Af en toe kom je eens een strip tegen die al de rest overstijgt. Een strip die de lachtranen doet stromen en de hartsnaren beroert. Men kan er over schrijven wat men wil, maar zo’n strip moet eigenlijk gewoon gelezen worden.

Omnivisibilis is het werk van Lewis Trondheim, in de rol van scenarist en Matthieu Bonhomme, aan de tekenpen. De twee maken apart al fantastisch werk met bijvoorbeeld, respectievelijk Ralph Azham en Esteban en hebben samen ook al het niet minder dan fantastische Texas Cowboys afgeleverd. Hoe goed die samenwerking ook was, dit boek is nog beter… Het begint al met de premisse: Hervé is een eenvoudige kerel, een beetje een nerd, met een simpel leven. Zijn dagen bestaan uit werken, lullen met zijn twee maten, computers, zijn vaak afwezige liefje en zijn smetvrees. Op een dag staat hij op en ontdekt hij dat de hele rest van de mensheid in zijn zintuigen geplugd zit. Iedereen ter wereld kan ruiken, voelen, zien en horen wat Hervé beleeft.

Initieel leidt dat enkel tot verwarring en een hoop komische situaties. Hoe ga je bijvoorbeeld naar het toilet als je weet dat iedereen meekijkt? Al gauw worden de zaken echter ernstiger. Jan en alleman wil een stukje van Hervé. De ene wil voor het wereldwijde publiek een gedicht voordragen om beroemd te worden, de andere zoekt een verloren liefde en nog anderen willen enkel hun kont aan de rest van de mensheid laten zien. Als Hervé en zijn vrienden proberen munt te slaan uit de situatie komen ook andere, minder vriendelijke mensen op ideeën… Meer verklappen zou zonde zijn. Het tekenwerk van Bonhomme is een streling voor het oog. Met enkel cyaan als steunkleur en een klare lijn gemengd met spaarzame arceringen weet hij een wereld tevoorschijn te toveren die neigt naar de opwinding en frisheid die Amerikaanse comics soms in zich hebben. Af en toe bouwt hij een spread in die acteert als een oase van rust tussen de verwikkelingen van het verhaal. En geloof me: die rust is welkom, want het gaat vooruit.

Trondheim is als steeds op dreef met situatiehumor die de kleine kantjes van de mens perfect schetst. Scherpe dialogen vlammen constant heen en weer. Een mens zou zich gaan afvragen waarom de man nog geen 100 succesvolle filmscenario’s geschreven heeft. Hij heeft al wat voor TV gewerkt, maar blijkbaar zonder veel succes. De cynicus die Trondheim in zich herbergt wordt ook voor dit verhaal van stal gehaald, al valt het op dat hij ook ouderwets mooie gevoelens en het concept “vriendschap” in een mooi daglicht stelt. Het onvoorspelbare einde van deze strip is van zo’n diepmenselijke pracht dat het mij (en met mij hoop ik velen onder u) alleszins danig kon ontroeren. Er worden veel strips de hemel in geprezen als waren zij dé strip om stripanalfabeten in uw familie of vriendenkring te overtuigen van de kracht van het medium. Vaak is dat holle verkoopspraat. Niet zo bij Omnivisibilis.