Na drie jaar heeft Greg Dulli weer eens een nieuwe plaat gemaakt. Dit keer niet met zijn onvolprezen Twilight Singers, maar met zijn oude band The Afghan Whigs. De motivatie voor de definitieve heroprichting laat zich raden, maar het zat er een beetje aan te komen na de laatste reünie tour. Opmerkelijk is het wel, omdat eind jaren 90 de band op een dood spoor was beland en Dulli er wel klaar mee was. Met succes vond hij zichzelf opnieuw uit met The Twilight Singers. Eigenlijk is menigeen het erover eens dat Dulli’s tweede band beter is dan The Aghan Whigs ooit is geweest. Met uitzondering van die ene plaat dan. Zoals zo vaak moet het weer eens gezegd worden. Altijd maar weer die plaat uit 1993, dat ene meesterwerk dat The Afghan Whigs een plaatsje opleverde in de muziekgeschiedenis. Uiteraard heb ik het over Gentlemen, de magnum opus van Dulli.

Do To The Beast is niet zo goed als Gentlemen, maar dat kon iedereen eigenlijk van te voren al voorspellen. Daarentegen maakt de plaat wel veel meer indruk dan de laatste twee Afghan Whigs albums (Black Love, 1965) en is tevens beter dan Dulli’s laatste wapenfeit Dynamite Steps. Opener Parked Outside rockt ouderwets zoals hij dat met de Twilight Singers nog nooit heeft gedaan. It Kills gaat van piano-intro naar vocale uitbarstingen en is misschien het beste nummer van de plaat. Afsluiter These Sticks bevestigt andermaal dat niemand het woord baby uit kan spreken zoals Dulli dat kan. Afgezien van de misser Matamoros is de conclusie kort en eenduidig: Do To The Beast is een uitstekende plaat die de fans van Dulli/Afghan Whigs geweldig zullen vinden. Daarnaast is het een prima eerste kennismaking voor mensen die niet bekend zijn met Dulli’s muzikale universum. Na zeker 25 jaar en pak hem beet veertien platen durf ik wel te stellen dat Greg Dulli tot de grootste recente rocksterren ooit behoort. U begrijpt het denk ik wel: ondergetekende is heel blij dat de Marlboro-man weer terug is. Beluister Algiers in de Soundcloud.