Bezige bij Léo is het brein achter bekende sciencefictionreeksen als Verre werelden, Antares en Overlevenden, meestal geschreven én getekend door hem. In een geheel eigen stijl creëert hij geschifte, verre werelden bevolkt door, zijn belangrijkste handelsmerk, nog geschiftere creaturen. Ooit werd gezegd dat hij na twee sf-stripcyclussen Aldebaran en Betelgeuze, het plan had opgevat om voor elke letter van het alfabet een cyclus te maken. De goede man is intussen 68 jaar oud. U begrijpt waarom de schrik mij om het hart sloeg.

En dan begint meneer met nog wat spin-offs en reeksen die zelfs niets met zijn hoofdreeks te maken hebben (al valt daar over te discussiëren). Zo was daar Kenya, geschreven in samenwerking met Rodolphe. Deze reeks draait rond Kathy Austen, een geheim agente van het Britse MI5, die net na WO II allerhande vreemde beesten tegen het lijf loopt in Afrika. Kenya, afgerond na 5 delen, was enkel voor de tekeningen van Léo al de moeite. Het verhaal zat degelijk in elkaar en, in tegenstelling tot de reeksen die Léo zelf schrijft, werden vrijwel alle losse plotdraadjes opgelost.

De vervolgreeks Namibia speelt zich af in, u raadt het al: Namibië en dat in 1947. Verschillende mensen beweren dat ze daar Nazieofficier Göring hebben zien rondkuieren. Een vreemde zaak, de man pleegde immers een tijdje voordien zelfmoord. Kathy wordt op onderzoek uitgestuurd en maakt al snel kennis met enkele geheimagenten die werken voor andere landen. Et voila: intrige! Kathy loopt wat rare beestjes tegen het lijf en ontdekt een gigantisch ondergronds lab. Aan het einde van het tweede deel belandt ze in een coma nadat men haar uit de weg heeft proberen ruimen. Het derde deel, waarover dit schrijven handelt, opent met haar geheugenverlies. Er wordt iemand van MI5 gestuurd om haar op te halen maar die wordt op het vliegveld aan het begin van de strip al meteen vermoord en vervangen door een vijandelijke spion. Een zeer slimme zet van de makers want dit injecteert het verhaal met een constante dreiging en spanning. Rodolphe en Léo introduceren ook een nieuwe plotlijn die zeer boeiend zou kunnen blijken. Het gaat over een Amerikaanse sekte, de Zonen van Ezekiël, en hun “Messias”. Dat er meer achter zit is een gegeven, maar wat dat moet u zelf ontdekken.

Het valt op dat Léo zelve niet echt zo positief staat tegenover georganiseerde religie, of op zijn minst haar fanatieke broertje. Ook in Antares neemt hij het geloof onder de loep. Toch is dit geen herkauwde drab, want wat er in Namibia gebeurt gaat een heel andere kant op, vermoed ik. Léo is zo verstandig geweest om voor deze reeks een andere tekenaar aan te nemen. Hij heeft genoeg werk met het tekenen van nog twee andere lopende series. Bertrand Marchal doet het niet slecht aan de tekentafel, maar iets zegt me dat hij een beetje gepusht werd om zo “Léo” mogelijk te tekenen. Zoiets vind ik een spijtige zaak, omdat de beste tekeningen meestal voortvloeien uit een eigen stijl. Marchal tekent iets losser dan Léo en er zit wat meer vaart in de tekeningen. Aan de andere kant zijn zijn perspectieven en anatomie een tikje slordig. Je geeft wat en je krijgt wat. Dit derde deel maakt een interessante plot nog wat interessanter en herbergt een snel voortjakkerende plot. Namibia is één van de beste sciencefictionstripreeksen van het moment, zelfs al speelt ze zich af in het verleden.