Snow is geen strip. Het is tevens geen boek bedoeld voor de grote massa. Een deel van jullie kan dus stoppen met lezen. Er zijn vermoedelijk nog wat overtollige kilo’s van de feestdagen die weg gewerkt moeten worden of een entertainende spin-off van een mainstream reeks die nog gelezen moet worden.

Waarom bespreek ik Snow dan? In de eerste plaats omdat de maker ervan, Dieter Van der Ougstraete, ook strips maakt. (Zie Plots Stripmagazine, Stroke, Zone 5300, NRS.next, Quest, Zizo en/of tal van buitenlandse underground bladen.) In de tweede plaats omdat dit boek een unieke grafische beleving is. Enkel grafisch, dat wel. In het hele boek staat geen regeltje tekst. Het verhaal is ook geen echt verhaal, maar eerder een excuus van Van der Ougstraete om zijn tekenduivels te ontbinden. Een sneeuwman in een blok ijs drijft af naar voor hem vreemde en verre landen, ontdooit op een strand en probeert zijn weg terug naar huis te vinden. Zo simpel kan het zijn. Die tocht is waar het om te doen is. (En is de tocht niet altijd belangrijker dan het reisdoel? 8/10 op de clichémeter.) De sneeuwman trekt door bizarre landschappen bevolkt door nog vreemdere inwoners. De meesten lijken nog het meest op een zak zure snoepjes die in een vat radioactief afval zijn gevallen: misvormd, getekend, (in beide betekenissen van het woord. 9/10 op de woordspelingenmeter) expressief, kleurrijk, gemuteerd en bovenal boeiend.

De figuren van Van der Ougstraete, hoe bizar ze ook zijn, leven. Elk personage draagt zijn hele leven mee in de lijnen en tinten die hun schepper op het tekenpapier gezet heeft. Ze hebben een eigen karakter en zelfs bij diegenen die een perfect afgetraind lichaam lijken te bezitten zien we scheurtjes in het pantser. Voor elk van die figuren valt een heel verhaal te bedenken. Van der Ougstraete kiest er echter voor om ze met honderden tegelijk op ons af te vuren en laat het fantaseren aan ons over. Persoonlijk fantaseer ik gaarne en ik ben blij dat ik in dit geval geen doos Kleenex bij de hand hoef te houden. Een groot deel van de pagina’s in Snow bestaat uit dubbele spreads. Het effect dat Van der Ougstraete daarmee sorteert doet denken aan een Waar is Wally-zoekplaat geschilderd door Jheronimus Bosch op acid. Voor wie tijd heeft om de pagina’s van dit boek op het gemak in zich op te nemen wacht dus een kleurrijke LSD trip. En dat zonder risico op gefrituurde hersenen.