De graphic novel van Karrie Fransman wordt aangeprezen met te stellen dat ze alle regels van het verhalen vertellen breekt. De in Londen wonende Schotse tekenares heeft inderdaad een opvallend boek gemaakt, maar uniek is de vertelstijl is zeker niet. Wel is het boek erg mooi verzorgd: het papier is lekker dik en de raampjes van het vervallen Victoriaanse pand zijn uit de cover gestansd, waardoor je bij de personages naar binnen kijkt, een erg smaakvol effect.

We maken kennis met alle bewoners van Rottin Road 141, ieder met zijn of haar herkenbare of juist buitenissige problemen. Barbara verkoopt make up en wil schoonheidsspecialiste worden. Matt is een verlegen fotoretoucheerder met smetvrees en een oogje op zijn barbie-achtige buurvrouw. De weduwe Demi Durbach maakt zichzelf zo onzichtbaar mogelijk. De door eten geobsedeerde Janet Miller runt de ‘do or diet group' in haar appartement en de vunzige Brian geilt op misvormde en zieke vrouwen. Het slecht onderhouden pand heeft een eigen vocabulaire. ‘Clank', ‘bang' en ‘cling' duiken regelmatig op.

De aangekondigde personages op de bijzonder professionele website (met een deel van de strip als animatie!)en de mooi verzorgde cover scheppen verwachtingen. Die worden helaas niet waargemaakt. Fransman worstelt nogal met de kroontjespen, waardoor de figuren er lelijk en grof uitzien. Het lijkt alsof er onder grote tijdsdruk is getekend, wat nog versterkt wordt door de vele paginagrote tekeningen aan het einde van het boek. De rare V-vormige neuzen en vreemde circelwangen laten wel experimenteerlust zien. Als ze die extreme vormentaal consequent had doorgevoerd, had ze ermee weg kunnen komen. Nu hangt de stijl tussen mislukt realisme en vervorming in, het gebied waar je als tekenaar zo ver mogelijk vandaan moet zien te blijven.

Matig tekenwerk hoeft geen ramp te zijn als je er een meeslepend verhaal tegenover stelt, zoals bijvoorbeeld Dash Shaw met Bottomsless Belly Button deed. Een levendige fantasie heeft Fransman absoluut, zozeer zelfs dat er te veel ideëen en flashbacks in één boek zijn beland, waardoor er te weinig ruimte is om de scenes en personages voldoende uit te diepen. Daardoor kun je niet echt met ze meeleven. Het basisidee dat mensen in deze tijden eenzaam langs elkaar heen leven is daarbij niet zo origineel. Het verhaal zit vol preoccupaties met het (vaak onsmakelijke) lichaam, verlangen naar eten en seks, overgewicht en schuldgevoel. Humor is afwezig. Die combinatie maakt het een echt vrouwenboek. Er zitten zeker een paar prachtige momenten in, maar te weinig om het boek boven de middelmaat uit te tillen.