De Duitse componist Nils Frahm heeft met zijn minimalistische pianomuziek inmiddels een flinke naam opgebouwd. Pas 31 jaar oud is hij al aan zijn tiende plaat toe. Zijn modern klassieke muziek blinkt uit in gevoeligheid, is soms zo esthetisch en perfect dat het bijna op de rand van kitsch balanceert. Maar de lijn tussen meditatief en saai is vrij dun. Het ‘less is more’-idee voerde hij soms wel wat ver door. Felt, een van zijn laatste platen, vond ik ronduit slaapverwekkend. Spanning en verrassing ontbraken. Daarom stopte ik met niet al te hoge verwachtingen Spaces in de cd-speler. Stevige beats met dub-echo’s kondigen subiet aan dat dit niet zomaar zijn volgende album is. Het is een live album geworden. Frahm heeft een selectie gemaakt uit zo’n dertig live-opnamen uit 2012 en 2013. Waarom zoveel materiaal? Hij blijkt zo’n perfectionist te zijn dat naar zijn maatstaven geen enkel stuk er in één keer goed op stond, legt hij uit in het cd-boekje. Fans hadden blijkbaar al een tijdje om een cd met live-opnames gevraagd, lezen we op de site van Erased Tapes. Ze zullen zeker niet teleurgesteld zijn.

Frahm pakt het in de meeste van de elf tracks nog steeds vrij subtiel aan, maar het geheel is wel spannender en afwisselender dan Felt. Soms lijkt hij ter plekke te improviseren. We horen een geprepareerde piano, een beetje electronica, synthesizers en als afsluiter een stuk gespeeld op harmonium. Hij ‘drumt’ soms zelfs met zijn handen op de piano. Het uitzinnig juichende publiek is soms nog net te horen voordat het volume weggedraaid wordt. Unter-Tristana-Ambre is wat aan de sentimentele kant, maar al met al is de plaat een van zijn beste geworden, een fijne verrassing. Bekijk de album trailer met een live video op Vimeo.