Niet iedereen droomt van een leven vol sex, drugs en Rock-'n-Roll. Sommige mensen zijn volmaakt tevreden met een kabbelend bestaan. De perfecte soundtrack bij die levenshouding wordt al jaren lang gemaakt door de Ierse Sean O’ Hagen, die met zijn Londense band The High Llamas vaak klinkt als een onontdekt album van The Beach Boys. Nooit zulke briljante songs als op Pet Sounds, maar altijd harmonieus gezongen zonder ooit gemakzuchtig te klinken. Waar het eerder vaak echte popmuziek was met een vleugje elektronica, klinken de laatste cd’s steeds meer als een kruising tussen pop en klassiek. Talahomi Way laat bubbelende blazers en zwelgende violen horen op een bedje van kalme toetsen en meanderende marimba’s.

De teksten lijken vooral over vakantiegevoel en reizen te gaan en dan niet het rusteloze vliegveldhoppen, maar eerder een lange reis met de Greyhound Bus of het slenteren door een willekeurige stad. Als er gezongen wordt over het inchecken in een hotel weet je dat je het beste even onderuit kunt zakken in de lobby. Tijd lijkt te vervagen voor de luisteraar die langzaam ondergedompeld wordt in een dromerige sfeer. In eerste instantie wekt die houding wrevel op, maar gaandeweg slaat het om in een staat van aangename kalmte. Laat de afwas maar een keer op het aanrecht staan en die rekeningen kunnen ook morgen nog wel betaald worden. Het laatste nummer vertelt over de aanwezigheid van een filmploeg in een klein stadje. Typerend voor de Llamas is dat het niet gaat over het moment dat de filmploeg aanwezig is maar dat ze juist het tijdstip van vertrek aangrijpen om te zingen over gemis en verandering. Beluister een voorproefje op YouTube.