Electro-akoestische ambientartiesten bevinden zich in een schemerzone, met aan de ene kant de mogelijkheden van de computer en aan de andere de charme van het organische, analoge geluid. Computers kunnen alles. Dat is zowel een voordeel als een nadeel. Met computerprogramma’s als Timestretch is het mogelijk om in een handomdraai een prima klinkende, extreem vertraagde, ambientversie te maken van een Justin Bieber-liedje. Hoe zorg je ervoor dat je als ambientartiest voldoende gelaagdheid en diepte in je werk krijgt zonder in dergelijke valkuilen te stappen?

Mountains is een Amerikaans duo, bestaande uit Koen Holtkamp en Brendon Anderegg. Ze zijn oprichters van het label Apestaartje Records en geven al vijf albums lang antwoord op deze vraag. Mountains maakt ambient waar geen computer aan te pas komt. Met gitaar, cello, accordeon, piano, harmonium en melodica maken ze in combinatie met effectpedalen organische klanktapijten waarop het goed toeven is. Op Air Museum komt het tweetal echter met een voor hun volstrekt nieuwe invalshoek. Meteen bij het eerste nummer neemt een synthesizer de hoofdrol om deze de rest van het album niet meer af te geven. De synthesizer gaat wonderwel goed samen met de tradtionelere instrumenten en samen pruttelen en pulseren ze de hele plaat door.

Het laatste jaar is er veel ambient op de markt gekomen die duidelijke beïnvloed is door Duitse Kosmische Musik uit de jaren 70. Je kunt zeker spreken van een trend binnen de elektronische muziek. In tegenstelling tot recent wat gehypete acts als Emeralds en Oneothrix Point Never, kiest Mountains los van trends zijn eigen koers. Resultaat: een hartverwarmende viersterrenplaat. Beluister een preview in de SoundCloud . Op de site van Thrill Jockey zijn alle tracks te horen.

Moon Duo bestaat uit de gitarist van Wooden Shjips, Ripley Johnson en Sanae Yamada. Het duo is begonnen als zijproject van Wooden Shjips, maar begint nu langzaam, maar heel zeker uit de schaduw van de moederband te kruipen. Mazes is hun debuutalbum na vorig jaar indruk gemaakt te hebben met twee EP’s. Waren deze korte schijven nog gevuld met een donker en galmend geluid, op Mazes is er volop plaats voor de zon. Zomerse orgeltjes en surfgitaar strijden om het eremetaal. Eenvormig, een beetje zeurend en langdradig zijn typeringen waar je normaliter niet enthousiast van wordt. Bij dit album kun je deze termen zien als pluspunten, als complimenten, zelfs als verkooppraat van het zuiverste water.

We hebben hier namelijk te maken met een soort van krautrock, een genre waarin dit juist grote troeven zijn. Muziek waarin ruimte wordt gecreëerd om vervolgens die ruimte te onderzoeken en te vullen met een stevige dosis psychedelica. In acht composities worden even zoveel ideeën tot in het oneindige binnenste buiten gedraaid op een manier die doet denken aan het vroege werk van Yo La Tengo. Complete fuzzed out en spaced out krautrock waar de zomerzon doorheen schijnt. Lekker leunen op het licht zeurende orgel, onverstoorbaar doortikkende motorik-drums en fuzz-gitaren met jubelsolo’s. De ideale autoplaat voor het komende voorjaar. Raampje naar beneden, armpje op de deur, zonnebril op de neus en gaan. De plaat verschijnt op 28 maart, gevolgd door een Europese tour. Op 5 mei, tezamen met Barn Owl, zal Moon Duo in de Tilburgse Paradox te zien zijn.

De Bob Dylan van de postrock, Tibetaanse crime jazz, de heavy metalversie van John Fahey. De muziek van Grails is al op allerlei manieren getypeerd. Allemaal verwoede, maar tekort schietende, pogingen om de bijzondere klanken van dit Amerikaanse gezelschap te duiden. Het valt ook bepaald niet mee om deze potpourri van invloeden te omschrijven.

Grails herstelde vier jaar geleden met Burning Off Impurities volledig mijn, al jaren geleden vervlogen, vertrouwen in wat veel mensen postrock noemen. Op dat album kwamen allerlei invloeden in een volstrekt eigen jasje bij elkaar en het album eindigde hoog in allerlei jaarlijstjes. Sindsdien is Grails zich steeds verder gaan verdiepen in documentaire-opnames uit de jaren zestig en zeventig en de esthetiek en klanken van exotische seventies horror. Tussenliggende albums kregen stap voor stap een completer geluid, een geluid dat nu op Deep Politics een volgroeide vorm heeft gevonden.

Het album staat bol van melodieën die je zou verwachten van de Italiaanse grootmeester Ennio Morricone, wanneer hij de soundtrack zou maken voor een psychedelische film over schaars geklede, lesbische zombies die zich te buiten gaan aan hersenen en LSD. Ze roepen beelden op van bedoeïenententen en kamelen, met hier en daar solo’s die in de verte doen denken aan Black Sabbath. Door de vele strijkarrangementen ontstaat er een zeer rijk geluid dat soms doet denken aan Secret Chiefs 3. Deep Politics is een frisse portie head music, verlegt de horizon weer een stukje en zet grote stappen in hun reis door instrumentale, etnische, en psychedelische gitaarmuziek.

Jefre Cantu Ledesma draait al jaren mee. De oprichter van postrock-collectief Tarentel maakte eind jaren negentig, begin jaren nul, een aantal fraaie albums. Later is hij met The Alps ronduit psychedelische jaren zeventig-krautrock gaan maken. Met Love Is A Stream voegde hij op de valreep van 2010 een erg sterk nieuw hoofdstuk toe aan zijn carrière, dat voor een hoop warmte zorgt in deze koude wintermaanden.

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig begonnen bandjes als My Bloody Valentine en Slowdive hun muziek te verpakken in dikke wolken feedback en galm. Ergens achter dat lagedrukgebied lagen vaak hele mooie melodieën, maar daar moest je als luisteraar wel je best voor doen. Met doorzettingsvermogen ontdekte je de schoonheid achter de wolk, maar tegelijkertijd ook de schoonheid van de wolk zelf. Voor dit type gitarist werd, naast gitaar en versterker, de batterij aan effectpedalen voor de voeten een instrument op zich. Vandaar de naam shoegaze: niet alleen een depri pose, je moest ook volop klooien aan je pedaaltjes om die storm op te wekken. Op Love Is A Stream pakt Jefre Cantu Ledesma deze werkwijze weer op en maakt er een werkelijk schitterende ambient plaat mee. In tegenstelling tot de droefenis van vroegere shoegaze klinkt er juist hoop en optimisme door de wolken noise. Zo kun je flarden hemelse zang ontwaren achter de dikke deken van galmende gitaren en toetsen en schijnt er licht door alles heen.

Heavy Winged probeert je in Breathe Life al binnen tien seconden compleet te overrompelen met hun hybride van volledig vrije improvrock, freejazz en psychedelische noise. Naar adem snakkend wordt je door dit Amerikaanse trio naar alle hoeken van de kamer geslingerd. Gierende feedbackende gitaren vliegen om je oren en vooral de als een ware Animal rammende drummer neemt je mee op een stevige noisy trip. Denk voor refenties aan het vroege werk van Mogwai en Sonic Youth samen in een blender met een mespuntje ADHD.

Sunspotted bestaat uit slechts twee lange tracks van elk ongeveer twintig minuten en is hun zoveelste release van het afgelopen jaar. Waren eerdere albums opgenomen met een uit een vieze kliko getrokken viersporenrecorder, voor Sunspotted zijn ze zowaar naar een studio getogen en is het resultaat voor hun doen hifi. Voor de gemiddelde luisteraar echter klinkt het nog steeds als een uitermate lofi aangelegenheid. Na het eerder genoemde energieke Breathe Life, wordt er in Vapor Trails gas terug genomen en is er meer ruimte voor drones, al zijn die net zo overrompelend. De beide tracks leveren een album op dat enige luisterbeurten nodig heeft. Het kan vooral in het begin beklemmend over komen, maar herhaaldelijk beluisteren wordt beloond door je telkens weer nieuwe details te laten ontdekken. Indrukwekkend plaatje!

In de vroege jaren negentig maakte Simon Scott als drummer furore met de band Slowdive. Eén van de vaandeldragers van de toenmalige shoegaze-golf. Lieflijke popdeunen werden bedekt onder een dikke geluidsdeken, voortgebracht door een flinke batterij effectpedaaltjes. Tegenwoordig is Scott actief als solo-artiest en heeft zijn liefde voor shoegaze nog niet verloren. Hij gebruikt deze bij het maken van zeer fraaie gruizige ambient, zoals te horen op zijn ronduit schitterende vorig jaar verschenen debuutalbum Navigare.

Voor Silenne tapt hij uit een iets ander en subtieler vaatje. Het mini-album komt uit op Slaapwel, een label dat zich specialiseert in releases van ongeveer een half uur, die bedoeld zijn om langzaam op in slaap te vallen. Het label bracht eerder stukken uit van onder andere Machinefabriek en Greg Haines. Silenne is de achtste release op Slaapwel en slaapverwekkende muziek in de goede zin van het woord. Silenne begint met een zich herhalend gitaarmotief dat langzaam maar zeker vergezeld wordt door een trage diepe melodie die het stuk overneemt. Gedurende de drieëndertig minuten van Silenne komen er steeds weer andere texturen van geluidsgolven en volledig onherkenbaar bewerkte vocalen naar boven en drijf je langzaam mee met de wiegende drones. Een plaat als een middagdutje in de zon; warm, verkwikkend en voor herhaling vatbaar. Hij is uitgebracht in een oplage van 500 stuks in prachtige handgemaakte kartonnen hoesjes. Een muzikaal slaapmutsje dat naar meer doet verlangen van zowel Simon Scott als Slaapwel.