal schakelt om de paar pagina’s heen en weer tussen 1920, de periode nadat Joey en Lisa net van de trein gekomen waren en 1991. Dat 1920 is doorspekt met drama, gruwel, ontsnappingspogingen, colts en oplichters zal u waarschijnlijk niet verbazen, maar scenarist Philippe Charlot weet ook 1991 interessant te houden. Joey en Lisa, intussen oude van dagen, krijgen namelijk een brief van het “National Orphan Train Complex”, een organisatie die zich bezig houdt met het in kaart brengen van de treinwezen, hun geschiedenis en hun afkomst. Het is een uitnodiging voor een reünie en de twee vatten de lange treinreis daarheen aan. Ondertussen verwijzen hun dialogen op cryptische wijze naar allerhande avonturen die ze hebben beleefd in het verleden.

Ook het feit dat elk tijdvak steeds slechts in enkele pagina’s behandeld wordt alvorens naar het andere geswitcht wordt én dat bijna elke scène met een soortement cliffhanger eindigt zorgt ervoor dat er vaart in het verhaal zit. De dialogen zijn zeer geloofwaardig en af en toe, gelukkig, ook grappig. Charlot moet hier een jongentje van een jaar of zes en een meisje van om en bij de vijftien jaren oud verbeelden en dat is geen kattenpis. De tekeningen bieden wat tegengewicht voor het donkere onderwerp. Xavier Fourquemin tekent in een naar moderne animatiefilms verwijzende stijl: karikaturaal, zwierig en met de decors die gedetailleerder uitgewerkt zijn dan de personages. Die stijl zorgt ervoor dat er heel wat beweging in de pagina’s zit en dat de personages uitstekend acteren. Voeg daar nog de kleurrijk lichte inkleuring van Scarlett Smulkowski (God, ik wou dat ik “Smulkowski” heette) aan toe en je begrijpt dat we hier met een winnaar te maken hebben.

Prachtige tekeningen, een verhaal met inhoud en suspense en aimabele personages: u zal zich geen buil vallen aan deze strip. Eén minpuntje wel: ik zit met een onbeantwoorde vraag. Gebaseerd op films, boeken en strips die zich in deze periode afspelen, vraag ik me al heel lang af wat dat toch is met die goederenwagons in het Amerika van die tijd. In al die verhalen zijn die steeds leeg of gevuld met stro zodat de hobo’s makkelijk van hot naar her kunnen treinen. Economisch geen rendabel model, maar qua dienstverlening kan de NMBS hier een puntje aan zuigen.