Humor in strips: velen proberen het, maar het is niet velen gegeven. Moeilijkste is het doelpubliek bepalen: teveel actualiteit en seks en het is niet meer voor de jongsten, te simpele grappen en je verliest het publiek dat zijn grollen van de bovenste plank wil. Het is moeilijk die gulden middenweg te vinden en te bewandelen.

Je kan uiteraard ook je zin doen (Dat het doelpubliek het schijt krijgt!) maar als je een strip maakt die in een blad voor het hele gezin verschijnt kan je natuurlijk niet overdrijven. Vele stripmakers maken de fout om te breed en te makkelijk te gaan wanneer ze geconfronteerd worden met zo’n doelpubliek. Zo niet: Remco Polman. De strip Floris van Dondermonde verschijnt al een wijle in stripblad Eppo. Floris is een macho ridder, een vrouwenversierder van de oude (middeleeuwse) stempel. Hij wordt omringd door typisch middeleeuwse sprookjesfiguren zoals draken, een hofnar, de zwarte ridder, magiërs en jonkvrouwen. Polman mengt verbazend veel moderne gegevens door deze historische setting: als er nachtlawaai is wordt “de baljuw gebeld”, van reizigers die onderdak zoeken moet eerst de asielaanvraag goedgekeurd worden en ook 800 jaar geleden bestonden er supermarkten.

Het introduceren van dat soort modernismen wordt zo subtiel en uitgekiend gedaan dat je het als lezer eerst zelf niet opmerkt, wat het bij ontdekking ervan des te grappiger maakt. Ook leuk is wanneer Polman de activiteiten van een sprookjesridder doortrekt naar hun logische conclusie: wat ridders doen als ze geen draken aan het bevechten zijn en of er in die tijd ook al geslachtsziekten bestonden. Hier en daar zijn de strips wat tekstzwaar en wordt er nogal veel aan het woord overgelaten, maar wanneer die tekst uit de mond van Floris zelf komt is dat een lust om te lezen. Polman gebruikt immers een zelf gebrouwd en hoofs Rederijkerstaaltje dat onbetaalbaar lollig is om te lezen. De humor in Floris van Dondermonde is meestal kurkdroog en hilarisch en net als de tekeningen doet die soms wat denken aan de meligheid van Dirkjan. Toeval is dat niet, want Polman werkt ook mee aan de Dirkjan-gags. Misschien dat over enkele jaren het omgekeerde zal kunnen gezegd worden, wanneer iemand na het lezen van enkele Floris-albums voor het eerst een Dirkjan vastpakt, dat “Die Dirk-Jan toch wel wat aan Floris van Dondermonde doet denken!” Laat het ons hopen!

Saltooo, elke week minstens één cartoon op www.saltooo.be, bracht met Selfie zijn tweede bundel op de markt. Wat meteen opvalt bij het openslaan van het boekje is dat de tekenaar niet dingt naar de grote prijs voor de meest gedetailleerde tekenstijl. Met enkele trefzekere lijnen wordt een situatie geschetst en een grap op je afgevuurd. En dat in een steeds meer herkenbare en eigen handschrift. De onderwerpen van de cartoons beslaan af en toe de actualiteit maar gaan over meer dan dat: man-vrouw verhoudingen, het dierenrijk, kinderen opvoeden, woordgrappen, verwijzingen naar pop culture of gewoon silly nonsens. Voordeel bij het maken van dat soort cartoons is dat de maker zich niet, zoals vele voor de grote media werkende cartoonisten, hoeft te houden aan een verplicht onderwerp. De grap komt eerst.

Vreemd genoeg zijn net die grappen die iets zeggen over de staat van onze wereld, de maatschappelijke onderwerpen, het meest geslaagd. Een eend met een periscoop in de reet is namelijk wel grappig om te zien, het raakt ons niet op menselijk vlak. Saltooo was bij de samenstelling duidelijk ook slim genoeg om voor elk wat wils in zijn boekje te steken. Een ideaal eindejaarsgeschenkje voor iemand waarvoor je niet weet wat te kopen, dus. Enkele keren lachen gegarandeerd!