Elllen ten Damme is een bijna ongrijpbaar fenomeen. Ze is al jarenlang een bekende naam, maar bijna niemand weet precies waarvan. Toch heeft ze al een lange carrière achter zich. Met haar eerste bandje The Hit stond ze als 16-jarige al in het voorprogramma van jaren-80-poprockers Mr Mister. In de jaren daarna was ze onder meer in de running voor de hoofdrol in de Nederlandse Speelfilm Honneponnetje (als troostprijs mocht ze de titelsong zingen onder de naam Ellen D.), miste ze op een haar na een gouden kalf voor haar rol in de film De tranen van Maria Machita en ging ze vervolgens voor haar grote passie: muziek. Na enkele cd’s in de jaren 90 die weinig tot niets deden, leek het alsof haar carrière een stille dood zou sterven. Ze week uit naar Duitsland waar ze in verschillende films speelde en in grote arena’s zong, samen met Udo Lindenberg. Ook zou ze bijna door Duitsland zijn uitgezonden voor het songfestival; het nummer Plattgefickt werd echter nét niet gekozen. Uiteindelijk ontdekte Nederland haar steeds meer en meer. Haar cd Impossible Girl werd goed ontvangen en dankzij haar aanwezigheid in uitverkochte shows als De vrienden van Amstel Live en goed gekozen deelname aan diverse tv-progamma’s werd ze steeds bekender. Vorig jaar ging het roer om en verscheen de uitstekende cd Durf Jij, met teksten van Leonard Ilja Pfeijffer.



Afgelopen zomer kreeg ze de kans van haar leven: ze mocht in Carré Cirque Stiletto presenteren. Alhoewel, presenteren… Cirque Stiletto is een kunst- en vliegshow met Ellen als piloot: een mix van circus, revue, rockconcert en burlesque. Tweeënhalf uur lang wordt het publiek getrakteerd op weergaloze acts die naadloos overgaan in zang- en dansnummers. Al in de eerste tien minuten hangt Ellen hoog in de piste met een circusartiest, waar ze een nummer zingt terwijl beiden een luchtdans uitvoeren. Volkomen natuurlijk gaat een act van een slangenmeisje over in Baby (Hit Me) One More Time van Britney Spears, dat naadloos vervloeit in Ian Dury’s Hit Me With Your Rhythm Stick en een messenwerpact waarbij de zenuwen van het publiek behoorlijk getest worden. Ellen lijkt in deze omgeving eindelijk volledig tot bloei te komen. Dansen, zingen (waarbij ze even makkelijk schakelt van een overtuigende Nina Hagen naar Lady Gaga) en acrobatiek: werkelijk alles doet ze. (In haar tienerjaren was ze fanatiek turnster, door haar lenigheid komt ze nu moeiteloos mee met de circusartiesten.)
Het heeft vele jaren geduurd, maar eindelijk heeft multitalent Ellen ten Damme een format bedacht waarin ze haar veelzijdigheid volledig kwijt kan. Met een show als deze zou ze nog jaren kunnen doorgaan én voortdurend een nieuw publiek winnen.

The Solstice Bare is het tweede deel van het project dat Smashing Pumpkins-zanger Billy Corgan vorig jaar met zijn band is begonnen. In totaal komen 44 nummers gratis beschikbaar voor online downloaden. Dit kan men doen via The Smashing Pumpkins-website. Deze 44 nummers vormen samen het complete album Teargarden by Kaleidyscope. De eerste vier nummers werden vorig jaar uitgebracht onder de naam Songs for a Sailor. Nu is er dan het vervolg. Wat opvalt, is dat The Smashing Pumpkins eigenlijk niet van stijl zijn veranderd sinds hun begin, behalve misschien dat ze toegankelijker zijn geworden. Voor de gemiddelde MTV-kijker zal de band waarschijnlijk nog steeds als alternatief worden beoordeeld, maar eigenlijk zijn deze nummers gewoon rete-commercieel. En niet te vergeten: ook steengoed

Het nummer The Fellowship opent met een vroege jaren-70-synthesizer, maar na enkele seconden barst het los. Geen kakofonie maar simpelweg lekkere poprock. Het opzwepende en vrolijke Freak ligt ook aangenaam in het gehoor, en had zomaar van een album van Spacehog afkomstig kunnen zijn. Meest nietszeggende nummer is Tom Tom, dat vreemd genoeg door de band als single is uitverkoren. Het mooiste nummer van deze vier op The Solstice Bare is het Beatle-eske Spangled, vanaf de opening met een mooie klavecimbel word je in een muzikaal landschap meegevoerd waarin je heerlijk zult wegdromen. Tot na veertien en een halve minuut de EP ineens afgelopen is. Hopelijk laat het vervolg niet lang op zich wachten. Voorlopig is het portiegewijs genieten.

‘10CC Live in Concert’ stond er op de poster die mijn aandacht trok. 10CC, die bestonden toch al jaren niet meer? Nader onderzoek leverde op dat mede-oprichter Graham Gouldman uitgebreid tourt onder die naam, samen met vier andere muzikanten, en dat ze momenteel heel Nederland aandoen. Ik stond in dubio: zou dit de zoveelste muzikant zijn die onder zijn succesnaam zijn zakken wilde vullen met een slap aftreksel van wat eens een grote band was, of had Graham Gouldman nog wat te bewijzen? Enerzijds is het songwriterschap van Graham Gouldman boven iedere twijfel verheven (zelfs de Pixies hebben een song van hem gecoverd), anderzijds had hij had zich vorig jaar misnoegd uitgelaten over de miskenning en onderwaardering die 10CC ondanks het commerciële succes altijd ten deel was gevallen. Slechts één manier om er achter te komen: het redelijk goedkope kaartje kopen.

Die avond van de 2e maart vulde de foyer van het Chassé Theater in Breda zich met een verzameling vijftigers en veertigers die waarschijnlijk net zo nieuwsgierig waren als ik. Om precies 20.00 uur denderde het nieuwe nummer Son Of Man uit de speakers de zaal in, dat Graham Gouldman in 2006 schreef met voormalig 10CC-lid Kevin Godley onder de naam GG06. De band kwam op en zette het de laatste tijd weer zeer actuele Wall Street Shuffle in, waarna andere klassiekers als Good Morning Judge en I’m Mandy Fly Me volgden. De vrees dat de huidige incarnatie van 10CC uitsluitend composities van Graham Gouldman en Eric Stewart zou spelen bleek ongegrond toen Life Is A Minestrone en The Dean And I werden ingezet, respectievelijk een Stewart/Creme- en Godley/Creme-compositie. Het bleek sowieso niet de Graham Gouldman Show: een hoofdrol was weggelegd voor zanger/gitarist/percussionist Mick Wilson, die haarfijn de vaak hoge zangpartijen van Eric Stewart en Kevin Godley voor zijn rekening nam.

Natuurlijk kwamen hits als Dreadlock Holiday, Donna, I’m Not In Love en Art For Art’s Sake voorbij, en de uitsmijter was een lange uitvoering van het Beach Boys-achtige Rubber Bullets, waarbij het tot theaterstoelen veroordeelde publiek eindelijk ging staan; eindelijk een echt concertgevoel. Maar het leukst en verrassendst waren de uitvoeringen van The Second Sitting For The Last Supper, een integrale Feel The Benefit, de metalpoprocker Silly Love en een obscure Godley/Creme-compositie, het niet van zelfspot gespeende Old Wild Men.

Hoewel de band de plaatuitvoeringen soms op een een bijna Todd Rundgren-achtige wijze tot in perfectie wist te kopieëren, wat afbreuk deed aan een live bandgevoel, heb ik genoten van de verrassende set met werkelijk fantastisch samenzang - zo goed als de Beach Boys in hun hoogtijdagen. Het mooiste moment kwam dan ook halverwege de show, toen Graham Gouldman uitsluitend met gitarist Rick Fenn en Mick Wilson driestemmige, akoestische versies van Bus Stop en No Milk Today ten gehore bracht, twee hits die Gouldman in de sixties schreef voor respectievelijk The Hollies en Herman’s Hermits.
Wie wil genieten van twee uur klassieke Engelse artrock door topmuzikanten: 10cc is t/m 4 april dit jaar nog op 17 plaatsen in Nederland te zien, en de concerten zijn nog lang niet uitverkocht.