Dat de strips van scenarist Arleston onderhoudende lectuur zijn wisten jullie al. Dat hij steeds samenwerkt met tekenaars die dicht bij het cartooneske aanschurken en overdreven en doeltreffend acterende personages tekenen ook. Daarom een recensie die niet al teveel inzoomt op technische zaken, maar eerder op de thema’s van deze strip.

Als ik heel eerlijk ben moet ik zeggen dat Arleston me al een tijdje niet meer verrast. Ik lees zijn strips nog graag, maar de opwinding en het enthousiasme dat die vroeger in me opwekten voel ik niet meer. Zo wel bij deze Ploneïs de Onzekere en dat heeft alles te maken met het thema. In de strip maken we kennis met Ploneïs, een rauwe avonturier van het type macho. Samen met zijn compagnon wil hij met hun netverdiende buit lekker relaxen in een nieuw bordeel dat de prachtigste meisjes van Troy in dienst zou hebben. Arleston en zijn kompanen tekenaars pakken al graag eens uit met een blote borst of bil, dat verkoopt immers, maar zo ver als een heel bordeel hebben ze het nog nooit gedreven. Deze opzet zou een voorbode kunnen zijn van een niet al te vrouwvriendelijk verhaal dat mikt op de fantaserende rukker. Niets is minder waar.

Ploneïs en zijn makker worden immers ontvoerd naar het bordeel en daar blijkt dat de meisjes die er werken allemaal voorheen mannen waren. De bordeelhoudster, of uppercut, heeft nare ervaringen met mannen en wil wraak nemen op de hele sekse door kerels te ontvoeren, om te toveren tot vrouwen en hen tewerk te stellen in haar cabardouche. De maat van Ploneïs wordt te lelijk bevonden en wordt gedumpt maar Ploneïs wordt omgetoverd. Nadien begint het interessant te worden. Ploneïs ondervindt aan den lijve wat het is om als lustobject behandeld te worden. Daar spruiten een mentaliteitswijziging en begrip voor de andere kant uit voort. De manier waarop Arleston balanceert tussen seks, humor, vooroordelen en harde waarheden over het verschil tussen mannetjes en wijfjes is een lust om te lezen.

Geen enkele keer vervalt hij in platitudes en hij slaagt erin om gender en de door de maatschappij vastgelegde rollenpatronen op hun kop te zetten en in vraag te stellen. En dat gaat ver. Op het einde, wanneer de mannen de keuze krijgen om terug man te worden of vrouw te blijven, kiest de helft om hun nieuwe lichaam te behouden. (En nee, dat is geen spoiler, een klein kind kan voorspellen dat het verhaal afloopt op een happy end.) Of dat alles bewust gedaan is laat ik tussenbeide, maar Arleston slaagt erin om een zeer onderhoudend verhaal te brengen dat een serieus thema als onderlaag heeft. Misschien ligt dat aan medescenarist Jean-Luc Sala? Als u dat allemaal geen fluit of ballen kan schelen, ook goed. U miskoopt zich absoluut niet aan deze strip. Een half uurtje topentertainment, mooie mannen en vrouwen, actie, avontuur en humor. Pas wel op van het angeltje.