De Canadese violiste Sarah Neufeld houdt zich op in het grensgebied tussen modern klassiek, minimal music, pop en folk. Ze speelde onder andere in Arcade Fire en Bell Orchestre. Haar solodebuut Hero Brother is zojuist verschenen. De plaat werd geproduceerd door Nils Frahm, die tevens op één track harmonium speelt en een keer piano. De stukken zijn vrij repetitief van opzet. Ze weet een fijne sfeer op te roepen met niet al te gladjes uitgevoerde stukken. Neufeld noemt de Tjechische violiste Iva Bittová als invloed. Dat is wel te horen, maar daar kan ze zeker niet aan tippen. Iva is technisch stukken beter en zingt ook nog eens geweldig, terwijl Neufeld het houdt bij wat woordloze vocale flarden met veel galm op de achtergrond. Ook Béla Bartók en Steve Reich zijn een inspiratie geweest. Expressieve snelle stukken worden afgewisseld door rustige passages, mooi in balans.


Op de site legt ze uit waarom ze deze soloplaat wilde maken. Ze wilde haar relatie met de viool verdiepen, de zaadjes van de composities in haar bewustzijn laten ontkiemen, geholpen door meditatie en yoga. Tja, dat had ik liever niet geweten. Moet hiermee extra gewicht aan de muziek gegeven worden? Dat werkt bij mij in ieder geval averechts. Muziek zou voor zichzelf moeten spreken. Een schilderij moet je ook niet uitleggen om het interessanter te maken (al zijn er genoeg kunstenaars die dat maar al te graag doen). Deze plaat is een geslaagd experiment dat nieuwsgierig maakt naar een vervolg. Beluister het beste nummer Hero Brother, en oordeel zelf. Ze neemt zichzelf wel erg serieus, wat goed te zien is in deze gothisch gestylede video van Scalpel/ Stradivarius.